Μου πήρε 36 χρόνια και ένα παιδί για να μην με νοιάζει η γνώμη των άλλων

Κουνάω το μωρό μου για να κοιμηθεί κάθε βράδυ, παρόλο που είμαι σίγουρη ότι δεν «πρέπει» να το κάνω. Το κάνω από τον τοκετό. Λίγο κούνημα και σε πέντε λεπτά την έχει πάρει ο ύπνος.

Προσπάθησα να το σταματήσω στον έκτο περίπου μήνα. Οτιδήποτε διάβαζα αυτό μου έλεγε ότι πρέπει να κάνω.

«Βάλε το μωρό στην κούνια. Νυσταγμένο, αλλά ξύπνιο. Είναι αρκετά μεγάλο για να είναι ανεξάρτητο. Είναι σε μία ηλικία που μπορείτε να κοιμάται μόνο του.»

Στηρίζω απόλυτα τους ανθρώπους που ακολουθούν αυτήν την μέθοδο. Είναι ένας τρόπος για να κοιμηθεί το μωρό. Για εμάς, όμως, ήταν καταστροφή. Για έναν μήνα ο ύπνος που έκανε ήταν απαίσιος. Μετά ακόμα χειρότερος.

Και εγώ κοιμόμουν πολύ χάλια. Έτσι, σταμάτησα.

Άκουσα τι ήταν σωστό για εμένα και το μωρό μου και σταμάτησα.

Ένα από τα πιο κομμάτια που μου φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα στη μητρότητα είναι ακριβώς αυτό: Με έναν τρόπο σταμάτησα να είμαι ο άνθρωπος που θέλει μόνιμα να ευχαριστεί τους άλλους. Εκείνη με νοιάζει περισσότερο από ότι να κάνω τους άλλους χαρούμενους. Ή να κάνω αυτό που μου λένε ότι θα πρέπει να κάνω.

Και κατά έναν τρόπο είμαι λυπημένη γιατί μου πήρε 36 χρόνια και τη γέννηση ενός άλλους ανθρώπου για να το καταφέρω αυτό.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, σε όλους μας αξίζει να το κάνουμε.

Με όποιον τρόπο το νιώθουμε σωστό για εμάς. Είτε αυτό έχει να κάνει με το τι θα φορέσουμε, είτε με την καριέρα που θα ακολουθήσουμε, είτε με το ποιον θα αγαπήσουμε.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζήσουμε ανάλογα με τις απόψεις και τους κανόνες των άλλων.

Ας αγκαλιάσουμε τις αλήθειες μας.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / danaemercer}