Θυμάσαι τα καλοκαίρια που γεμίζαμε σακούλες με νερό και παίζαμε μπουγέλο;
Κάθε απόγευμα και μετά το camp κατεβάζω τη Νικόλ στην πυλωτή για παιχνίδι. Φωνάζει τον φίλο της τον Μαρίνο και αρχίζουν το παιχνίδι μέχρι τις 10.30 το βράδυ.
Το πρόγραμμα έχει ποδήλατο, γερμανικό (μη με ρωτάτε τι είναι αυτό), ψείρες (ούτε αυτό μη με ρωτάτε, δεν ξέρω) και ποδόσφαιρο.
Όπως τους παρακολουθούσα χθες από το μπαλκόνι καθώς άπλωνα τα ρούχα στην απλώστρα, θυμήθηκα εμένα όταν ήμουν παιδί. Που έβγαινα ξυπόλητη στην αυλή σαν το γυφτάκι και πήγαινα στους φίλους μου (Ρούλη και Βαγγέλη) για να παίξουμε μπάσκετ περιμένοντας ο θείος τους να μας καταβρέξει με λεκάνες και σακούλες από το μπαλκόνι του.
Κάπως έτσι ξεκίναγε ένα απίστευτο μπουγέλο. Γεμίζαμε με τη σειρά μας σακούλες του σουπερμάρκετ από το λάστιχο της αυλής και κυνηγούσαμε τον Σωτήρη για να τον μπουγελώσουμε.
Κάπως έτσι και έχοντας ένα χαμόγελο που μου έφεραν αυτές οι αναμνήσεις στα χείλη μου, παράτησα τα ρούχα στη λεκάνη, μπήκα σπίτι, γέμισα μια άλλη λεκάνη με νερό, πήρα το νεροπίστολο και άρχισα ξαφνικά να μπουγελώνω τη Νικόλ και τον Μαρίνο, που αν και ξαφνιάστηκαν από το νερό που έπεφτε πάνω τους, άρχισαν να διασκεδάσουν προσπαθώντας από τη μία να αποφύγουν το νερό και από την άλλη να βρέξουν εμένα με κάποιον τρόπο.
Φυσικά και δεν κατάφεραν να με μπουγελώσουν... κατάφερα όμως εγώ, να τα κάνω να ξεκαρδιστούν, να δροσιστούν και να γελάσουν όσο τίποτε άλλο.
Στο πρόγραμμά μου σίγουρα θα υπάρχει κάθε απόγευμα το μπουγέλωμα των παιδιών. Έτσι, για τη χαρά! Και έτσι, για να έχουν και εκείνα όμορφες αναμνήσεις από ένα καλοκαίρι μαζί μου. Όπως έχω εγώ καλά φυλαγμένα τα καλοκαίρια που πέρασα στο Καρπενήσι με τη Ρούλη και τον Βαγγέλη. Τα γειτονάκια μου!