"Ένας χρόνος με επιλόχειο κατάθλιψη" - Μία μαμά εξομολογείται

Σύμφωνα με έρευνες, το 80% των γυναικών παρουσιάζει μία μικρή διαταραχή συμπεριφοράς μετά τον τοκετό, ωστόσο σε ένα ποσοστό 15% τα συμπτώματα αυτά είναι πιο σοβαρά και είναι ενδείξεις επιλόχειας κατάθλιψης.

Η Molly Balint ανήκει στο ποσοστό αυτό και περιγράφει στο babycenter.com πώς βίωσε η ίδια την επιλόχειο κατάθλιψη μετά τη γέννηση της κόρης της, όταν έγινε μητέρα για τέταρτη φορά.

"Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ώρα που πήγαινα στον γιατρό μου. Πήγαινα από μικρούς δρόμους για να αποφύγω την κίνηση και έπαιρνα βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. Από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα και μονο που σκεφτόμουν τη συζήτηση που ήθελα να κάνουμε.

Για μήνες σκεφτόμουν να κάνω αυτήν την επίσκεψη, αλλά μερικά τρομακτικά συμπτώματα που διήρκεσαν για μέρες, με έκαναν τελικά να το πάρω απόφαση.

Για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, οι πρώτες ενδείξεις υπήρχαν μόλις μερικές ώρες μετά τη γέννηση της Birdy. Το πρώτο βράδυ μου στο μαιευτήριο, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ένιωθα πανικό, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Ένιωθα μόνη μου στο δωμάτιο και κουρασμένη. Το τέταρτο μωρό μου ήταν στα χέρια μου. Το τέταρτο. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ήρεμη και ένας τύπος ειδήμων σε αυτό. Όμως αυτό το μωρό δεν μπορούσε να ηρεμήσει με τίποτα όσο και εάν θήλαζα ή το είχα στην αγκαλιά μου.

Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, το κλάμα συνεχίστηκε. Το δικό του και το δικό μου. Χαμογελούσα και έδειχνα ότι ήμουν καλά για όλους. Ήθελα να πιστέψω ότι τα είχα όλα υπό έλεγχο, σχεδόν όσο ήθελα να το πιστέψουν και όλοι άλλοι. Όλα ήταν καλά. Μπορούσα να το διαχειριστώ.

Πέρασαν εβδομάδες, μήνες και αυτή η μελαγχολία δεν έλεγε να φύγει. Είχαμε προσαρμοστεί σε μία νέα καθημερινότητα με τέσσερα παιδιά και όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Όλα ήταν καλά, όλα και όλοι εκτός από εμένα.

Έξι μήνες μετά τη γέννηση της Birdy, επιτέλους ενέδωσα. Είχα φοβηθεί από τα συμπτώματα που ένιωθα και που ολοένα και γίνονταν χειρότερα. Ήταν κρίσεις πανικού; Είχα κάποιο πρόβλημα με την καρδιά; Μήπως πέθαινα;

Φοβόμουν. Κατά βάθος ήξερα ότι το να κάθομαι στα σκοτάδια και να ταΐζω το μωρό μου κλαίγοντας, δεν ήταν φυσιολογικό.

Κάποια στιγμή επέστρεψε και η περίοδός μου και μαζί σταμάτησαν και τα πολλά σκαμπανεβάσματα στη διάθεση λόγω ορμονών. Για δύο εβδομάδες ήμουν εντάξει. Μετά θα είχα ωορρηξία και μετά πάλι οι ορμόνες μου θα με ισοπέδωναν. Τσακωνόμουν με τον σύζυγό μου, αλλά όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Είχα συναισθηματικά ξεσπάσματα που προέκυπταν από το πουθενά. "Μα δεν καταλαβαίνω πώς προέκυψε πάλι αυτό.." άκουγα ξανά και ξανά να μου λέει. Για εμένα το οτιδήποτε ήταν κάτι, μία αφορμή, και πάντα τόσο σημαντικό.

Δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Ούτε και να πάω πουθενά. Ούτε και να δημιουργήσω, να καθαρίσω, να μαγειρέψω. Όλα αυτά που γέμιζαν τώρα μου φαίνονταν βαρετά κα αδιάφορα.

Δεν με ενδιέφερε τίπτοτα.

