Το πρώτο ραντεβού μετά τον τοκετό με τον σύζυγό μου ήταν κάπως έτσι

Πάντα πίστευα ότι η σπίθα μεταξύ μας θα διαρκούσε για πάντα. Έτσι, όμως, όπως καθόμασταν στο πρώτο μας ραντεβού μετά από καιρό, συνειδητοποίησα ότι κάτι ήταν διαφορετικό..

Αυτό ήταν το πρώτο μας ραντεβού μετά τον τοκετό.

Δεν ήταν ένα ραντεβού που προσπαθούσαμε ακόμα να εντυπωσιάσουμε ο ένας τον άλλον. Ήταν έναν ραντεβού που νιώθαμε οικειότητα, ξέραμε τι να πούμε για να γελάσει ο άλλος, αλλά ακόμα κι έτσι το λέγαμε.

Δεν ήταν ένα ραντεβού που χαιρόμασταν με όσα ανακαλύπτουμε ο ένας για τον άλλον. Ήταν ένα ραντεβού που χαιρόμασταν για όλα αυτά που ανακαλύπταμε μαζί για τα παιδιά μας.

Δεν ήταν ένα ραντεβού που αγχωνόμουν για το τι θα παραγγείλω για να μην κολλήσει φαγητό στα δόντια μου. Ήταν ένα ραντεβού στο οποίο παρήγγειλα ό,τι ήθελα γιατί είναι ωραίο που και πού να τρως κάτι πέρα από τα αλεσμένα αποφάγια των παιδιών.

Δεν ήταν ένα ραντεβού που είχαμε ένα εκατομμύριο πράγματα να πούμε και να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Ήταν ένα ραντεβού που η ησυχία ήταν επίσης ΟΚ, που μιλούσαμε, αλλά παράλληλα αναπνέαμε, τρώγαμε χωρίς να μας διακόπτουν και που συζητούσαμε βέβαια για τα παιδιά μας. Γιατί για κάποιον λόγο είναι πιο εύκολο να μιλάμε με λατρεία για αυτά όταν δεν πνιγόμαστε στο τρέξιμο της καθημερινότητας.

Δεν είχα πολύ χρόνο να ετοιμαστώ. Φύγαμε τη στιγμή που και τα τρία είχαν αποκοιμηθεί. Μου είπε ότι ήμουν όμορφη. Ξέρω πώς λάμπουν τα μάτια του όταν αισθάνεται κάτι. Τον ξέρω, γιατί υπάρχει ιστορία μεταξύ μας.

Η σπίθα ανάβει κάτι και οι φλόγες μας κρατούν ζεστούς.

Έχει φυσικά τρεμοπαίξει και κινδύνευε να σβήσει εντελώς, καθώς υπήρξαν κάποιες δύσκολες στιγμές.

Το τηλεφώνημα το λάβαμε όταν τελειώναμε το γεύμα μας. Φύγαμε νωρίτερα γιατί έπρεπε να ηρεμήσουμε ένα πολύ ανήσυχο μωρό.

Αυτή τη φλόγα που είδα στα μάτια του φώτιζε το σκοτεινό δωμάτιο όταν το κεφάλι της κόρης μας ακουμπούσε πια στο στήθος μου.

Του χαμογέλασα όταν μας σκέπασε με την κουβέρτα έτσι όπως καθόμασταν στην καρέκλα. Έπειτα πήγε να μου φτιάξει ένα ζεστό ρόφημα, όπως κάνει πάντα πριν ξαπλώσουμε.

Κάποιες φορές φανερώνεται με τους πιο απρόσμενους τρόπους.

Είναι αυτή η απαλή και σταθερή φλόγα που μας φωτίζει το δρόμο τα χρόνια που θα έρθουν.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / jessurlichs}