«Οι πιο δυνατές γυναίκες του κόσμου είναι πάντα δίπλα μας! Σας ευχαριστούμε μαμάδες!»

#ThankYouMom
Από τους Δέσποινα Καμπούρη και Νίκο Συρίγο

Εμείς πάντως εδώ στο Mothersblog, μαμάδες και μπαμπάδες, σκουπίσαμε διακριτικά τα μάτια μας γιατί είμαστε και λίγο ντροπαλοί στο γραφείο, όσες φορές κι αν τα είδαμε. Οι μητέρες , ταυτιστήκαμε με αυτές τις γυναίκες, γιατί μας θύμισαν μικρές δικές μας στιγμές αναμονής έξω από ένα γυμναστήριο, ή ένα γήπεδο, περιμένοντας υπομονετικά να τελειώσουν τα δικά μας παιδιά μία αθλητική δραστηριότητα. Πονέσαμε όταν πόνεσαν, κλάψαμε όταν απογοητεύτηκαν, αλλά ήμασταν και θα είμαστε πάντα δίπλα τους στα εύκολα και στα δύσκολα για να τα ενθαρρύνουμε και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι όσες θυσίες κι αν χρειαστούν. Γιατί πίσω από γερά παιδιά, σωματικά και συναισθηματικά, «κρύβονται» πάντα μαμάδες που θυσίασαν προσωπικό χρόνο, μαμάδες που βρίσκονταν πάντα δίπλα στα παιδιά τους, μαμάδες που ζουν και αναπνέουν για να τα βλέπουν πάντα χαρούμενα κι ευτυχισμένα.

Σε λίγους μήνες πλησιάζουν οι Ολυμπιακοί αγώνες του Ρίο και η P&G, η εταιρία γνωστών προϊόντων που όλοι χρησιμοποιούμε όπως Ariel, Pampers, Fairy, Gillette, Pantene κ.ά. επέλεξε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες αθλητές να την εκπροσωπήσει στην πετυχημένη καμπάνια «Σ’ ευχαριστώ, Μαμά», τον Λευτέρη Πετρούνια, Παγκόσμιο Πρωταθλητή στο άθλημα των κρίκων. Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει από το πλευρό του και αυτή τη φορά, η μητέρα του, η κυρία Σοφία Μποτσίου - Πετρούνια που θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς «φύλακα άγγελό του». Κι αυτό γιατί ήταν πάντα δίπλα του σε στιγμές απογοήτευσης, αδικίας, αποτυχίας, να τον στηρίζει διακριτικά, όχι να τον πιέζει, να τον ενθαρρύνει, όχι να τον χειραγωγεί. Και ίσως τελικά αυτό να είναι το κλειδί της επιτυχίας του... Γιατί όπως λέει και η P&G, «Η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου, είναι και η καλύτερη...».

Ελένη Παπαδημητρίου, Διευθύντρια Εταιρικής Επικοινωνίας της P&G Νοτιοανατολικής Ευρώπης:

«Για μας στην P&G, το σπίτι και η οικογένεια είναι το βασίλειό μας, καθώς προϊόντα όπως Ariel, Always, Pampers, H&S, Oral B και πολλά ακόμα, εκεί ακριβώς καλούνται να εκπληρώσουν την αποστολή τους, η οποία δεν είναι άλλη από την βελτίωση όλων αυτών των στιγμών που συνθέτουν την καθημερινότητά μας, από το πρωί που βουρτσίζουμε τα δόντια μας μέχρι το βράδυ που βάζουμε μια καθαρή πάνα στο μωρό μας πριν κοιμηθεί. Και η κάθε μαμά είναι η ψυχή του σπιτιού, είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από όλους, και κυρίως από τα παιδιά της, στα οποία δίνει καθημερινά όλη την προσοχή και στηρίζει με τη δύναμή της και τις συμβουλές της, τις προσπάθειές τους. Οι μαμάδες των αθλητών στους Ολυμπιακούς αγώνες αντιπροσωπεύουν και συμβολίζουν για εμάς την προσφορά κάθε μητέρας στα παιδιά και την οικογένειά της».

Εμείς, ο Νίκος Συρίγος κι εγώ, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί τους, να γνωρίσουμε καλύτερα τον Λευτέρη και τη μαμά του και να ανακαλύψουμε μία ζεστή και τρυφερή σχέση ζωής που συγκινεί...

Ν.Σ: Στα 26 σου Παγκόσμιος Πρωταθλητής και με μία άσκηση να έχει το όνομα σου! Τι άλλο να ονειρευτεί ένας αθλητής;
Λ.Π: «Η ολοκλήρωση ενός αθλητή είναι το Ολυμπιακό Μετάλλιο. Ένας αθλητής που ονειρεύεται από πολύ μικρός, έχει αυτό το όνειρο».

