«Δεν θέλω άλλο μωρό, θέλω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά που ήδη έχω»
«Ω Θεέ μου, είναι αγόρι! Είναι αγόρι!», αναφώνησα δυνατά, καθώς ο σύζυγός μου και εγώ καθίσαμε για δείπνο. Τα χέρια μας τρέμανε καθώς κρατούσαμε τις εικόνες του υπέρηχου που αποκάλυπταν το φύλο του τρίτου μας μωρού.
Το χαμόγελο στο πρόσωπο του συζύγου μου ήταν τεράστιο, ακτινοβολούσε ολόκληρος από τον ενθουσιασμό και τη χαρά του. «Σκέφτηκα ότι σίγουρα ήταν κορίτσι», μου ψιθύρισε.
'Ενα μικρό αγόρι. Το μικρό αγόρι της μαμάς, σκέφτηκα καθώς καθόμουν ήσυχα στο καθιστικό.
Ο ενθουσιασμός μας ήταν μεγάλος. Μετά από δύο κοριτσάκια σε τρία χρόνια, βγήκαμε ξαφνικά σε ένα άγνωστο μονοπάτι. Επρεπε να οργανωθούμε: Έπρεπε να πακετάρουμε τα ρούχα των κοριτσιών σε κουτιά στο υπόγειο, να χρωματίσουμε με άλλα χρώματα το δωμάτιο, να αγοράσουμε ρούχα για αγοράκι...
Λίγους μήνες αργότερα, κρατώντας αγκαλιά το τέλειο μικρό ανθρωπάκι μας, γνώριζα, ότι αυτό ήταν το τελευταίο μωρό για την οικογένειά μας.
Το κενό που ένιωσα στο στομάχι μου, μετά από εννέα μήνες που «κουβαλούσα» το μωρό μου ήταν πλέον μόνιμο. Η γλυκιά, δυνατή αρμονία ήχων που άκουσα καθώς ο γιος μου φώναξε και πήρε τις πρώτες αναπνοές του ήταν η τελευταία που γέμισε τα αυτιά μου.
Χρειάστηκαν μερικοί μήνες για να αισθανθώ δυνατή και να πω όσα ήθελα, αν και φοβόμουν μήπως το μετανιώσω. Αλλά ήξερα ότι ήταν μια συζήτηση που έπρεπε να γίνει.
Από τη στιγμή που ανοίξαμε εκείνο το λευκό φάκελο μαθαίνοντας το φύλο του μωρού, ήξερα ότι η οικογένειά μας ήταν πλήρης.Ήξερα ότι αυτό το κεφάλαιο της ζωής μας έφτασε στο τέλος, αλλά χρειαζόμουν τη δύναμη να ξεκινήσω τη συζήτηση.
Αυτό που συνειδητοποίησα τελικά είναι ότι δεν θέλω περισσότερα μωρά, αυτό που θέλω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι περισσότερος χρόνος με τα μωρά που έχω ήδη.
Δεν θέλω να γίνω πάλι μαμά, θέλω να βρεθώ πίσω στη στιγμή που έγινα για πρώτη φορά μαμά και κράτησα το όμορφο κοριτσάκι μου στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά.
Δεν έχω καμία επιθυμία να ακούσω ένα άλλο κλάμα μωρού στη μέση της νύχτας.
Δεν χρειάζεται να ακούσω άλλο μικρό παιδί να λέει τις πρώτες του λεξούλες, αλλά θα έδινα τα πάντα για να περάσω μια ακόμα μέρα ακούγοντας το 2 χρονο παιδί μου να γελάει.
Δεν θέλω να θηλάσω ξανά, θέλω να θυμάμαι την τελευταία φορά που θήλασα το παιδί μου και απολάμβανα τη στιγμή,που ανέπνεα το γλυκό άρωμά του.
Θυμάμαι που σκεφτόμουν όλες εκείκες τις ημέρες που φάνταζαν ατελείωτες, που ένιωθα ότι είχα αποτύχει με κάθε τρόπο ότι «είναι μικρά και δεν θα τις θυμούνται τα παιδιά». Αλλά αυτό που δεν κατάφερα να συνειδητοποιήσω ήταν ότι όσο γρήγορα ξέχασαν εκείνα τις καθημερινές βαρετές μέρες που με παρακολουθούσαν να πλένω και να καθαρίζω, άλλο τόσο γρήγορα άρχισαν να ξεθωριάζουν από τη μνήμη μου οι αναμνήσεις εκείνων των συνηθισμένων, ήσυχων, όμορφων στιγμών που είχα αγκαλιά τα παιδιά μου και τα διάβαζα παραμύθια.
Η συνειδητοποίηση ότι η οικογένειά μας είναι πλήρης είναι τόσο γλυκόπικρη.
Τα μωρά έχουν τη δύναμη να θεραπεύσουν, να δώσουν σκοπό στη ζωή σας, να σας αναγκάσουν να μεγαλώσετε, να μεταμορφωθείτε σε μια καλύτερη έκδοση του εαυτού σας και να νιώσετε χαρά όπως ποτέ δεν έχετε αισθανθεί πριν ....
Όμως, γνωρίζω πολύ καλά, ότι ακόμα ένα μωρό θα με κάνει να θέλω το ένα και μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ ποτέ να πάρω πίσω- περισσότερο χρόνο!».
Το άρθρο της Katy Jackman το διαβάσαμε εδώ.
