Μπορώ με σιγουριά να σου πω ότι ειδικά ο πρώτος χρόνος με το μωρό σου θα περάσει από τα μάτια σου τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν θα το καταλάβεις. Και ναι, τώρα είσαι πνιγμένη στις πάνες, τα γάλατα, τις άγρυπνες νύχτες αλλά προτού το καταλάβεις, εκείνο το στρουμπουλό μωράκι, θα έχει γίνει νήπιο σωστό!
Πέραν της μεζούρας και της ζυγαριάς, έχω μαζέψει τέσσερα διαφορετικά σημάδια που με έκαναν να καταλάβω πως στο σπίτι δεν έχουμε πια μωρά, αλλά δύο μικρές κυρίες, toddlers όπως θα το λέγαμε και στην Αγγλική!
Δεν ξυπνάς διαρκώς μέσα στη νύχτα
Έχω μεγαλώσει δύο παιδιά που ο ύπνος ήταν κάτι που δεν ήθελαν μάλλον να ακούν, ειδικά τους πρώτους 15- 16 μήνες της ζωής τους, σε σημείο που ήμουν πεπεισμένη πως σερί οκτάωρο δεν θα ξανακοιμηθώ ποτέ στη ζωή μου.
Κι όμως, την ημέρα εκείνη που η κόρη μου κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε καθόλου μέσα στη νύχτα, για γάλα, για παρηγοριά, για νερό, γιατί κρύωνε, γιατί έσκαγε, έσκασα εγώ. Επί μία εβδομάδα, ξυπνούσα μόνη μου για να ελέγξω την αναπνοή της, τον πυρετό της, τις κουβέρτες της και να ομολογήσω πως ότι μου έλεγαν ισχύει και το μωρό μου απλά μεγάλωσε.
Για να βγεις έξω, δεν θα κάνεις μικρή μετακόμιση
Θυμάμαι με ακρίβεια το πρώτο μας οικογενειακό τριήμερο ταξίδι μακριά από το σπίτι και ήμουν αποφασισμένη πως έπρεπε να έχουμε νοικιάσει μίνι bus για να χωρέσουν οι αποστειρωτές, το θήλαστρο, τα πανάκια, οι πάνες, τα αφρόλουτρα και ό,τι μπορεί να χρειαστεί ένα μικρό μωρό! Ακόμα και η απλή βόλτα για καφέ, προϋπέθετε πως θα είχαμε μαζί μας ό,τι χρειαστεί για να μην πεινάσει το μωρό ή απλά να μπορούμε να το αλλάξουμε! Και να τώρα, που βγαίνεις από το σπίτι κρατώντας σχεδόν τίποτα στα χέρια, γιατί πολύ απλά τα μωρά σου δεν είναι πια μωρά.
Όταν μιλάς, υπάρχει και απάντηση
Στην πρώτη μωρουδιακή φάση με το μωρό στην αγκαλιά, θυμάμαι πολύ καλά να κάνω δεκάδες ερωτήσεις στην κόρη μου: Γιατί κλαις, γιατί δεν κοιμάσαι, γιατί, γιατί; Τις περισσότερες φορές απαντούσα και μόνη μου, στα παραπάνω ερωτήματα, στο παραλήρημα της αυπνίας και της κούρασης. Κι όμως μια μέρα, εκεί που έκανα τις γνωστές μου ερωτήσεις, γιατί πέταξες αυτό, γιατί πιάνεις εκείνο, ήρθε κι απάντηση: Κακό μαμά. Κι από τότε, δεν τολμάω να πω κάτι, κι έρχεται ο αντίλογος της Σκορπίνας και αυτές τις μέρες στον αντίλογο βοηθάει και η μικρή Τοξοτίνα και άντε να τα βγάλεις πέρα.
Το μωρό σου δεν χωράει καλά καλά στην αγκαλιά σου
Όταν κράτησα για πρώτη φορά, ειδικά τη μεγάλη μου κόρη αγκαλιά- είχε αποφασίσει να έρθει 20 μέρες νωρίτερα στον κόσμο αυτό, δεν ήξερα πώς να κλείσω τα χέρια μου για να μην μου πέσει. Ένα μωρό ψιλόλιγνο που δεν ήξερες πώς να το αγκαλιάσεις σωστά. Αυτό το μωρό, που σήμερα δεν μπορώ να κλείσω καλά καλά την αγκαλιά μου, που απορώ πόσο μικρό ήταν και πόσο μεγάλο θα γίνει πια, κι εκεί μου φεύγει κι ένα δάκρυ. Κι όχι τίποτα άλλο, μεγάλωσε πια επικίνδυνα και το μικρό φρατζολένιο μου μωρό και δεν προτιμάει ούτε αυτό τις αγκαλιές αλλά λέει διαρκώς Μο, εκ του μόνη μου!