Ν.Σ: Οι διακρίσεις ήρθαν γρηγορότερα, αργότερα ή όπως το περίμενες;
Λ.Π: «Από τη στιγμή που επέστρεψα στη γυμναστική, στα 18 χρόνια μου, προέκυψε μία σχετικά σύντομη επιτυχία, όμως μετά υπήρξε ένα διάστημα με 4ες, 5ες και 6ες θέσεις, παρότι η δουλειά ήταν σκληρή και στοχεύαμε πάντα σε μετάλλιο. Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να ξαναπάρω μετάλλιο και εκεί ήταν το δύσκολο. Να μην το βάλω κάτω. Τότε έμαθα να χάνω, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα να χάνω. Αφού αποδεχτείς την ήττα σου τότε θα νικήσεις. Μόλις αποδέχτηκα την ήττα μου ήρθε και το πρώτο μετάλλιο το 2015».

Δ.Κ.: Γιατί σταμάτησες για τρία χρόνια τη γυμναστική;
Λ.Π: «Απείχα από οτιδήποτε είχε σχέση με τη γυμναστική. Δεν ήθελα να δω ούτε στρώμα! Είχα μια δύσκολη συνεργασία. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να πιστεύουν σε μένα και ένιωσα ότι έπαψαν να πιστεύουν σε μένα. Είχα κάποια προβλήματα με τους αγκώνες μου, φυσιολογικά όμως, καθώς ένας έφηβος που μακραίνουν τα οστά του, πονάει κι έτσι πονούσα κι εγώ. Κάποιες κόντρες εφηβικές σε συνδυασμό με τη ζωή που έβλεπα να κάνουν ορισμένοι φίλοι μου εκτός αθλητισμού με οδήγησαν σε αυτή την απόφαση».

Δ.Κ.: Εκείνη την περίοδο εσείς ως μητέρα πως αντιδράσατε; Τον πιέσατε να επιστρέψει, να μην σταματήσει;
Σ.Π: «Ούτε για αστείο... Ποτέ δεν πίεσα τον Λευτέρη, όπως και τον άλλο γιο μου. Θέλω να κάνουν αυτό που επιλέγουν. Να προσπαθούν για να κάνουν τα δικά τους όνειρα πραγματικότητα. Εγώ, όπως και ο μπαμπάς που δεν είναι πια μαζί μας, αλλά και γενικά η οικογένεια, λειτουργεί ως στήριγμα σε κάθε απόφαση».

Ν.Σ.: Λευτέρη τι ήταν πιο δύσκολο, να αφήσεις την γυμναστική το 2005 ή να επιστρέψεις στο άθλημα το 2008;
Λ.Π.: «Το να αφήσω την ενόργανη, παρότι η απόφαση ήταν... ακαριαία. Το να ξεκινήσω ξανά ήταν δύσκολο μεν αλλά όχι τόσο όσο όταν σταμάτησα. Πριν επιστρέψω συζήτησα την απόφαση μου με την οικογένειά μου και βλέποντας τη χαρά με την οποία το αντιμετώπισαν όλα έγιναν ευκολότερα, παρότι δέχτηκα κάποιο πόλεμο».

Ν.Σ.: Ποιο ήταν το χειρότερο που είχες ακούσει;
Λ.Π.: «Τι ήρθε αυτός να κάνει εδώ; Να γυρίσει σπίτι του! Να πάει να διαβάσει! Άκουσα ότι ήμουν ένας αλήτης σε συμμορία, επειδή είχα αγοράσει... μηχανή! Κι όλα αυτά ακόμη και από συναθλητές μου... Αλλά πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό».

Ν.Σ.: Πως αντιδρά μια μάνα όταν ο γιος της στην προσπάθεια να επιστρέψει στη γυμναστική βιώνει τέτοιες καταστάσεις; Θυμώνει, νευριάζει;
Σ.Π.: «Ναι. Είχα θυμώσει. Όμως πίστευα και πιστεύω ότι αν αφήσεις τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους στο τέλος δικαιώνεσαι. Όπως δικαιώθηκε και ο Λευτέρης. Όταν πληγώνουν το παιδί σου μια φορά, η μάνα, η οικογένεια, πληγώνεται δέκα. Απλά η μάνα είναι πάντα πιο κοντά στο παιδί. Αρχικά θύμωσα, κατάλαβα όμως ότι όσο αφήνω το θυμό να με κυριεύει κάνω περισσότερο κακό στον εαυτό μου. Και φρόντισα να το διώξω από μέσα μου και να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν φυσιολογικά. Δεν περίμενα ότι ο Λευτέρης θα επιστρέψει στη γυμναστική. Όταν μας το ανακοίνωσε του είπα «Μπράβο. Τώρα θα δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και θα ξεκινήσεις από την αρχή. Αν το αξίζεις θα φτάσεις εκεί που πρέπει». Κι έφτασε γρηγορότερα απ’ όσο περίμενα. Παρότι παρακολουθώ εδώ και χρόνια γυμναστική, δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για το άθλημα. Την παρακολουθώ αισθητικά».

