«Είμαι ευγνώμων στη γυναίκα που γέννησε το γιο μου. Τον έφερε στον κόσμο και έκανε και εμένα μαμά»

«Η μητρότητα έχει πολλές διαστάσεις. Υπάρχουν μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά που δεν τα έχουν γεννήσει. Υπάρχουν μητέρες που γεννάνε παιδιά και δεν τα μεγαλώνουν. Όλες είναι μητέρες, η κάθε μία με τον τρόπο της. Η μητρότητα δεν μπαίνει σε καλούπια.»

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας στις 10 Μαΐου, φέτος στο mothersblog.gr θελουμε να αναδείξουμε τις πολλές και διαφορετικές διαστάσεις της μητρότητας. Μητέρα δεν είναι μόνο αυτή που γεννάει ένα παιδί. Μητέρα είναι και αυτή που το μεγαλώνει. Εκείνη που το φροντίζει και που επιλέγει να του δώσει όλη την αγάπη και τη στοργή που για τον οποιοδήποτε λόγο, αυτό έχει στερηθεί.

Η Χριστίνα είναι μία ανάδοχη μαμά. Ο 13χρονος γιος της μπήκε στη ζωή της πριν από επτά χρόνια όταν τον γνώρισε στο Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα». Με τη Χριστίνα μιλήσαμε τηλεφωνικά για τη δική της εμπειρία μητρότητας, για την αναδοχή αλλά και για τη συνειδητή επιλογή να γίνεσαι η μητέρα ενός παιδιού που χρειάζεται φροντίδα και αγάπη.

Πώς προέκυψε η σκέψη και η απόφαση να γίνετε ανάδοχοι γονείς με τον σύζυγό σου;

Προέκυψε όταν κάποια στιγμή μάθαμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά για ιατρικούς λόγους. Δεν μπήκαμε όμως στη διαδικασία να κάνουμε εξωσωματικές και τα λοιπά. Κατευθείαν σκεφτήκαμε την αναδοχή ή την υιοθεσία.

Δεν γίνατε ανάδοχοι όμως σε κάποιο μωρό. Ο γιος σας ήρθε στο σπίτι όταν ήταν σχεδόν επτά ετών .

Ναι, δεν μας ενδιέφερε η ηλικία του παιδιού. Σκεφτήκαμε ότι ίσως να ήταν και καλύτερα να παίρναμε κάποιο μεγαλύτερο παιδί. Για να είμαι ειλικρινής, πήραμε ένα παιδί το οποίο δεν ήταν ας πούμε...«δημοφιλές». Δεν είναι ότι είχε κάποιο πρόβλημα. Σωματικά και διανοητικά ήταν υγιές, απλά ήταν ένα παιδί που ζούσε από όταν γεννήθηκε σε ένα ίδρυμα και ήταν λίγο πιο πίσω σε σχέση με άλλα παιδιά. Ήταν πιο ανώριμος. Επιπλέον, είχε στραβισμό και πολλοί δεν ήθελαν να τον πάρουν, ίσως γιατί δεν τον θεωρούσαν αρκετά όμορφο.

Με τον ερχομό του γιου σου στη ζωή σας βίωσες και τα πρώτα συναισθήματα σαν μαμά πλέον. Ποια ήταν αυτά;

Όταν παίρνεις την απόφαση να γίνει ανάδοχος, στην αρχή το έχεις στο μυαλό σου πολύ ιδανικό. Δεν είναι όμως έτσι, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Θα έλεγα ψέματα, αν έλεγα ότι από την πρώτη μέρα που ήρθε στο σπίτι ο γιος μου, εγώ τον αγαπούσα. Και νομίζω είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος. Είναι μία προσαρμογή και για το παιδί και για σένα. Όταν όμως υπάρχει διάθεση και είσαι αποφασισμένος, όταν θέλεις να γίνετε οικογένεια και το θέλεις πολύ, τότε θα γίνει. Απλώς θέλει περισσότερο κόπο και χρόνο.

Βεβαίως όμως και ένιωθα χαρούμενη. Όταν τον γνώρισα θυμάμαι, γύρισα σπίτι και ένιωθα όπως όταν είσαι ερωτευμένος, αυτήν την ανησυχία, την αγωνία. Αναρωτιόμουν συνέχεια πότε θα τον ξαναδώ.

Ο γιος σου πώς το βίωσε όλο αυτό;

Ήταν ήδη αρκετά μεγάλος οπότε ήξερε την κατάσταση. Το περίμενε, το αποζητούσε. Το έβλεπε να γίνεται και με άλλα παιδιά και το ήθελε και αυτός. Βέβαια, το «θέλω να έρθω» όπως το έχει στο μυαλό του ένα παιδί, μέχρι την ώρα που συμβαίνει, είναι πολύ διαφορετικό. Να φανταστείς ήταν ένα παιδί που ήρθε σε ένα σπίτι με δύο ξένους ανθρώπους, γιατί ξένοι ήμασταν τότε για αυτόν. Μας ήξερε μόλις δεκαπέντε με είκοσι μέρες.

