Η μαμά «σεφ»

Από την πρώτη στιγμή που φέρνει στον κόσμο τα παιδιά της, η μαμά αναλαμβάνει να τα μεγαλώσει, φυσικά, πρωτίστως, παρέχοντάς τους την τροφή που χρειάζονται. Είτε μέσω του θηλασμού, είτε με γάλα σκόνη, η μαμά συνήθως είναι εκείνη που αναλαμβάνει το τάισμα.

Πράγματι, όσο μιλάμε για το γαλατάκι του μωρού, τα πράγματα είναι εύκολα. Ναι, τα μωρά πεινούν συνέχεια και χρειάζεται να τρέφονται πολύ συχνά, όμως το να φτιάχνεις το γάλα είναι απείρως πιο απλό από το να ετοιμάζεις γεύματα κανονικά – στην περίπτωση του θηλασμού, ακόμα πιο απλά.

Μετά, αρχίζουν τα… δύσκολα. Στην αρχή εισάγουμε τροφές, επιλέγουμε προσεκτικά τα καλύτερα για τα παιδάκια μας, το κρέας που πρέπει, τα λαχανικά και τα φρούτα που χρειάζεται, ώστε να παίρνει όλα τα θρεπτικά συστατικά που θα το κάνουν «μεγάλο και γερό παιδί». Η έκφραση του μωρού που γεύεται για πρώτη φορά φαγητό πέρα από το γάλα του, μένει χαραγμένη στη μνήμη της μαμάς για πάντα: Το μικρό προσωπάκι φωτίζεται ολόκληρο είτε με λαχτάρα είτε με απέχθεια και το μωράκι γεμάτο περιέργεια, αναζητά να δει τι ήταν αυτό που ένιωσε.

Για τις περισσότερες μαμάδες, τότε είναι που ξεκινά και ο «αγώνας» του ταΐσματος, καθώς παλεύουν με κόλπα, τραγουδάκια και παραμυθάκια για να ταΐσουν τα μωράκια τους ή ακόμα και να τα πείσουν να ανοίξουν το στοματάκι τους και να φάνε. Είναι εκείνη η περίοδος που το πόσο έφαγε το μωρό, αν πήρε το βάρος που πρέπει, αν αναπτύσσεται κανονικά, είναι οι μόνιμες αγωνίες της μαμάς, που ξέρει μέσα της πολύ βαθιά πως πρέπει να φροντίσει το μικρούλι της να τρέφεται σωστά.

Κάπως έτσι, πολύ σύντομα, οι μαμάδες γίνονται βασίλισσες της κουζίνας, γίνονται οι σεφ της οικογένειας και μαγειρεύουν διαρκώς για τα παιδάκια τους: Πρωινό, δεκατιανό, μεσημεριανό, απογευματινό και βραδινό, όλα περνούν από τα χέρια και το μυαλό τους. Οι συνταγές, οι ιδέες, οι πειραματισμοί αμέτρητοι γιατί εκείνη η ώρα που τα παιδάκια κάθονται στο τραπέζι να φάνε το φαγητό της μαμάς, είναι πολύτιμες για όλη την οικογένεια. Και πάνω στο φαγητό αυτό, που βοηθάει τα παιδιά να είναι υγιή, ζωηρά και χαρούμενα, γίνεται και το καθημερινό δέσιμο της οικογένειας, η επαφή, η ανταλλαγή εμπειριών και συναισθημάτων. Η κουζίνα γίνεται η εστία του σπιτιού και η μαμά – σεφ αναλαμβάνει τον να γίνει ο πιο… νόστιμος και λαχταριστός συνδετικός κρίκος για τα αγαπημένα πρόσωπα.

Αυτό είναι το σημείο βέβαια, που ξεκινούν οι γευστικές ιδιαιτερότητες και απαιτήσεις: «Δεν μου αρέσουν τα πράσινα, μαμά», «μαμά, βγάλε μου τα κόκκινα», «αυτά είναι μπλιαχ, μαμά, δεν τα θέλω στο πιάτο μου» και ταυτόχρονα, αμέτρητες φορές μέσα στην ημέρα το γνωστό και χιλιοειπωμένο «μαμά, πεινάω» και η επόμενη δημοφιλέστερη ερώτηση, «μαμά, τι φάμε;»!

Κι εκεί είναι που η μαμά αναλαμβάνει και πάλι με νέους τρόπους, νέα κόλπα, νέα παραμυθάκια και φυσικά, νέες συνταγές και νέους γρίφους προς επίλυση: Πώς θα κρύψουμε το μπρόκολο στην ομελέτα, πώς θα φτιάξουμε νόστιμα γλυκά χωρίς ζάχαρη, πώς να μαγειρέψουμε σήμερα το κοτόπουλο για να γίνει ενδιαφέρον, πώς θα ετοιμάσουμε το ψάρι για να το φάνε όλοι με όρεξη. Και είναι μάλλον αυτή η διαρκής εγρήγορση στην οποία μας κρατούν τα παιδάκια μας όλες τις μαμάδες, που μας δίνει νέο κέφι να συνεχίζουμε στην κουζίνα με δυνάμεις… non stop!

Ταυτόχρονα κάπου εκεί είναι που αποκτούμε και τους μοναδικούς μας βοηθούς, αφού η κουζίνα, τα μαγειρέματα, τα κατσαρολικά φαντάζουν ως η πιο ενδιαφέρουσα ασχολία για τα νήπια, που ούτως ή άλλως θέλουν να περνούν χρόνο με τη μαμά σε ό,τι κάνει. Ποια μαμά δεν έχει μετατρέψει την κουζίνα της σε ένα αυτοσχέδιο τερέν για messy play με αλεύρι, ζάχαρη, κακάο και ατέλειωτο ανακάτεμα; Σταδιακά, βέβαια, η φάση αυτή περνάει, μένει μόνο το πολύ γνωστό «να δοκιμάσω;», «δώσε μου το κουτάλι όταν τελειώσεις» και η μαμά μόνη πάλι, στην κουζίνα…

Διότι, καθώς τα μικρά μας μεγαλώνουν – με ραγδαίους ρυθμούς, όπως συμφωνούμε οι περισσότερες – μεγαλώνουν και οι ανάγκες τους στη διατροφή: Τρώνε όλο και περισσότερο, όλο και πιο συχνά και σύντομα, το παιδικό «μαμά, δεν πεινάω», γίνεται «μαμά, πεινάω κι άλλο» και αργότερα «τι έχει να φάμε;». Κι έτσι οι μαμάδες συνεχίζουμε να αναζητάμε θρεπτικές και νόστιμες συνταγές, συνεχίζουμε να βάζουμε όλη μας την τέχνη και τη δημιουργικότητα στην κουζίνα, συνεχίζουμε να ετοιμάζουμε τραπέζι όσες φορές την ημέρα κι αν χρειαστεί. Και μόνο πότε – πότε, όταν η κούραση κι οι απαιτήσεις της ημέρας μας καταβάλουν, όταν θέλουμε απλώς λίγη ξεκούραση, μόνο τότε είναι που το δηλώνουμε κοφτά και κάθετα: «Η κουζίνα έκλεισε για σήμερα, κάνε κάτι μόνος σου»!