Ν.Σ. : Είναι ο Λευτέρης ο καλύτερος αθλητής που έχετε δει;
Σ.Π.: «Ο Λευτέρης είναι το καλύτερο παιδί για τη μαμά του, όπως φυσικά και ο άλλος γιος μου. Ο Λευτέρης είναι ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ήταν ανταγωνιστικός όταν ήταν μικρός. Δεν τον πίεζα και μου το καταλόγισε αργότερα. Ήθελα να τον μάθω απλά να σκέφτεται με το δικό του μυαλό... Του έλεγα «Λευτέρη όταν κατεβαίνεις στον αγώνα και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πήγες καλά σε κάποιο όργανο θα κάνεις τον σταυρό σου να πάει καλά ο επόμενος αθλητής της ομάδας για να κερδίσει η ομάδα». Έτσι βλέπω τον αθλητισμό... Αυτό μου το καταλόγισε ο Λευτέρης. Μετά βέβαια, όταν είχε χτίσει το χαρακτήρα που έπρεπε, έγινε μόνος του ανταγωνιστικός».

Δ.Κ.: Πως νιώσατε όταν πήρε το πρώτο του σημαντικό μετάλλιο; Κλάψατε, δακρύσατε;
Σ.Π.: «Πάντα! Πάντα κλαίω! Μέχρι πρότινος δεν μπορούσα να δω αγώνα του Λευτέρη. Ούτε καν στην τηλεόραση!»
Λ.Π.: «Ο πρώτος αγώνας που είδε από την τηλεόραση ήταν στο πρώτο μου ευρωπαϊκό μετάλλιο! Και από τότε της είπα «Τώρα ξέχασε το! Θα τα βλέπεις όλα! Μην τολμήσεις να μην με ξαναδείς!» (γέλια).
Σ.Π.: «Μέχρι τότε όταν αγωνιζόταν ο Λευτέρης, έπαιρνα τους δρόμους... Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω αγώνες του. Μάλιστα εκνευριζόμουν απίστευτα όταν ο μπαμπάς του με τον προπονητή του, έκαναν και σχόλια όταν τον έβλεπαν και έβγαζαν και βαθμολογία. Τον... έβγαζαν πρώτο πριν τελειώσουν οι υπόλοιποι και όταν έβγαινε 4ος ή 5ος τους έπιανε απογοήτευση. Μόνο εγώ δεν απογοητευόμουν. Ας κάτσει ο καθένας να σκεφτεί τι σημαίνει 5ος στον κόσμο... Πάντα έλεγα στον Λευτέρη «όλοι παίρνουν μετάλλιο. Απλά κάποιος βα βγει πρώτος, δεύτερος και τρίτος». Εδώ βλέπω ότι οι δημοσιογράφοι, ασχολούνται μόνο με τον πρώτο! Ούτε καν με τον δεύτερο...»

Δ.Κ.: Την πρώτη φορά λοιπόν που αποφασίσατε να τον δείτε...
Σ.Π.: «Πήγα στο σπίτι μιας φίλης και είπα από την αρχή «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΧΟΛΙΑ!». Επειδή ο Λευτέρης είχε νιώσει σε πολλές περιπτώσεις την αδικία στο πετσί του, περίμενα, ήθελα να τελειώσει και ο τελευταίος πριν πανηγυρίσουμε ένα μετάλλιο. Περίμενα να βγει και η τελευταία βαθμολογία. Μόλις βγήκε, ξέσπασα, έκλαψα, πανηγύρισα».

Δ.Κ.: Τον πήρατε τηλέφωνο αμέσως;
Σ.Π.: «Προλαβαίνει και με παίρνει εκείνος...»
Λ.Π.: «Πάντα το πρώτο τηλέφωνο που κάνω είναι στη μάνα μου»

Ν.Σ.: Το δεύτερο;
Λ.Π.: «Μετά το αφήνω στην άκρη το κινητό γιατί ξέρω ότι θα βαράει πολύ...».
Σ.Π.: «Εγώ τον ψάχνω στο τηλέφωνο όταν δεν πάει καλά. Και πάντα πριν φύγει του λέω «απλά είναι ένας αγώνας. Θα υπάρξει και επόμενος»

Δ.Κ.: Πως νιώθετε όταν βλέπετε τα video της καμπάνιας «Σ’ ευχαριστώ, Μαμά» με όλες αυτές τις μαμάδες των αθλητών να είναι πάντα εκεί;
Σ.Π.: «Κλαίω... Ταυτίζομαι μαζί τους! Κι όταν ο Λευτέρης μου είπε για την πρωτοβουλία , την έμπνευση της εταιρίας να θέλει και τη μαμά μαζί με τον αθλητή ένιωσα πολύ ευτυχισμένη. Δεν το είχα ούτε σαν όνειρο... Και ο Λευτέρης μου είπε «μανούλα επιτέλους θα δικαιωθούν οι κόποι σου!». Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη με αυτή την κίνηση. Ούτως ή άλλως ως μαμάδες είμαστε πολύ κοντά με την P&G, καθώς κάθε μέρα χρησιμοποιούμε τα προϊόντα της».

