Μεγαλώνοντας με αλκοολικό πατέρα

Οι γονείς των άλλων παιδιών ήταν φυσιολογικοί και περιποιημένοι και ο δικός μου πατέρας ήταν πάντα κόκκινος, οξύθυμος, νευρικός και απεριποίητος. Τα προβλήματα όμως δεν ήταν μόνο αυτά. Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν πολλά μεσημέρια που θα τελειώναμε το φαγητό και αυτός θα άρχιζε να φωνάζει στη μητέρα μου χωρίς λόγο.

Για την οικογένεια της, για την δουλειά της, για οποίο λόγο θα μπορούσε να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή. Εγώ φυσικά δεν μπορούσα να τους βλέπω να φωνάζουν έτσι. Κλεινόμουν στο δωμάτιο με τον αδερφό μου και περιμέναμε να ηρεμήσουν τα πράγματα. Μετά, η μητέρα μου μάζευε το τραπέζι και αυτός σα να μη συμβαίνει τίποτα, κοιμόταν του καλού καιρού.

Μερικά χρόνια αργότερα άρχισε να γίνεται καθημερινότητα.

Πολλές φορές είχα πιάσει την μητέρα μου να κλαίει μόνη της στο μπαλκόνι. Αυτός μύριζε συνέχεια αλκοόλ. Γυρνούσε μεθυσμένος στο σπίτι και έκανε φασαρίες. Όταν πηγαίναμε στο σόι της μητέρας μου, αυτός ήταν νευριασμένος, έπινε και περίμενε να φύγουμε. Κάθε φορά που γυρνούσαμε σπίτι... φοβόμουν.

Φοβόμουν ότι θα άρχιζαν πάλι να φωνάζουν!

Δεν τελείωνε όμως, εκεί όλο αυτό. Μερικά χρόνια αργότερα άρχισε να πίνει σε σημείο που να μη μπορεί να περπατήσει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια συγκεκριμένη φορά που είχε μπει μέσα στο σπίτι και κουτούλαγε στους τοίχους του σπιτιού. Με έπιασε πανικός. Πήγε να βγει από το σπίτι για να πάρει το μηχανάκι να φύγει. Τότε τρελάθηκα.

Έτρεξα στο σπίτι του αδερφού του και του είπα τι συμβαίνει. Αυτός αμέσως ήρθε με τον γιο του και τον άρπαξαν πριν προλάβει να φύγει. Δεν ήταν η μόνη φορά όμως που τον είχα δει έτσι. Για τα επόμενα 2 χρόνια ήταν σχεδόν κάθε μια βδομάδα έτσι. Η μητέρα μου δεν άντεξε άλλο. Δεν ήθελε να τον βλέπουμε έτσι και χώρισαν.

Τώρα μένουμε στην γιαγιά μου. Πηγαίνω κάθε σαββατοκύριακο για να τον δω «και καλά». Από τότε που χώρισαν, ενοχλούσε την μητέρα μου στην δουλειά της. Πήγαινε εκεί και φώναζε (ήταν βέβαια μεθυσμένος). Εμάς μας απειλούσε πως θα τη σκοτώσει. Μας έλεγε συνέχεια ότι είναι ανίκανη για οικογένεια και διάφορα αλλά τα οποία μας επηρέαζαν πάρα πολύ. Της έσκαγε συνέχεια τα λάστιχα του αμαξιού της.

Μια φορά μάλιστα τον είχε πιάσει το αφεντικό της μητέρας μου και τον είχε βγάλει φωτογραφία. Της άφηνε απειλητικά σημειώματα στον υαλοκαθαριστήρα του αμαξιού. Πήγαινε και της ζήταγε λεφτά για να πιει. Μετά η κοιλιά του άρχιζε και πρηζόταν. Είχε γίνει αγνώριστος και δεν ήθελα να τον βλέπω. Μια μέρα οι θείοι μου τον πήγαν στο νοσοκομείο.

Ευτυχώς που τον πήγαν άμεσα, γιατί ήταν στα πρόθυρα θανάτου. Ο γιατρός είπε πως αν συνεχίσει να πίνει δεν υπάρχει επιστροφή. Για έναν χρόνο ήταν μια χαρά. Δεν έπινε και ήταν ήρεμος. Μέχρι που μια μέρα βρήκα μια μπουκάλα με κρασί στο ντουλάπι της κουζίνας. Εκεί κατάλαβα ότι είχε αρχίσει να πίνει ξανά. Την πήγα στον θείο μου. Μου είπε να τη χύσω. Μετά άρχιζε και έκρυβε τα ποτήρια με το κρασί στα ντουλάπια με τα πιάτα και έκανε πως έφτιαχνε την κουζίνα ενώ έπινε. Μετά όμως δε κρυβόταν!

Έπινε και μπροστά σε εμάς. Άρχισε πάλι και μέθαγε. Ο θείος μου, μου έλεγε πως τώρα δεν υπάρχει επιστροφή. Μου το έλεγε συνεχώς. Ήθελε φαίνεται να το εμπεδώσω. Μετά τα πράγματα χειροτέρεψαν. Τον είχα πιάσει να βάζει καθαρό οινόπνευμα και καφέ και να λέει πως πίνει καφέ. Από κει και πέρα είχα αρχίσει να ντρέπομαι γι αυτόν. Στεναχωριόμουν. Έγινα χαλιά μαθήτρια. Άρχισα να παχαίνω γιατί έβρισκα παρηγοριά στο φαγητό. Δεν έβγαινα από το σπίτι. Έκλαιγα τα βράδια.

Ακόμα στεναχωριέμαι. Στεναχωριέμαι αφάνταστα. Ντρέπομαι γι αυτόν. Ντρέπομαι που είναι πατέρας μου.

Σήμερα βρήκα πάλι οινόπνευμα στο ντουλάπι. Συζήτησα με την μητέρα μου και μου είπε πως πραγματικά δεν του μένει πολύς χρόνος. Μου είπε πως το οινόπνευμα το πήρε από το νοσοκομείο. Τότε πάγωσα. Την ρώτησα τι δουλειά είχε στο νοσοκομείο. Μου είπε πως πηγαίνει συνέχεια και μαζεύει τις γόπες από κάτω. Εκεί τα άκουσα όλα. Ο δικός μου πατέρας έχει φτάσει σε σημείο να παίρνει τις πεταμένες γόπες. Μετά από αυτό που άκουσα σήμερα, είμαι πολύ σκεπτική.

Δεν τον θεωρώ αναγκαίο στη ζωή μου πια. Μόνο προβλήματα μου δημιουργεί. Προσπαθώ στον κόσμο να δείχνω πως έχω έναν φυσιολογικό πατέρα. Το έχω καημό φαίνεται. Ένα πράγμα με έχει κάνει να έχω μια υπεροχή φυσιολογική ζωή. Η μητέρα μου. Σε αυτή τα χρωστάω όλα. Δέκα χρόνια έκρυβε όσα πιο πολλά μπορούσε, για να ζήσουμε μια ωραία ζωή. Το κατάφερε. Ακόμα η ζωή μου είναι υπεροχή. Και ξέρω ότι θα συνεχίσει να είναι για πάντα. Και τα χρωστάω όλα σε αυτή.

Αυτή λοιπόν ήταν η ιστορία μου. Ξέρω είναι τεράστια αλλά έπρεπε να μιλήσω κάπου. Έπρεπε να τα πω. Δεν πρέπει να τα κρατάω μέσα μου.

Π.Θ

Στείλτε μας και εσείς τη δική σας ιστορία εδώ!