Ναι, ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα στο Κέντρου Βρεφών «Η Μητέρα», επομένως ήταν η πρώτη φορά που βίωνε το περιβάλλον μίας οικογένειας.

Ναι, ήρθε σε ένα άλλο μέρος, με άλλους κανόνες. Ήταν για αυτόν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Νομίζω ότι αυτά που βίωνε στην αρχή ήταν σίγουρα χαρά, επειδή όμως είχε και πολλά πράγματα να ανακαλύψει που δεν τα ήξερε πιο πριν, ήταν σίγουρα και φοβισμένος. Δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί. Δεν ήξερε τι να περιμένει από εμάς, τις αντιδράσεις μας. Ήταν για αυτόν μία άλλη πραγματικότητα. Πέρασαν κάποιοι μήνες και προσαρμόστηκε. Πολύ γρήγορα έγινε ένα παιδί χαρούμενο.

Σαφώς το να μεγαλώνεις σε ένα οικογενειακό περιβάλλον είναι πολύ διαφορετικό από το να μεγαλώνεις σε ένα ίδρυμα. Για τον γιο σου που ήρθε στο σπίτι, τι πιστεύεις ότι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που κέρδισε, πέρα φυσικά από την αγάπη και τη φροντίδα;

Η αποκλειστικότητα. Στο οποιοδήποτε ίδρυμα, δεν γίνεται να υπάρξει αποκλειστικότητα. Ένας ή δύο βρεφοκόμοι φροντίζουν δέκα παιδιά. Επίσης, δεν υπάρχει αποκλειστικότητα στα πράγματα. Στο ίδρυμα υπάρχει κάποιο είδος κοινοκτημοσύνης. Τα ιδρύματα καλώς υπάρχουν, γιατί αλλιώς τι θα γίνονταν όλα αυτά τα πλάσματα, πιστεύω όμως ότι ένα παιδί πρέπει να μένει εκεί όσο το δυνατόν λιγότερο. Εμένα ο γιος μου, την πρώτη φορά που του έδωσα να πιει σοκολατούχο γάλα με ρώτησε από ποιο φρούτο βγαίνει αυτός ο χυμός. Δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του ωμό κρέας. Επίσης υπήρχαν πολλές λέξεις τις οποίες δεν γνώριζε. Όχι γιατί δεν του μιλούσαν ή δεν τους μάθαιναν διάφορα, αλλά γιατί με κάποια πράγματα δεν είχε έρθει ποτέ σε επαφή. Δεν ήξερε τι είναι το περίπτερο γιατί δεν το είχε δει ποτέ του. Ακόμα και να το έβλεπε έξω σε κάποια βόλτα με εθελοντές, ποιος θα σκεφτόταν να εξηγήσει σε ένα παιδί τι είναι το περίπτερο;

Σήμερα, επτά χρόνια μετά, πόσο έχει αλλάξει;

Πριν δεν ήταν καθόλου κοινωνικός. Πλέον είναι σαν κάθε άλλο παιδί της ηλικίας του. Και θα παίξει με τους φίλους του και θα πάει στα πάρτι του, έχει το σχολείο του. Είναι αρκετά ανεξάρτητος. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα του να φεύγουν τα παιδιά από τα ιδρύματα.

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας την ερχόμενη Κυριακή, θέλεις να μας πεις τι είναι μαμά για σένα; Ποιες είναι οι τρεις πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό;

Αγάπη σίγουρα, ελευθερία. Ελευθερία για τα παιδιά. Τα παιδιά δεν θα μείνουν για πάντα μαζί μας. Εμείς είμαστε τα εφαλτήρια. Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι υπάρχει μητρικό ένστικτο ή μητρικό φίλτρο. Δεν υπάρχει το «αγαπώ ένα παιδί επειδή το γέννησα». Είναι εγωιστικό να θέλουμε μόνο τα παιδιά που είναι βιολογικά δικά μας. Εγώ είμαι ευγνώμων στη μητέρα που γέννησε το γιο μου. Που τον έφερε στον κόσμο, που του επέτρεψε να ζήσει και που με έκανε και εμένα μαμά. Δεν έχει καμία σημασία το γιατί δεν τον κράτησε. Είμαι σίγουρη ότι είχε πολλούς λόγους για να το κάνει. Ο γιος μου δεν την έχει γνωρίσει, αλλά όταν με ρωτάει του λέω ότι πρέπει να είναι ευγνώμων που του έδωσε την ευκαιρία να ζήσει και ότι πρέπει να τη σκέφτεται με αγάπη. Δεν υπάρχει λόγος να σκέφτεται αρνητικά πράγματα.

