Αληθινή ιστορία: «Η κόρη μου… η ηρωίδα μου!»

Σίγουρα όμως τούτη την στιγμή που γράφω, νιώθω σα να τα ζω όλα από τη αρχή.

Οκτώβριος του 2007...

Όλα έμοιαζαν ιδανικά, είχα επιτέλους βρει την δουλειά που καιρό έψαχνα, δημιουργική θέση, ωραίο γραφείο, καλά λεφτά, καλοί συνεργάτες, το δικό μου σπίτι, τον αγαπημένο μου... Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που επιτέλους θα έκανα αυτό που ονειρευόμουν... Όσο κι αν το ωράριο δεν ήταν ποτέ ακριβές, καθώς η θέση ήταν τέτοια που όλο κάτι προέκυπτε κι έπρεπε να μείνω παραπάνω, δεν με ένοιαζε μέχρι που κάποια στιγμή όλο αυτό άρχισε να με κουράζει!

Δε ξέρω αν ήταν το ωράριο, δε ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι συνεχώς τσακωνόμουν με τον σύντροφο μου, δεν ξέρω αν έφταιγε η ανασφάλεια που είχα αποκτήσει εξαιτίας μερικών περιττών κιλών... το σίγουρο ήταν ότι κάτι με ενοχλούσε και με μου χάλαγε την διάθεση και την όρεξη να κάνω οτιδήποτε! Μέσα σε όλο αυτό, προστέθηκε κι ένας τρομερός πόνος ψηλά στο στομάχι, μια διαρκής αδιαθεσία, μια κούραση, που ποτέ ξανά δεν είχα νιώσει... Όσο κι αν όλα αυτά τα συμπτώματα είχαν αρχίσει να με ενοχλούν τρομερά, όσο κι αν όλοι επέμεναν να επισκεφτώ έναν γιατρό εγώ δεν το αποφάσιζα. Σαν κάτι να με φόβιζε, σαν κάτι να με τράβαγε πίσω... Ένα πρωινό που ξύπνησα, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και ήμουν πολύ πρησμένη στο πρόσωπο, στην κοιλιά, στα πόδια. Τότε κατάλαβα ότι όντως κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά τι;

Φεβρουάριος του 2008...

Έφταναν οι μέρες του προκαθορισμένου ραντεβού μου με τον γυναικολόγο, ήταν το μοναδικό ραντεβού που δεν μπορούσα να ακυρώσω... Πήγα κατευθείαν μετά τη δουλειά, φτάνοντας κοντοστάθηκα έξω από την πόρτα και αναρωτήθηκα «Λες να είμαι έγκυος; Μπα αποκλείεται... μάλλον με επηρεάζει το κλίμα», είπα κι έβγαλα αμέσως το ημερολόγιο μου να κοιτάξω την τελευταία περίοδο. Την ίδια ώρα άνοιξε η πόρτα, έφευγε μια γυναίκα με μια τεράστια κοιλιά... Ηταν πολύ χαρούμενη, το χαμόγελό της ήταν κολλημένο στο πρόσωπο... Αυτόματα έβαλα το ημερολόγιο μέσα στη τσάντα και προχώρησα στο διάδρομο.

Περπατούσα δειλά και σκεφτόμουν... «Κι αν όντως είμαι έγκυος και ανήκω στην κατηγόρια των γυναικών που διανύουν κύηση με περίοδο; (που ουσιαστικά δεν είναι περίοδος αλλά μια μορφή προβληματικής εγκυμοσύνης)».
Μπήκα στο γιατρό, άνοιξα την καπαρντίνα μου και με χαρά μου είπε χωρίς καν να με εξετάσει «είσαι έγκυος;». Κόμπλαρα.. «Τι λέτε γιατρέ; Αποκλείεται...», απάντησα. Κι όμως ο υπέρηχος έδειχνε ένα ολοκληρωμένο πλάσμα, σχεδόν έξι μηνών, απ' ό,τι μπορούσε ο γυναικολόγος να υπολογίσει.

