Τι μπορούν να διδάξουν στα παιδιά τα παιχνίδια του '90

Γεννήθηκα το 1984 και έζησα ίσως την καλύτερη περίοδο ως παιδί. Έχω περπατήσει ξυπόλητη σε χωματόδρομο, έχω τσακίσει τα γόνατά μου επάνω στο παιχνίδι, έχω παίξει εφτάπετρο, μήλα, λαστιχάκι και κάθε Σαββατοκύριακο περίμενα πώς και πώς να αρχίσουν τα «παιδικά» σε Mega και ANT1 για να τα δω με τη σειρά. Sailormoon, Dragon Ball, Χελονονιντζάκια και φυσικά Disney Club με τον Λυκούργο και την Καρολίνα.

Κινητά δεν υπήρχαν. Αν θέλαμε να επικοινωνήσουμε με τους φίλους μας στη γειτονιά, βγαίναμε στην αυλή και φωνάζαμε το όνομά τους για να βγουν και εκείνοι να παίξουμε.

'Ο,τι και να θυμηθώ από εκείνη την εποχή είναι αθώο και όμορφο. Αναμνήσεις που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μου και που πολλές φορές καθημερινά φέρνω στο μυαλό μου και κάνω συγκρίσεις με τη ζωή που ζει η κόρη μου.

Σήμερα όμως, δυστυχώς, τα παιδιά δεν ζουν τίποτε από όσα ζήσαμε όλοι εμείς της γενιάς μου (και των προηγούμενων γενιών). Τα σημερινά παιδιά τα έχουν όλα στα πόδια τους, βαριούνται εύκολα, δεν βλέπουν παιδικές σειρές, ξυπνούν αργά και λιώνουν μπροστά σε κονσόλες παιχνιδιών και τα κινητά τηλέφωνα έχουν γίνει η προέκταση των χεριών τους.

Με το που θα ξυπνήσουν, θα αράξουν στον καναπέ, θα πιάσουν το κινητό στο χέρι και θα το αφήσουν μόλις πεις «Σήκω ντύσου», «σήκω ετοιμάσου», «σήκω πλύσου» για να το ξαναπιάσουν με την πρώτη ευκαιρία. Όπου πρώτη ευκαιρία φυσικά βάλτε και την τουαλέτα. Ναι, ναι την τουαλέτα. Τα παιδιά πηγαίνουν ακόμη και εκεί με το κινητό τηλέφωνο. Είτε για να τραβήξουν βιντεάκια TikTok είτε για να χαζέψουν όσο κάθονται στη λεκάνη.

Ως μαμά που έζησε εκείνη την εποχή, έχω να δώσω μερικές συμβουλές στα παιδιά του σήμερα και στο δικό μου το παιδί ακόμη, που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι χάνει πολλά πράγματα από την παιδικότητά της, την ηλικία της και γενικότερα δεν ζει ανέμελα όπως θα έπρεπε να ζει. Και μην πείτε ότι είναι δικό μου λάθος. Απλά η εποχή της είναι άλλη και αρκετά διαφορετική από τη δική μου.

Η υπομονή είναι αρετή

Τι ξέρουν τα σημερινά παιδιά από υπομονή; Αφού ό,τι ζητήσουν ή ό,τι θέλουν το έχουν στη στιγμή; Εμείς κάναμε υπομονή για να δούμε το επόμενο επεισόδιο από την αγαπημένη μας σειρά στην TV, κάναμε υπομονή μέχρι να μας αγοράσουν τα καινούρια μας παπούτσια τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, κάναμε υπομονή μέχρι να έρθει ένα Σάββατο για να πάμε μια βόλτα στη γειτονιά με τους φίλους μας.

Η βαρεμάρα κάνει καλό

Δεν ξέραμε τι πάει να πει «βαρεμάρα». Αν βαριόμασταν παίζαμε με τους φίλους μας στον δρόμο. Αν βαριόμασταν κάναμε σχέδια και ζωγραφιές στα τετράδιά μας. Αν βαριόμασταν, φορούσαμε τα ακουστικά από τα walkman στα αυτιά και περνούσαμε ώρες κλεισμένοι στο δωμάτιο ακούγοντας Backstreet Boys, Spice Girls και Eurythmics. Τώρα τα παιδιά βαριούνται και το μόνο που ξέρουν να κάνουν να αντιμετωπίσουν την πλήξη τους είναι να σκρολάρουν στο TikTok και το Instagram.

Κι εμείς ζήσαμε την εφηβεία μας

Κι εμείς είχαμε σπυράκια, και εμείς φορέσαμε σιδεράκια, κι εμείς περάσαμε την περίεργη φάση της εφηβείας, αλλά όμως αγαπούσαμε τον εαυτό μας και δεν προσπαθούσαμε να κρύψουμε τις ατέλειές μας. Για την ακρίβεια ακόμη και σήμερα αν κοιτάξουμε αυτές τις φωτογραφίες, θα βρούμε τους εαυτούς μας χαριτωμένους, σε αντίθεση με τα σημερινά εφηβάκια που περιποιούνται τον εαυτό τους, ζητούν ρούχα επώνυμα, ακριβά και που θέλουν να θυμίζουν μοντέλα περιοδικών ή για την ακρίβεια influencer του διαδικτύου.

Ταΐζαμε τα Tamagotchi και τα Furby μας

Σηκώστε το χέρι σας αν είχατε ένα Tamagotchi ή ένα Furby και είχατε έγνοια να το ταΐσετε, να το φροντίσετε και να το κοιμίσετε. Ακόμη θυμάμαι να το έχω ένα Tamagotchi στην τσέπη μου στο σχολείο και να περιμένω πώς και πώς να τελειώσει η φιλόλογος το μάθημα για να το ταΐσω. Πρόσφατα έμαθα ότι κυκλοφόρησαν ξανά... λέω να αγοράσω ένα στην κόρη μου, αν και πιστεύω ότι θα καταλήξει σε εμένα η φροντίδα του.

Δεν ξέραμε τι είναι bullying

Τη λέξη bullying την έμαθα μεγαλώνοντας. Όχι στο σχολείο. Στο σχολείο δεν υπήρχαν ποτέ τραβηγμένα περιστατικά και ό,τι πρόβλημα υπήρχε θυμάμαι να το λύνουν μόνα τους τα παιδιά που εμπλέκονταν σε έναν καυγά ή μια παρεξήγηση. Σήμερα όλα έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο των γονιών, των εκπαιδευτικών, της κοινωνίας. Όλα είναι υπερβολικά, όλα είναι βίαια και επικίνδυνα.

Δεν δίναμε αναφορά για το πού πάμε και τι κάνουμε

Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να περνάς χρόνο με τους φίλους σου και την οικογένειά σου. Να παίζεις έξω, να τρέχεις, να λερώνεσαι, να γελάς με μια αστεία ταινία, να παίζεις Nintendo ή να χορεύεις. Να τρως πίτσα, να βάφεις τα νύχια σου μπλε ή να φοράς κρυφά το κραγιόν της μαμάς της φίλης σου. Όλα αυτά ήταν δώρο κάθε Σαββατοκύριακο και η απόλυτη διασκέδαση για εμάς και τους φίλους μας. Όλες αυτές οι στιγμές μπορεί να μην υπάρχουν αποτυπωμένες σε κάποια φωτογραφία ή σε κάποιο βίντεο ή να έχουν αναρτηθεί στα social media, έχουν μείνει όμως χαραγμένες μέσα στην καρδιά μας. Και θα βρίσκονται εκεί για πάντα. Όσα χρόνια και αν περάσουν.