Με αφορμή αυτό, θα σου πω και μία ιστορία και τη Γιορτή της Μητέρας. Όταν ο Μαρίνος είχε πρωτοέρθει στο σπίτι, πήγαινε πρώτη Δημοτικού και για τη Γιορτή της Μητέρας έφτιαξαν μία κάρτα στο σχολείο. Αυτός βέβαια, ποτέ ξανά δεν είχε μαμά και όταν ήρθε από το σχολείο, μου έδειξε την κάρτα που τους είπαν να τη δώσουν στη μαμά τους και μου λέει «Εγώ τι πρέπει να κάνω;». Εντάξει, κατάλαβε και μου την έδωσε, αλλά αυτό που με πόνεσε ήταν ότι σκέφτηκα όλες τις άλλες φορές που έφτιαχνε κάρτες και δεν ήξερε τι να τις κάνει.

Ναι, γιατί για εκείνον μέχρι να σε γνωρίσει, δεν υπήρχε κάποιο πρόσωπο που να το έχει συνδυάσει με τη μητρική φιγούρα.

Ακριβώς. Και αναρωτιόταν, τι πρέπει να την κάνει, πού να τη δώσει...

Ευτυχώς, όμως πλέον έχει εσάς, οπότε τώρα κάθε χρόνο τη Γιορτή της Μητέρας γιορτάζει εσένα.

Ναι, ευτυχώς. Εγώ το λέω πραγματικά ότι όποιος θέλει με την καρδιά του να φροντίσει και να μεγαλώσει ένα παιδί, μπορεί να το κάνει. Να έχουμε όμως στο μυαλό μας ότι δεν πρέπει να βάζουμε όρους. Όπως στο κάτω κάτω συμβαίνει και όταν γεννάμε ένα παιδί. Δεν υπογράφουμε συμβόλαιο ότι θα είναι όμορφο, ότι θα είναι υγιές ή ότι θα είναι έξυπνο. Θεωρώ ότι είναι πολύ άδικο όταν θέλουμε να υιοθετήσουμε ή να γίνουμε ανάδοχοι ενός παιδιού, να βάζουμε όρους, εκτός αν κάτι δεν μπορείς να το αντέξεις. Είναι διαφορετικό να βάζεις τον όρο «δεν μπορώ να πάρω ένα παιδί που έχει καρδιοπάθεια» και είναι διαφορετικό να λες «δεν θέλω ένα παιδί γιατί δεν είναι όμορφο». Επιπλέον, η εικόνα ενός παιδιού αλλάζει. Στο ίδρυμα τα παιδιά είναι πιο άγρια και όταν έρχονται σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, γλυκαίνουν.

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στις άλλες μαμάδες;

Ότι είμαστε μητέρες όλες. Δεν έχει σημασία εάν έχουμε γεννήσει ένα παιδί ή εάν το έχει γεννήσει κάποια άλλη και εμείς το μεγαλώνουμε. Η μητρότητα έχει πολλές διαστάσεις. Μητέρα είναι αυτή που αγαπάει ένα παιδί. Υπάρχουν μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά που δεν έχουν γεννήσει. Υπάρχουν μητέρες που γεννάνε παιδιά και δεν τα μεγαλώνουν. Υπάρχουν μητέρες που είναι με παιδιά σε νοσοκομεία. Όλες είναι μητέρες, η κάθε μία με τον τρόπο της. Η μητρότητα δεν μπαίνει σε καλούπια. Καμία μαμά δεν είναι τέλεια, ούτε χρειάζεται να είναι τέλεια. Όλες οι μητέρες κάνουμε λάθη, όμως εξακολουθούμε να είμαστε μαμάδες.

Με αυτό το όμορφο και ουσιαστικό μήνυμα, κλείσαμε τη συζήτησή μας. Η Χριστίνα είναι μία ανάδοχη μητέρα που πραγματικά μας ενέπνευσε και η ιστορία της αποδεικνύει ότι όταν θέλεις να δώσεις αγάπη σε ένα παιδί, να το φροντίσεις, να το μεγαλώσεις, μπορείς να το κάνεις ακόμα και αν δεν είναι βιολογικά δικό σου. Η στοργή και η αγάπη που θέλεις να προσφέρεις σε ένα πλάσμα που το χρειάζεται, είναι υπεραρκετά και είναι αυτά που σε κάνουν τη δική του μαμά.

_{Για την παραπάνω συνέντευξη ευχαριστούμε ιδιαίτερα το Κέντρο Βρεφών«Η Μητέρα» . Δείτε περισσότερα για πρόγραμμα αναδοχής παιδιών εδώ Ι Ενημερωθείτε για πρόγραμμα Πρώτη Αγκαλιά εδώ.}

Διαβάστε περισσότερα άρθρα για τη Γιορτή της Μητέρας εδώ