Μου ανακοινώσε το φύλο... είχα μουδιάσει, είχα τρομοκρατηθεί, ένιωθα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου... Σκεφτόμουν πολλά και διάφορα αλλά δεν ρωτούσα τίποτα το γιατρό, σαν να είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Αμέσως μου πήρε αίμα και άρχισε να μου μιλάει... να μου μιλάει.. να μου μιλάει.. να μου εξηγεί πώς συμβαίνει αυτό, πώς γίνεται το άλλο, τι πρέπει να κάνω από εδώ και πέρα, τι φάρμακα να πάρω... Και το δικό μου το μυαλό είχε κολλήσει σε ένα μόνο πράγμα... «Πώς είναι δυνατόν, πώς δεν ένιωσα τίποτα; Πώς γίνεται να είμαι έξι μηνών και να μην έχω πάρει χαμπάρι;».

Αισθανόμουν πως είχα εγκληματήσει, πως το παιδί μου, το δικό μου παιδί δεν είχε πάρει την αγάπη που ονειρευόμουν μια ζωή να του δώσω, τόσους μήνες μέσα στην κοιλιά μου κι εγώ; Εγώ... είχα στο μυαλό μου την καριέρα, τη δουλειά... τόσο που δεν αντιλήφθηκα αυτό το πλάσμα μέσα μου... πόση ντροπή ένιωθα.. πόση δυστυχία που δεν μπορούσα να νιώσω τη χαρά...

Πώς θα ενημέρωνα τον σύντροφό μου, τους δικούς μου; Επέστρεψα σπίτι και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα, κοιμήθηκα για πολλές ώρες μέχρι που με ξύπνησε το κουδούνι... Ήταν η μητέρα μου, ανέβηκε επάνω και της τα είπα όλα... Μου έπιασε το χέρι και μου μίλησε τόσο «καθαρά» όσο ποτέ. Εκείνη την στιγμή άρχισα να καταβαίνω πώς σε λίγο καιρό, πολύ λίγο όμως, θα γινόμουν μαμά. Ενημέρωσα τον σύντροφό μου, ο οποίος πέταξε από την χαρά του (στην αρχή γιατί αργότερα... αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Λίγες μέρες μετά ο γιατρός μου ανακοίνωσε πως η μικρή μου θα ερχόταν στον κόσμο στις 27 Μαρτίου με καισαρική τομή.

Συνέχισα να δουλεύω κανονικά, δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα από την καθημερινότητα μου. Ο γιατρός έλεγε πως αυτό το παιδί είναι ευλογία, είναι θαύμα και το πιο περίεργο δεν σας το είπα... Μπορεί να ήμουν στον έκτο ή έβδομα μήνα (το λέγαμε κατά προσέγγιση αφού δεν γνωρίζαμε ακριβή ημερομηνία σύλληψης), όμως δεν είχα σχεδόν καθόλου κοιλιά. Αφού λοιπόν έμαθα για την εγκυμοσύνη μου, το μωρό μου έκανε την εμφάνιση του, η κοιλιά μου ξαφνικά τέντωσε και στρογγύλεψε! «Ντρεπόταν να εμφανιστεί», μου είπε ο γιατρός. Της μίλαγα συνέχεια, την χάιδευα και την περίμενα πώς και πώς... Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να γεννηθεί και να είναι καλά...

Ξημερώματα της 8ης Μαρτίου, οι πόνοι ήταν αφόρητοι, είχαν σπάσει τα νερά και η μικρή ήταν έτοιμη για την ηρωική της έξοδο! Ξεκινήσαμε αμέσως για το μαιευτήριο... Τελικά ούτε καισαρική, ούτε επισκλειρίδιο, ούτε τίποτα... Βιαζόταν να την πάρω αγκαλιά... κι έτσι έγινε! Στις 5 και 25 το πρωί της 8ης Μαρτίου του 2008 την κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου. Ήταν όμορφη, με μεγάλα μελιά μάτια και λευκή επιδερμίδα. Την πήρα αγκαλιά... μετά μου την πήραν και μου την πήγαν στην ΜΕΘ, έπρεπε να μείνει μερικές ημέρες λόγω του πρόωρου τοκετού.

Τρείς μέρες μετά φύγαμε για το σπίτι μας... Σε λίγους μήνες κλείνουμε τα έξι και ξέρει από τώρα την δική της ιστορία! Είναι μια μικρή ηρωίδα... και είναι η κόρη μου, η ζωή μου όλη!».