«Ξέρω πώς είναι να μην μπορείς να κάνεις παιδί», μια αναγνώστρια εξομολογείται

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω άτυχη. Άτυχη που δεν έχω καταφέρει μετά από 4 χρόνια έγγαμου βίου να αποκτήσω ένα δικό μου παιδί. Ένα παιδί που θα ολοκληρώσει τόσο τη δική μου ευτυχία όσο και του συζύγου μου.

Πολλές φορές έρχομαι σε δύσκολη θέση, όταν μιλώ με τις φίλες μου που έχουν παιδιά. Μοιράζονται μαζί μου τις εμπειρίες τους, το πώς περνούν με τα παιδιά τους, το τι κάνουν, το πώς ένιωσαν όταν άκουσαν για πρώτη φορά τον χτύπο της καρδιά τους, το πώς ένιωσαν τη στιγμή που γεννούσαν. Δεν ζηλεύω... κάθε άλλο! Χαίρομαι με τη δική τους ευτυχία και φαντάζομαι τον εαυτό μου να ζει κάτι αντίστοιχο.

Δεν χάνω όμως την ελπίδα μου. Θα προσπαθώ... θα προσπαθώ μέχρι να τα καταφέρω, όπως άλλες γυναίκες εκεί έξω που ζουν κάτι αντίστοιχο με έμενα. Γυναίκες που ξυπνούν και κοιμούνται με ένα όνειρο... το ίδιο όνειρο με το δικό μου... ένα παιδί. Ένα παιδί που θα γεννηθεί και θα αλλάζει τη ζωή μας.

Σε όλες εκείνες τις γυναίκες θέλω να πω ότι ξέρω πώς είναι να μη μπορείς να κάνεις παιδί...

Ξέρω πώς είναι να κοιτάζεις και να περιμένεις με αγωνία να μην αδιαθετήσεις...

Ξέρω πώς είναι να σκέφτεσαι "μα τι συμβαίνει"...

Ξέρω πώς είναι να τρέχεις από διαγνωστικό κέντρο σε διαγνωστικό για να δεις ποιο επιτέλους είναι το πρόβλημα...

Ξέρω πώς είναι να κλαις τις νύχτες κρυφά από τον άνδρα σου για την χαμένη ελπίδα...

Ξέρω πώς είναι να έχεις καθυστέρηση μια- δυο μέρες, να τρέχεις στο φαρμακείο να αγοράζεις τεστ, να το κάνεις και να βγαίνει αρνητικό...

Ξέρω πώς είναι να λες στις φίλες σου όταν σε ρωτούν, «άντε θα βάλεις μπροστά για κανένα παιδάκι», -«Όχι, τώρα λίγο αργότερα!» ενώ εσύ ήδη προσπαθείς αλλά δεν γίνεται τίποτα...

Ξέρω πώς είναι να νευριάζεις και να ρίχνεις ευθύνες στον σύντροφό σου ακόμη και αν δεν φταίει για όλο αυτό...

Ξέρω πώς είναι να λαχταράς να κρατήσεις ένα δικό σου μωράκι στα χέρια...

Ξέρω πώς είναι να ονειρεύεσαι την κοιλίτσα σου φουσκωμένη...

Ξέρω πώς είναι να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να μην θες να σηκώσεις ούτε το τηλέφωνο...

Ξέρω πώς είναι... γιατί το περνάω και εγώ, γιατί μου συμβαίνει, γιατί κάθε μήνα προσπαθώ και εγώ όπως και εσύ.

Δεν απελπίζομαι όμως, δεν αφήνω την ελπίδα μου να σβήσει... έχει ο Θεός. Και ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρω. Το ίδιο να κάνετε και εσείς, μην εγκαταλείπετε τις προσπάθειές σας, ό,τι θέλουμε πολύ το σύμπαν συνωμοτεί και τα όνειρα πραγματοποιούνται.

Κωνσταντίνα Π.

(Η αναγνώστρια του Mothersblog μοιράστηκε μαζί μας ένα πολύ όμορφο κείμενο. Αν θέλετε να στείλετε και εσείς τη δική σας εμπειρία δεν έχετε παρά να στείλετε το μήνυμά σας ΕΔΩ)