Η υπομονή μου ήταν σαν ωρολογιακή βόμβα. Ακόμα και η παραμική ακαταστασία, η παραμική διαφωνία μεταξύ των παιδιών, ένα δευτερόλεπτο χάους, μπορούσαν να με βγάλουν εκτός εαυτού. Ήξερα ότι είχα όλες αυτές τις διακυμάνσεις στην ψυχολογία μου, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό.

Έλεγα στον εαυτό μου ότι είμαι μία γυναίκα χαρούμενη, δυνατή, με αυτοπεποίθηση. Θα υπήρχε ένας τρόπος να καταφέρω να με βγάλω από το σκοτάδι και τη μοναξιά.

Όμως δεν μπορούσα να το κάνω μόνη μου.

Και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που έξι μήνες μετά τα γενέθλια της Birdy, βρισκόμουν στο γραφείο του γιατρού μου και επιτέλους έλεγα την αλήθεια. Επιτέλους παραδέχτηκα ότι δεν ήμουν καλά, ότι κάτι πήγαινε λάθος και ότι χρειαζόμουν βοήθεια.

Με άκουσε με προσοχή, μου έδωσε χαρτομάντηλα για να σκουπίσω τα δάκρυά μου. Όταν τελείωσα, μου έκανε μία απλή ερώτηση: Πόσο μηνών είναι το μωρό σου;

Μου εξήγησε ότι αυτό που οι περισσότεροι νομίζουν ότι η επιλόχειος κατάθλιψη διαρκεί μόνο μερικές εβδομάδες μετά τη γέννα, δεν είναι παρά ένας μύθος. Μου είπε επίσης, ότι στην πραγματικότητα μπορεί να διαρκέσει μήνες ολόκληρους μετά τον τοκετό, ακόμα και όλο τον πρώτο χρόνο. Όση ώρα μιλούσαμε και έπαιρνα απαντήσεις, ένιωθα ελπίδα και ανακούφιση. Σιγά σιγά ένιωθα ότι αυτό το σκοτεινό σύννεφο μοναξιάς άρχισε να διαλύεται. Δεν ήμουν μόνη μου. Δεν συνέβαινε μόνο σε εμένα.

Συζητήσαμε για τις επιλογές μου, για το έαν δηλαδή θα το αντιμετώπιζα χωρίς αγωγή ή για το εάν θα έπαιρνα κάποι αντικαταθλτιπτικό φάρμακο. Προσωπικά επέλεξα το δεύτερο. Ήθελα να βγω από αυτήν τη τρύπα όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

Η αλλαγή δεν έγινε από τη μία στιγμή στην άλλη. Όμως ένιωσα τον εαυτό μου να επιστρέφει. Ένιωθα πιο εξωστρεφής. Πιο ήρεμη. Να τολμήσω να πω ευτυχισμένη; Είχε περάσει αρκετός καιρός.

Σήμερα γιορτάζουμε τα πρώτα γενέθλια της κόρης μου. Έχουν περάσει δύο μήνες από όταν ολοκλήρωσα την αγωγή. Και νιώθω καλά. Είμαι αισιόδοξη.

Το αστείο είναι ότι αυτήν την ιστορία δεν την ξέρουν πολλοί. Η σκέψη ότι έπαιρνα αγωγή, ότι είχα κατάθλιψη, ήταν κάτι πο δεν ήθελα να το μοιραστώ. Ακόμα και σήμερα που γράφω αυτά, η μητέρα μου, η αδερφή μου και κάποιο πολύ στενοί μου φίλοι θα ακούνε την ιστορία αυτή για πρώτη φορά. Ξέρω όμως ότι είναι κάτι που έπρεπε να μοιραστώ. Γιατί θυμάμαι πόσο μοναχικοί και σκοτεινοί ήταν οι μήνες εκείνοι. Θυμάμαι πώς είναι να χαμογελάω και μέσα μου να είμαι λυπημένη. Και ελπίζω ότι με το να μοιραστώ με εσάς, κάποια που βιώνει κάτι αντίστοιχο θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνη.

Δεν είσαι μόνη λοιπόν. Απαντήσεις υπάρχουν. Και ανακούφιση. Και ελπίδα. Και βοήθεια."