Όταν το παιδί «τρελαίνει» τους γονείς με τη συμπεριφορά του

Πολλές φορές οι γονείς λέμε πώς το παιδί τους «τους έχει τρελάνει». Αυτή η έκφραση μεταφράζεται συνήθως στις φράσεις « δεν μπορώ να κάνω το παιδί μου να σταματήσει να κλαίει, να ουρλιάζει, να γκρινιάζει, να απαιτεί».

Τα παιδιά όμως που συμπεριφέρονται με ένα τρόπο που βρίσκουμε ενοχλητικό δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτή τη συμπεριφορά ως μια συνειδητή επιλογή, όπως θα κάνουμε αν αυτή προέρχεται από έναν ενήλικα.

Τα παιδιά θέλουν την αγάπη των γονιών, θέλουν να συνδεθούν μαζί τους, θέλουν την φιλία τους.Κάποιες φορές βιώνουν τόσο έντονα την ανάγκη αυτή, που αρκούνται στην είσπραξη αρνητικής προσοχής, από την εναλλακτική της αδιαφορίας.

«Είναι χρήσιμο, καθώς προσπαθείτε να διαχειριστείτε τα δικά σας συναισθήματα μπροστά στο παιδί σας, να προσεγγίσετε παράλληλα τη συμπεριφορά του παιδιού αναζητώντας το συναίσθημα που βρίσκεται πίσω απ΄αυτήν και την αιτία που το προκάλεσε, ώστε να κατανοήσετε καλύτερα τι είναι αυτό που σας δυσκολεύει», αναφέρει η ψυχοθεραπεύτρια Philippa Perry στο βιβλίο της « Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου ( και τα παιδιά σου θα σε ευγνωμονούν) , που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις διόπτρα.

Κάποια παιδιά αρχικά είναι δύσκολο να τα καταλάβει κανείς και να τα ηρεμήσει. Μπορεί η δυσφορία τους να οφείλεται σε κάποιον κολικό, στα δυνατά φώτα, στη φασαρία, ή ακόμα μπορεί να έχουν λερώσει την πάνα τους, να κρυώνουν ή να έχουν τρομάξει με κάτι.

Είναι όλα πιθανά.

Πολλές φορές δεν θα έχετε ιδέα τι είναι αυτό που τα ενοχλεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορήσετε. Αλλά ακόμα και αν το μωρό είναι πιο εύκολο και ανταποκρίνεται άμεσα όταν ο γονιός προσπαθεί να το ηρεμήσει, αυτό δεν σημαίνει πώς δεν μπορεί να αποκτήσει πρόβλημα αυτοελέγχου αργότερα.

«Το να παρηγορούμε και να ανακουφίζουμε ένα μωρό που δυσφορεί, αποδεχόμενοι αυτό που νιώθει σε κάθε στάδιο της ζωής του, είναι πολύ πιο πιθανό να το βοηθήσει να περάσει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής του ομαλά και αβίαστα. Αντίθετα το να χάνουμε την υπομονή μας μαζί του κάθε τόσο, είναι ίσως η χειρότερη επιλογή », τονίζει η Philippa Perry.