Γιατί οι άνθρωποι μεγαλώνοντας δεν ερωτεύονται ή δεν κάνουν εύκολα νέους φίλους;
Έχετε αναρωτηθεί, γιατί όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι, που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ερωτευτεί; Γιατί έχουν υψώσει μπροστά τους έναν τοίχο και δεν αφήνουν στον εαυτό τους ή σε κάποιον άλλον, να τον περάσει;
Είναι ο φόβος ότι θα πληγωθούν, που τους έχει κάνει παραπάνω από επιφυλακτικούς από τον έρωτα; Είναι το τέλειο, το ιδανικό που έχουν βάλει στο μυαλό τους και θεωρούν ότι δε μπορούν να το βρουν; Είναι τα καθημερινά προβλήματα και οι δυσκολίες της ζωής, που όλο και αυξάνονται, που έχουν παραμερίσει τον έρωτα; Και όχι μόνο; Γιατί και οι ανθρώπινες σχέσεις, περνούν εξίσου μία κρίση.
Φιλίες χάνονται, ξεθωριάζουν, μένουν στην άκρη. Οι άνθρωποι δε θέλουν καν να μπουν στη διαδικασία να διευρύνουν τον κύκλο τους, να γνωρίσουν νέους ανθρώπους, να κάνουν νέες συναναστροφές. «Σιγά, μην κάνω φίλους στα 40 μου». «Σιγά, μην ερωτευτώ τώρα στα γεράματα». Όπου «γεράματα», μπορεί να είναι και το λίγο πιο πάνω από τα 35 έτη. Αλήθεια, ο έρωτας ή φιλία έχουν όριο ηλικίας; Φίλους κάνουμε μόνο στα σχολικά και τα φοιτητικά χρόνια; Και ο έρωτας; Μόνο οι μικρότερες ηλικίες έχουν το δικαίωμα, να ζήσουν αυτό το συναίσθημα; Να «βουτηχτούν» στην τρέλα του, στην παραζάλη του, να αφήσουν στην άκρη τη λογική και να πορευτούν με την καρδιά τους;
Άραγε, να είναι η λογική εκείνη που υψώνει τον τοίχο; Είναι η λογική, που κάνει στην άκρη την καρδιά; Μεγαλώνοντας, ο άνθρωπος λειτουργεί περισσότερο με τη λογική. Ακόμη και οι πιο παρορμητικοί, μεγαλώνοντας, αρχίζουν να σκέφτονται περισσότερο με το μυαλό, παρά με το συναίσθημα. Οι εμπειρίες, τα προσωπικά παθήματα, που έγιναν μαθήματα, η σοφία που αποκτάς με τον χρόνο, σε κάνουν να λειτουργείς περισσότερο με τη λογική. Να ζυγίζεις καταστάσεις. Αλλά ο έρωτας μπαίνει στο ζύγι;
Λένε ότι στη ζωή μας, ερωτευόμαστε τρεις φορές. Η πρώτη είναι ο εφηβικός έρωτας, που ανθεί και τις περισσότερες φορές, «μαραίνεται» στα θρανία. Ο δεύτερος έρωτας έρχεται αργότερα, που σε παρασέρνει, σε οδηγεί, σε κινεί, σε ελέγχει, σε εξουσιάζει. Και όπως έτσι ξαφνικά μπαίνει στη ζωή σου, έτσι ξαφνικά φεύγει από αυτήν. Συνήθως, αφήνει πίσω του… αποκαΐδια. Ώσπου, έρχεται ο τρίτος έρωτας, που λες «αυτός είναι». Ο έρωτας, που μετατρέπεται σε αγάπη, παντοτινή. Κάποιοι, πολύ τυχεροί, όπως στις ρομαντικές ταινίες, μένουν στον εφηβικό έρωτα. Άλλοι, στο δεύτερο έρωτα και άλλοι στον τρίτο. Τι γίνεται, όμως, με εκείνους που «έκαψαν» και τις τρεις περιπτώσεις; Σταματάει εδώ η ζωή τους; Υψώνουν έναν τοίχο και μένουν πίσω από αυτόν;
Οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε είναι ερωτικές είτε φιλικές είτε ακόμη και συναδελφικές, είναι ευλογία. Είναι μαθήματα ζωής. Μέσα από αυτές μαζεύουμε εμπειρίες, γινόμαστε καλύτεροι, εξελισσόμαστε, πηγαίνουμε παρακάτω. Μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, αλλά μαθαίνεις και τους ίδιους τους ανθρώπους. Μπορεί να πληγωθείς, μπορεί και να πληγώσεις. Όμως, μαθαίνεις. Είτε εύκολα είτε δύσκολα. Είτε με χαρά είτε με απογοήτευση, μαθαίνεις. Μαθαίνεις ποιος αξίζει να είναι δίπλα σου, ως σύντροφος, φίλος, συνάδελφος.
Η καθημερινότητα, κυρίως, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ δύσκολη. Ας μην την κάνουμε δυσκολότερη, με το να κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας. Θα πρέπει να βγούμε από τη γυάλα, να «γκρεμίσουμε» τους τοίχους και να αναμειχθούμε με το πλήθος. Να ερωτευτούμε, να κάνουμε νέους φίλους, να γνωρίσουμε καλύτερα τους συναδέλφους μας κι εκτός εργασιακού χώρου. Να ζήσουμε. Γιατί και αυτό σημαίνει «ζωή», η συνεχής εξέλιξη των έμβιων όντων!
Διαβάστε επίσης
Υποστήριξη και Κατανόηση: Δύο απαραίτητα συστατικά της σχέσης
