Αληθινή ιστορία: «Είμαι εργαζόμενη μητέρα, σύζυγος, νοικοκυρά. Μακάρι να αναγνωρίζονταν οι κόποι μου…»

Η Ε.Ζ. είναι μία σύγχρονη γυναίκα, μητέρα και σύζυγος, όπως τόσες άλλες που συναντάμε καθημερινά γύρω μας. Οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι τέτοιοι, που αυτός ο πολλαπλός ρόλος πολλές φορές έρχεται σε σύγκρουση και η υπερπροσπάθεια της κάθε μίας από εμάς δυστυχώς δεν αναγνωρίζεται. Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες, είναι αφιερωμένη στην Ε.Ζ. και σε κάθε μία από εσάς που ζει τη δική της καθημερινότητας και αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα.

Η Ε.Ζ. αφηγείται τη δική της ιστορία, τις σκέψεις της και τους προβληματισμούς της. Σκέψεις που σίγουρα έχετε κάνει και εσείς και προβληματισμοί που έχουν περάσει και από το δικό σας μυαλό.

«Πριν λίγες μέρες έτυχε να ακούσω στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκα απόλυτα από τις πρώτους κιόλας στίχους. "Είμαι μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά. Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό..."

Η αλήθεια είναι ότι πλέον οι μέρες μου κυλάνε με τέτοιο τρόπο που δεν προλαβαίνω καν να σκεφτώ ποια είμαι και τι κάνω! Δεν έχω την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου, δεν έχω την πολυτέλεια του ύπνου!

Ξυπνάω το πρωί, και το κάθε τι που κάνω είναι προκαθορισμένο και επαναλαμβανόμενο κάθε μέρα! Ξυπνάω το σύζυγό μου, ξυπνάω τα παιδιά, φτιάχνω πρωινό και ταυτόχρονα ετοιμάζομαι και εγώ για τη δουλειά. Αφού σίγουρα έχω κάτσει μία ώρα παραπάνω από το ωράριο μου, φεύγω σκαστή και τρέχω να τα πάρω από το σχολείο. Γυρνάω σπίτι, βάζω φαγητό, ξεκινάω το μαγείρεμα για την επόμενη μέρα, πάω τα παιδιά στις διάφορες δραστηριότητες, τα παίρνω μετά από λίγη ώρα, γυρνάμε σπίτι και ξεκινάμε το διάβασμα για την επόμενη μέρα. Το βράδυ όταν κουραστούν βρίσκω επιτέλους λίγο χρόνο για να βάλω ένα πλυντήριο, να πλύνω τα πιάτα και να σιδερώσω την ατελείωτη στοίβα με τα ασιδέρωτα ρούχα. Και όταν γύρω στη μία επιτέλους πέσω για ύπνο να πρέπει και να ανταποκριθώ στα συζυγικά μου καθήκοντα!

Κάπως έτσι κυλάνε οι εβδομάδες, οι μήνες και τα παιδιά μου έχουν φτάσει εφτά και έξι ετών! Πριν γίνω μαμά δε φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσο δύσκολος αυτός ο ρόλος! Όσες είστε μαμάδες με καταλαβαίνετε, σίγουρα όμως και εσείς όπως και εγώ, δε θα αλλάζατε με τίποτα αυτή σας την ιδιότητα.

Ένα πράγμα σκέφτομαι μόνο. Μακάρι να αναγνωρίζονταν οι κόποι μας. Μακάρι να καταλάβαιναν όλοι πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα, να είσαι εργαζόμενη, να είσαι μητέρα, να είσαι κόρη, αδερφή, φίλη τα πάντα! Μακάρι στην εργασία να καταλάβαιναν ότι οι απαιτήσεις τους είναι παράλογες, μακάρι ο σύζυγός μου να με βοηθούσε λίγο παραπάνω, όχι βέβαια ότι δεν το κάνει, αλλά η αλήθεια είναι για τα παιδιά ποτέ και τίποτα δεν είναι αρκετό! Μακάρι το εικοσιτετράωρο να είχε και άλλες ώρες!

Όπως και να έχει δεν θα άλλαζα με τίποτα τη ΓΥΝΑΙΚΑ που είμαι, τη μάνα, τη σύζυγο, τη νοικοκυρά!»