Δ.Κ: Θυμάστε μία αδύναμη στιγμή του γιου σας, που έπρεπε να είστε εκεί δυνατή δίπλα του;
Σ.Π.: «Λίγο πριν σταματήσει τη γυμναστική, όταν ήταν περίπου 14 ετών, την ώρα που γυρίζαμε έπειτα από μία επίσκεψη σε έναν φυσικοθεραπευτή για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στους αγκώνες, πληγωμένος από όλα αυτά που αντιμετώπιζε, τον είδα να κάθεται κουρνιασμένος στο πίσω κάθισμα. Μου λέει «Μαμά, εγώ θα σταματήσω την ενόργανη...». Του απαντώ «Να κάνεις ότι νιώθεις», πάντα τον στήριζα στις επιλογές του..

Ν.Σ.: Όταν είσαι εκεί πάνω, πόσες φορές φέρνει στο νου σου το βλέμμα της μάνας σου;
Λ.Π.: «Όταν εκτελείς ένα πρόγραμμα σε έναν αγώνα είναι από τις λίγες στιγμές που μπορείς να σκεφτείς χιλιάδες πράγματα... Στο Παγκόσμιο μέσα σε ένα λεπτό σκέφτηκα τον πατέρα μου, τον προπονητή μου, τη μάνα μου, τον αδερφό μου, την κοπέλα μου, την Ελλάδα, την κρίση, τους χορηγούς μου, το πώς θα αλλάξει η ζωή μου.... Όλα αυτά σε ένα λεπτό! Και η οικογένεια, η μητέρα μου είναι πάντα στο μυαλό μου, επειδή είναι πλάι μου».

Δ.Κ.: Σε μια αποτυχία θα τρέξεις κοντά της, στην αγκαλιά της;
Λ.Π.: «Μικρότερος ναι...»
Σ.Π.: «Τώρα είναι άντρας»
Λ.Π. «Τώρα έπειτα από μια αποτυχία απομονώνομαι. Κλείνω κινητά και μένω μακριά από όλους».

Ν.Σ.: Λευτέρη έχει μοναξιά η κορυφή του κόσμου;
Λ.Π.: «Μεγάλη μοναξιά... Γιατί όλοι θέλουν να σκοντάψεις, να πέσεις από εκεί».

Ν.Σ.: Επιστρέφεις από τη Ντόχα με το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και περνάς μπροστά από ένα περίπτερο. Βλέπεις τις εφημερίδες: «Γκολάρα ο... Φούφουτος!». Ο Πετρούνιας ή πουθενά ή... γραμματόσημο! Πως νιώθεις;
Λ.Π.: «Δεν έχω την απαίτηση να δικαιωθώ μέσα από ένα εξώφυλλο ή ένα πρωτοσέλιδο. Η αγάπη που νιώθω από τον κόσμο, η αναγνώριση από τους χορηγούς μου και όλα τα μηνύματα που λαμβάνω μου αρκούν. Βγαίνω πρώτος σε έναν αγώνα και σπάει το τηλέφωνο μου. Βγαίνω τέταρτος και κανείς δεν αναρωτιέται γιατί; Δεν μπαίνει στον κόπο να με πάρει ένα τηλέφωνο...»

Ν.Σ.: Τι θα του πείτε πριν ανέβει στους κρίκους στο Ρίο;
Δ.Π.: Φαντάζομαι ότι θα πάτε κι εσείς...
Σ.Π: «Δεν θα πήγαινα! Είναι ένα δώρο της P&G σε μένα, οπότε ναι θα πάω. Δεν ξέρω ακόμη τι θα του πω. Σίγουρα δεν θέλω να κάτσω μπροστά... θα του ζητήσω να κάνει το καλύτερο που μπορεί και να είναι περήφανος για τη συμμετοχή του».
Λ.Π.: «Πάντως αν με βλέπει στην τηλεόραση και κερδίζω, φανταστείτε τι θα γίνει όταν είναι εκεί!»

Για περισσότερες πληροφορίες για την καμπάνια πατήστε εδώ

Δείτε το σχετικό βίντεο: