Πού, πότε και με ποιoν τρόπο αφήσαμε να συμβεί αυτό στα παιδιά μας;

Τον Θάνο τον γνώρισα πριν από 9 χρόνια. Λίγο αργότερα πήρε το κορίτσι του, επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του, παντρεύτηκε, δημιούργησε τη δική του οικογένεια και μεγαλώνει με ήθος και αξίες τον μονάκριβο γιο του.

Πριν μερικές μέρες έκανε μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram και δεν σας κρύβω ότι ταυτίστηκα. Είπε όλα όσα θέλουμε να πούμε πολλοί γονείς.

Αφορμή για την ανάρτησή του στάθηκαν μερικοί έφηβοι. Νέα παιδιά. Αυτής της νέας χυδαίας γενιάς. Της γενιάς που στις 10 λέξεις που θα ξεστομίσει, οι 8 θα είναι βρισιές. Της γενιάς που δεν σέβεται. Της γενιάς που δεν ξέρει και δεν έχει μάθει τι είναι ο σεβασμός. Της γενιάς που μεγαλώνει χωρίς όρια. Χωρίς κανόνες. Χωρίς τον έλεγχο των γονιών. Χωρίς την προσοχή των γονιών. Χωρίς τα σωστά πρότυπα.

«Πιάνομαι τώρα από κάτι που συνέβη προ ολίγου: 3-4 εφηβάκια απλά άραξαν κάτω από το μπαλκόνι με το ηχειάκι να παίζει τραπ στη διαπασών. Ο μικρός, εν τω μεταξύ, κοιμάται ακριβώς από πάνω και όταν τους το είπα, το ένα το παλληκαράκι με ψιλοστόλισε κιόλας μέσα από τα δόντια του. Και ειλικρινά, θα το θεωρούσα μεμονωμένο περιστατικό και δεν θα το σκεφτόμουν ξανά, αν δεν συναντούσα παρόμοιες καταστάσεις, πλέον παντού. Στον δρόμο και στα πάρκα όταν πηγαίνουμε βόλτα με το παιδί, στην στάση του λεωφορείου, στο σούπερ μάρκετ... τα παιδιά (μας), εκφράζονται χρησιμοποιώντας βρισιές σε κάθε δεύτερη λέξη, μιλάνε με χυδαιότητα και με σεξιστικούς όρους για το αντίθετο φύλο, και δεν επιδεικνύουν, έστω τον στοιχειώδη σεβασμό στους κοινωνικούς κανόνες (π.χ. ώρες κοινής ησυχίας).

Το πιο ανησυχητικό είναι, ότι όσο κι αν προσπαθώ να το εξηγήσω με βάση τις δεδομένες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε όλοι μας στην εφηβεία, την δίψα μας για χειραφέτηση την ανάγκη μας να εκφραστούμε, να ακουστούμε και να νιώσουμε ότι προσπαθήσαμε τουλάχιστον να κάνουμε την προσωπική μας επανάσταση, καταλήγω με σχετική βεβαιότητα και με μεγάλη λύπη στο συμπέρασμα ότι η εξήγηση αυτή είναι λανθασμένη. Λείπουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν την εφηβεία όπως την γνωρίσαμε: Ο αφελής ρομαντισμός, η ανησυχία και ο θυμός για τα στραβά του κόσμου, ακόμη κι αυτή η εξοντωτική εσωστρέφεια που μας οδήγησε στο να μάθουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Κι επειδή παιδί μεγαλώνω και μπροστά μου θα τα βρω, και δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι θα τα καταφέρω καλύτερα... θέλω να ρωτήσω, να μάθω και να καταλάβω: Πού, πότε και με ποιόν τρόπο αφήσαμε να συμβεί αυτό στα παιδιά μας; Τι μας ξέφυγε, τι δεν είδαμε όταν έπρεπε και πώς θα το διορθώσουμε;

Ζητώ συγγνώμη, προκαταβολικά, από τα παιδιά που δικαιολογημένα θα πούνε ότι τα τσουβαλιάζω αδίκως με γενικεύσεις. Ζητώ συγγνώμη, βασικά από όλα τα παιδιά, γιατί δεν φταίνε αυτά. Εμείς οι μεγάλοι και τρανοί, όμως, ας αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη τον καθημερινό μας αγώνα (ναι ξέρω αλλά νισάφι πια με τα χρέη, την δουλειά, τα ψυχολογικά μας κλπ) κι ας δούμε λίγο τι θα κάνουμε γιατί δεν πάμε καλά και μακάρι να κάνω λάθος».