3 πράγματα που θα έκανα πολύ διαφορετικά τους πρώτους μήνες ως μαμά
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, θα άλλαζα αυτά
Η βραδιά που πέρασε έμοιαζε με εκείνες που είχα τα κορίτσια μου νεογέννητα. Η μικρή ήταν άρρωστη, δύσκολη βραδιά με πολλά ξυπνήματα, μπόλικη αυπνία αλλά λιγότερο άγχος και λιγότερη στεναχώρια.
Γιατί η αλήθεια είναι πως νιώθεις διαφορετικά όταν έχει άρρωστο ένα νεογέννητο, ένα παιδί δύο ετών, ένα παιδί τεσσάρων ή ένα μεγαλύτερο. Ή μήπως δεν φταίει το μωρό;
Μήπως άλλαξα εγώ; Για μια στιγμή απόρησα: Πού πήγε εκείνη η τρομαγμένη λεχώνα που δεν ήξερε που της πάνε τα τέσσερα; Πού πήγε εκείνη η μαμά που μόνο αγχωνόταν;
Κι εκεί κατάλαβα αυτό που αρνιόμουν να παραδεχτώ: Δεν μεγάλωσαν μόνο τα μωρά μου, μεγάλωσα κι εγώ.
Αν είσαι νέα μαμά σίγουρα έχεις πιάσει τον εαυτό σου να απορεί που πήγαν τα 5 τελευταία χρόνια; Βλέπεις τα μωρά να μεγαλώνουν, να κατακτούν τον κόσμο και νομίζεις πως εσύ έμεινες πίσω στο χρόνο και δεν μεγάλωσες ούτε μια μέρα. Μια καλή φίλη με παιδιά φοιτητές πια έγραψε κάτι που συγκίνησε βαθιά, πως η απόσταση από το «Μαμά πάμε κούνιες μέχρι το Μαμά πάω στη Γαλλία» είναι στιγμές. Και δεν συγκινήθηκα μόνο, μπήκα και σε σκέψεις. Εγώ που έχω τόσο φρέσκια την μωρουδίλα των κοριτσιών μου, γιατί ξαφνικά η εποχή αυτή μοιάζει τόσο μακρινή;
Αξίζει να σου πω εκμυστηρευτώ σήμερα, τα 3 πράγματα που θα έκανα πολύ πολύ διαφορετικά αν γύριζα τον χρόνο πίσω στην εποχή που είχα το νεογέννητο μωρό μου σπίτι (και το μικρό και το μεγάλο).
Θα ανησυχούσα λιγότερο: Ο αγχώδης χαρακτήρας μου ποτέ δεν με βοήθησε και ένα μωρό (+ ένα μωρό και ένα λίγο μεγαλύτερο μωρό τη δεύτερη φορά) δεν με βοήθησαν να έχω λιγότερο στρες. Δεν απόλαυσα πολλές ώρες πρώτες φορές με τις μικρές μου ως μωρά εξαιτίας του άγχους.
Βλέπω τα βιντεάκια με τη Νάγια να περπατάει για πρώτη φορά και τώρα χαμογελώ, τότε απλά ανησυχούσα για το αν θα πέσει και τι θα γίνει αν θα πέσει το παιδί. Τώρα ξέρω ότι θα σηκωθεί! Βλέπω φωτογραφίες με τη Σοφία να χαμογελά ως νεογέννητο και τώρα χαμογελώ, τότε ανησυχούσα πως το γάλα που είχα δεν την έφτανε.
Θα χαμογελούσα περισσότερο: Η αϋπνία, ειδικά αν στην πρότερη ζωή σου υπήρξες η απόλυτη υπναρού μπορεί να σε τσακίσει, τους πρώτους μήνες με το μωρό. Αν μάλιστα το μωρό ή τα μωρά σου δεν είναι από εκείνα που δεν κοιμούνται, η έλλειψη ύπνου μπορεί να σου κλέψει την χαρά του πρώτου καιρού της μητρότητας. Kαι στο γράφω με ειλικρίνεια πως θα ήθελα να έχω περισσότερες φωτογραφίες που θα χαμογελάω και δεν θα είμαι κοιμισμένη, αγχωμένη, σκεπτική.
Θα ζούσα τη στιγμή, πιο έντονα και πιο πολύ. Αν από το «μαμά πάμε κούνιες» ως το «μαμά πάω στην Γαλλία» μας χωρίζουν στιγμές, από το πρώτο κλάμα του μωρού ως το «μαμά, σ’ αβαπώ» (το βήτα σπασμένα μέσα από τα δοντάκια ενός τρίχρονου) μας χωρίζουν ανάσες.
Και δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνούν οι δέκα αυτές ανάσες.
Οπότε, αν ήμουν στην δικιά σου θέση, την υπερ-προνομιούχα, με το μωρό μου αγκαλιά, θα έβγαζα 3.000 φωτογραφίες ακόμα, 150 videakia ακόμα, θα δημιουργούσα 100.000 αναμνήσεις ακόμα με τα μωρά για να τις κρατήσω εγώ πιο πολύ στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, θα πάλευα να νικήσω την κούραση και την αυπνία για να κάνουμε πιο πολλές βόλτες, θα τσαντιζόμουν λιγότερο με τον εαυτό μου και το άλλο μου μισό, δεν θα έδινα τόση σημασία στα ml γάλακτος που δεν ήπιαν τα μωρά, στα δέκατα πυρετού που ήταν 36,9 κι όχι 36,7, θα ήμουν πιο πολύ εγώ σήμερα!
