Πάλευα με το άγχος για 30 χρόνια πριν από τη διάγνωσή του

Είχα άγχος σε όλη μου τη ζωή. Όταν ήμουν 3 ετών, θυμάμαι ότι ξυπνούσα την αυγή για να ακούσω τα λάστιχα του αυτοκινήτου του μπαμπά μου να φεύγουν από το χωματόδρομό μας. Προσευχόμουν να τα καταφέρει να οδηγήσει με ασφάλεια και να μην πάθει τροχαίο ατύχημα στο δρόμο.

Στο δημοτικό, μερικοί από τους συμμαθητές μου έπιαναν τον τοίχο του πάγκου του μπάνιου, αφήνοντας τα πόδια τους να κρέμονται. Σκέφτηκα ότι φαινόταν διασκεδαστικό και το δοκίμασα.

Ο δάσκαλος μπήκε μέσα ακριβώς εκείνη τη στιγμή και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Μου έκανε διάλεξη για να κάνω καλές επιλογές και απείλησε να με στείλει στον διευθυντή. Πέρασα την υπόλοιπη μέρα αγωνιώντας για την «κακή» μου δράση.

Η μαμά μου με πήγε στο γιατρό όταν ήμουν στο γυμνάσιο

Έκαναν κάθε είδους τεστ, κυρίως προσπαθώντας να καταλάβουν όλα τα πεπτικά μου προβλήματα.

Ο γιατρός, απογοητευμένος από την έλλειψη ξεκάθαρης απάντησης, είπε στη μαμά μου ότι έπρεπε να μου πάρει απλώς ένα σάκο του μποξ για να μπορέσω να αντιμετωπίσω το άγχος μου. Βγήκε από την πόρτα, εξοργισμένος μαζί μου, ένα κορίτσι που έπρεπε απλώς να συνενωθεί.

Αυτές ήταν μόνο δύο από τις χιλιάδες ανήσυχες στιγμές μου. Την πρώτη φορά που έπαθα κρίση πανικού, ήμουν στο τελευταίο έτος του κολεγίου, και όταν γύρναγα σπίτι, είχα την πεποίθηση ότι θα πάθω έμφραγμα.

Γιατί μου πήρε 30 χρόνια για να διαγνωστώ σωστά με μια γενικευμένη αγχώδη διαταραχή;

Νομίζω ότι μέρος του προβλήματος είναι ότι υπήρχε μικρή επίγνωση του άγχους και του πώς εκδηλώνεται στα παιδιά. Ένιωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα, στον πυρήνα μου.

Δεν είχα ιδέα ότι οι διαταραχές ψυχικής υγείας ξεπερνούσαν τα «τρελά» στερεότυπα και τα στίγματα που παρουσιάζονται τόσο συχνά στις ταινίες.

Δεν θυμάμαι να έχω πει ποτέ στους γονείς ή στους δασκάλους μου ότι ήμουν ανήσυχη. Αυτή δεν η λέξη δεν ήταν στο λεξιλόγιό μου.

Αντίθετα, το άγχος μου εκδηλώθηκε ως στομαχόπονοι, εσωτερικός πανικός, αρνητική αυτοσυζήτηση και ανάγκη να είμαι άγρυπνη, για να αποτρέψω οτιδήποτε κακό μπορούσε να συμβεί.

Εξωτερικά, ήμουν καλή μαθήτρια, υπεύθυνη κόρη και αδερφή, και με ώθηση να πετύχω τους στόχους μου. Στο εσωτερικό μου, βασανίστηκα, μπερδεύτηκα και ακυρώθηκα.

Τώρα είμαι 40 και ζω ακόμα με άγχος

Ωστόσο, έχω καταπληκτικούς ανθρώπους που με βοήθησαν να μάθω να διαχειρίζομαι το άγχος μου.

Λυπάμαι απόλυτα που πέρασα 30 χρόνια χωρίς διάγνωση, αν και πιστεύω η κοινωνία έχει προχωρήσει πολύ από τότε. Πιστεύω πραγματικά ότι τα σημερινά παιδιά διαγιγνώσκονται και βοηθούνται πιο γρήγορα και σωστά, κυρίως επειδή οι γονείς τους είναι πιο ενήμεροι.

Πηγή: mom.com