Τι έκανα όταν έμαθα ότι το παιδί μου κάνει bullying σε έναν συμμαθητή του
«Μάζεψε το παιδί σου, εκφοβίζει το δικό μου καθημερινά!»
Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτές τις εννιά λέξεις, κάθε λέξη και σουβλιά στο στομάχι. Το παιδί μου, το δικό μου το παιδί να κάνει bullying στα άλλα παιδιά;
«Θεέ μου τι λάθος να έκανα με αυτό το παιδί», σκέφτηκα αμέσως.
Μήπως δεν πήρε αρκετή αγάπη; Μήπως εκείνη η νύχτα που μας είδε με τον πατέρα του να τσακωνόμαστε τον διαμόρφωσε, και του άφησε κάποιο τραύμα, που επικοινωνεί με τον λάθος τρόπο; Μήπως το κάνει για μου τραβήξει την προσοχή; Μήπως πιστεύει ότι έτσι θα μπορεί να επιβληθεί στους φίλους του; Μήπως θεωρεί ότι αυτός είναι ένας τρόπος να λάβει αποδοχή από τους συμμαθητές του; Μήπως του έκαναν και εκείνου εκφοβισμό στο παρελθόν και το κάνει για εκδίκηση;
Τόσες ερωτήσεις βασάνιζαν το μυαλό μου κάθε μέρα, σαν ένας ιστός που όσο πιο πολύ πας να απεγκλωβιστείς, τόσο πιο πολύ μπλέκεσαι μέσα του.
Φοβόμουν ότι με την κουβέντα δεν θα κατάφερνα κάτι, γιατί τόσες φορές του έχω μιλήσει για την ισότητα, την διαφορετικότητα, τον σεβασμό, την αγάπη, τις αξίες, τι θα άλλαζε αν του τα έλεγα μια ακόμα φορά;
Ώσπου σκέφτηκα να κάνω κάτι διαφορετικό…
Όταν γύρισε το παιδί μου από το σχολείο με είδε να κλαίω, και με ρώτησε τι μου συνέβη. Του είπα ότι στο γραφείο ένας συνάδελφός μου με κορόιδεψε επειδή είμαι αριστερόχειρας!
Και μου είπε ότι αυτό είναι πολύ χαζό, γιατί να σε κοροϊδέψει γι’ αυτό το λόγο;
Θύμωσε που πρόσβαλαν τη μητέρα του, ήθελε να ήταν εκείνη τη στιγμή εκεί να με υπερασπιστεί!
Και τότε του είπα:
«Βλέπεις αγοράκι μου, υπάρχουν άνθρωποι που σε κρίνουν μόνο από μια εικόνα, ή από μια συνήθεια, ή από ο,τιδήποτε είναι αλλιώτικο από την πλειοψηφία.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν πράσινα μάτια, κάποιοι καφέ, κάποιοι μπλε.
Κάποιοι γράφουν με το δεξί τους χέρι, κάποιοι με το αριστερό.
Κάποιοι είναι πιο κοντοί, κάποιο πιο ψηλοί.
Κάποιοι έχουν πολλά κιλά, κάποιοι έχουν λίγα.
Κάποιοι έχουν ένα παιδί, κάποιοι έχουν δύο, κάποιοι έχουν δέκα και κάποιοι κανένα.
Κάποιοι έχουν πολλά αδέρφια, κάποιοι είναι μοναχοπαίδια.
Φαντάσου κάθε μέρα να έτρωγες το ίδιο φαγητό.
Να φόραγες τα ίδια ρούχα, και να ζούσες την ίδια μέρα 365 φορές τον χρόνο!
Δεν θα βαριόσουν;
Βλέπεις ότι πολλές φορές τα λόγια που θα πει ένας άνθρωπος, μπορούν να μας πληγώσουν, να μας κάνουν να κλάψουμε;
Θα ήθελες να κάνει τη μανούλα σου, ένας απαίδευτος άνθρωπος, να κλαίει κάθε μέρα;»
«Όχι μαμά».
«Τότε γιατί να κάνει εσύ τη μανούλα ενός άλλου παιδιού να κλαίει κάθε μέρα, επειδή κάνεις το παιδί της στεναχωρημένο;»
Το παιδί μου τότε ντράπηκε, δεν ήξερε τι να πει. Κλείστηκε στο δωμάτιο του, και μετά από ώρες ήρθε και με πήρε αγκαλιά και μου είπε:
«Συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω. Μ ’αγαπάς ακόμα;»
«Θα σ ’αγαπάω για όσο ζω, και παραπάνω. Σ' αγαπάω ό,τι κι αν κάνεις αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει! Συγγνώμη πρέπει να ζητήσεις από το συμμαθητή σου. Δεν έχω ξαναντραπεί πιο πολύ στη ζωή μου, σε παρακαλώ, αύριο να του ζητήσεις συγγνώμη και να το εννοείς».
«Ναι μαμά. Δεν είμαι τέτοιο παιδί. Δεν είχα καταλάβει. Αύριο θα ζητήσω συγγνώμη!»
Διαβάστε περισσότερα άρθρα για την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα στο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε με αφορμή τα 10 χρόνια Mothersblog.gr
