«Και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν» - Όταν το για πάντα βγαίνει αληθινό

Και όμως υπάρχουν και αυτά τα ζευγάρια που κρατάνε στο χρόνο.

Ρώτησα τη μητέρα μου, πώς αντέχουν μαζί τόσα χρόνια με τον πατέρα μου. Και εκείνη μου απάντησε πως δεν πρόδωσε ποτέ τον ωκεανό της, για καμιά ρηχή θάλασσα.

Και εγώ την ρώτησα αν μπήκε στον πειρασμό.

Τότε εκείνη μου είπε:
«Εννοείται και μπήκα, αλλά όταν μου έμπαινε μέσα μου ο δαίμονας, εγώ σκεφτόμουν το λόγο που ξεκίνησα το ταξίδι. Και πίστεψέ με, ήταν το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής μου, κι αν ρωτάς, θα το ξαναέκανα, και θα σου έλεγα ότι άξιζε χίλιες φορές».

Τότε κατάλαβα πως η ευτυχία δεν είναι πάντα στιγμές. Ευτυχισμένη μπορεί να είναι μια ολόκληρη ζωή, και οι φουρτούνες να είναι απλά κομμάτι του ωκεανού.

Ευτυχία είναι μια ξυλόσομπα που πάνω θα έχει μια κατσαρόλα με νερό και μυρωδάτα λεμόνια, από τη λεμονιά μας.
Σε αυτή την πρόταση δεν βρίσκω τίποτα να χρειάζεται να προστεθεί, ούτε να αφαιρεθεί.

Αν έλειπε το "μας" στο τέλος της πρότασης ίσως και να μιλούσαμε για μισή ευτυχία. Ίσως πάλι και όχι. Δεν επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι ένα ταίρι και μια οικογένεια, και σίγουρα δεν μας ολοκληρώνει κάποιος άλλος άνθρωπος. Είμαστε όλοι πανσέληνοι, κανένας δεν γεννήθηκε μισοφέγγαρο.

Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη, να ξυπνάνε κάθε πρωί με την πιο τρυφερή ανάσα στο πλευρό τους.

^{Photo by FORMAT arw on Unsplash}

Πώς όμως μπορεί να κρατήσει το «μαζί» στα χρόνια;

Ίσως η συμβουλή να είναι ότι το μαζί δεν πρέπει να τέμνεται, αλλά να είναι παράλληλο.

Ένα ζευγάρι να μην είναι ποτέ δεμένο με σχοινιά, αλλά να είναι πιο πολύ και ενωμένο.

Ένας χτύπος, μα με δύο μυαλά.

Να είναι πιασμένοι με το ένα χέρι, και με το άλλο να είναι ελεύθεροι. Μια ασφαλής εμπιστοσύνη.

Δύο ερωτευμένοι άνθρωποι που να περπατούν μαζί στον ορίζοντα, με ξυπόλητο σεβασμό.

Πάνω από όλα, πρώτα από όλα σεβασμός.

Η αγάπη τους να μπορεί να έλξει την Ανδρομέδα.

Κι όμως ο σεβασμός τους να είναι ικανός να δημιουργήσει ένα νέο big bang.