Είμαι η μαμά που κλαίει σε όλες τις ευτυχισμένες στιγμές

Ποτέ δεν έκλαιγα. Το μόνο που μου προκαλούσε το κλάμα ήταν έναν έντονο πονοκέφαλο. Αντίθετα, αν συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό ή λυπηρό, έβρισκα διέξοδο στον διαλογισμό.

(…)

Ωστόσο, συνέβη κάτι συνταρακτικό στη ζωή μου που άλλαξε τα πάντα. Εχασα τον 2χρονο γιο μου σε ατύχημα. Το σοκ ήταν απερίγραπτο κι εγώ μπήκα στον αυτόματο πιλότο. Δεν είχα ιδέα ότι μπορούσα να το κάνω αυτό.

Μη φοβάσαι να κλάψεις μαμά...

Από τη άλλη, ο άντρας μου με χρειαζόταν κι εγώ έπρεπε να βρω τον εαυτό μου.

Δυόμισι χρόνια αργότερα, έγινα ξανά μητέρα. Η Miriam Phoenix γεννήθηκε και έφερε την ελπίδα.

Ήταν μια ευτυχία που μεγεθύνθηκε με τον πιο γιγάντιο μεγεθυντικό φακό που υπήρξε ποτέ.

Ήταν επίσης απίστευτα περίπλοκο. Η λύπη και η ευτυχία συνυπήρχαν , ωστόσο έπρεπε να προσπαθήσουμε περισσότερο αν θέλαμε να είμαστε οι γονείς που θάλαμε για την κόρη μας.

Διαπίστωσα ότι τα δάκρυα κυλούσαν πιο εύκολα στα χαρούμενα πράγματα.

Για απλά πράγματα και ειδικά στις πρώτες φορές.

Την πρώτη φορά που ο άντρας μου την τάισε με το κουτάλι.

Την πρώτη φορά που μιμήθηκε τη φωνή μου.

Την πρώτη φορά που με φίλησε πριν προλάβω να τη φιλήσω.

Την πρώτη φορά που περπατήσαμε όλοι μαζί, κρατώντας τα χέρια μας.

Σε όλους τους άλλους μοιάζαμε σαν μια κανονική οικογένεια. Αλλά η θλίψη θα ήταν πάντα μέσα μας.

Θα προσπαθούσα να το ξεπεράσω όλο αυτό.

Η Miriam είχε το Holiday Show στο νηπιαγωγείο της πριν από μερικές εβδομάδες. Καθώς καθόμουν περιμένοντας να ξεκινήσει, κοίταξα γύρω μου όλους τους άλλους γονείς. Γελούσαν και ήταν φυσιολογικοί. Χαιρέτησα μερικές μητέρες που γνώριζα. Στη συνέχεια βυθίστηκα στις σκέψεις μου.

Ναι, ακόμα και η σούπερ μαμά φτάνει στα όριά της και ξεσπά σε κλάματα

Η παράσταση ξεκίνησε με τα μεγαλύτερα παιδιά.

Και ξαφνικά , άρχισα να κλαίω. Δεν ήταν καν η τάξη του παιδιού μου! Απλώς ένιωσα τόσο έντονα συναισθήματα. Έριξα μια ματιά τριγύρω και παρατήρησα ότι πολλοί από τους άλλους γονείς φαίνονταν συγκριτικά με μένα ανεπηρέαστοι από την παράσταση.

Ακολουθούσε η τάξη της κόρης μου. Τα μάγουλά μου πονούσαν από τον τρόπο πιτυ της χαμογελούσα. Ήταν τόσο περήφανη. Κι εκείνη τόσο άνετη. Έκλαψα λίγο ακόμα. Κοίταξα τριγύρω για να δω αν κάποιοι άλλοι γονείς είχαν συγκινηθεί.

Οχι. Μόνο εγώ.

Θέλω όμως κι άλλους γονείς να μπουν στο κλαμπ μου. Να κλαίνε από χαρά.

Θα συνεχίσω να κλαίω σε κάθε σχολική βραδιά, σε κάθε συνέδριο εκπαιδευτικών αλλά και κάθε φορά που η κόρη μου θα μου λέει πριν μπει στην τάξη της : «Μαμά, δώσε ένα φιλί. Και μια μεγάλη αγκαλιά» και μετά θα φεύγει τρέχοντας από κοντά μου λέγοντας: «τα λέμε αργότερα, να έχουμε μια ωραία μέρα!»

Δάκρυα χαράς κύλησαν και σήμερα το πρωί όταν η Miriam ξύπνησε στις 6:30 π.μ. για να μου πει ότι διασκέδαζε τόσο πολύ στο νέο της μεγάλο κρεβάτι. Μετά πήγε πάλι για ύπνο. Απλώς άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν και τελικά ξανακοιμήθηκα.

Κλαίω με χαρούμενα δάκρυα κάθε μέρα και σας ενθαρρύνω να κάνετε το ίδιο.

^{ελεύθερη απόδοση από mother.ly}