Άξιζε τόσο κράξιμο στους γονείς του τρίχρονου με τον φουσκωτό μονόκερο;

O κανιβαλισμός και το τρολάρισμα είναι φαινόμενο που δεν θα μου έκανε εντύπωση, αν δεν παρακολουθούσα τις τελευταίες ημέρες το τόσο μεγάλο κράξιμο στους γονείς της τρίχρονης που ξέφυγε στα ανοιχτά Ρίου- Αντίρριου πάνω σε ένα φουσκωτό μονόκερο.

Θα μου πεις συνηθισμένη δεν είσαι; Θα σου πω όχι! Οι κοτσάνες που γράφτηκαν τις μέρες αυτές, κυρίως στα social media, με έχουν αφήσει παγωτό, φουσκωμένο από τσαντίλα να αρμενίζω ανοιχτά της κουταμάρας των ανθρώπων.

Ένα παιδί ξέφυγε, είμαι σίγουρη, όχι για παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο, της προσοχής των γονιών του και βρέθηκε στα ανοιχτά, γαντζωμένο πάνω σε έναν μονόκερο. Ένα παιδί βρέθηκε με ασφάλεια λίγη ώρα αργότερα στην αγκαλιά των σοκαρισμένων γονιών του και η εικόνα του πάνω στο φουσκωτό έκανε τον γύρο του διαδικτύου.

Το αποτέλεσμα της ιστορίας αυτής είναι πως το τρίχρονο κοριτσάκι με τα ξανθά μαλλιά, που πολύ μου θύμιζε την μικρή μου κόρη (την φωνάζουμε επάξια Ντένις την τρομερή) δεν πνίγηκε, δεν χτύπησε, είχε απλά να ξεπεράσει το πρώτο σοκ, που ευτυχώς για εκείνο η ηλικία του θα το βοηθήσει να το ξεπεράσει ευκολότερα από τους γονείς του.

Οι γονείς αυτοί έγιναν θέμα συζήτησης σε κάθε παρέα και σε κάθε κοινωνικό δίκτυο στην Ελλάδα και όσα γράφτηκαν, ακόμα και τα υποτιθέμενα memes και αστεία, ξεπερνούν το χιούμορ και το απλό κουτσομπολιό.

Ανεύθυνοι, τραγικοί, να παρέμβει η πρόνοια, έπιναν την καφεδάρα τους και το παιδί ξέφυγε, ντροπή τους, ήταν μόνο μερικά από τα απαλά σχόλια που διάβασα από τους ειδικούς στο θέματα, γονείς και μη.

Αν έχεις νήπια στο σπίτι, ξέρεις και ξέρω πολύ καλά πως το να συμβεί κάτι, απαιτεί το να χάσεις την προσοχή σου μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Τα μεγαλύτερα ατυχήματα των παιδιών μου έχουν συμβεί μπροστά στα μάτια μου, ενώ τα προσέχω και είμαι από πάνω τους, κι όχι την ώρα που έπινα κάποια καφεδάρα.

Νομίζω πως αν είσαι μαμά, ξέρεις καλά πως ό,τι έχουν πάθει τα παιδιά σου, έχει συμβεί στη βάρδιά σου, κι όχι όταν είσαι βόλτα ή στη δουλειά. Το κακό συμβαίνει σε κλάσμα δευτερολέπτου, όσο ανοιχτά κι αν είναι τα μάτια σου.

Για την ιστορία, τα τοπικά μέσα μεταδίδουν πως το τρίχρονο παρασύρθηκε τη στιγμή που έπαιζε με τον πατέρα του από ρεύματα και παρά τις προσπάθειες των γονιών και των υπόλοιπων λουόμενων, το φουσκωτό έφυγε με τέτοια μανία που κανείς δεν το προλάβαινε.

Από εκείνη τη μέρα σκέφτομαι πόσο συνετή ήταν η απόφαση των γονιών να καλέσουν το λιμενικό και φαντάζομαι πως εγώ θα είχα πνιγεί στην προσπάθεια να κυνηγήσω κολυμπώντας τη Σοφία στο δρόμο για το Ρίο. Κάθε φορά που ακούω μια περίεργη ιστορία μαμάς που ξέχασε κάπου το παιδί της, που της έπεσε ενώ το θήλαζε, την σκέφτομαι με μαύρους κύκλους και με απερίγραπτη έλλειψη ύπνου να παλεύει να τα βγάλει πέρα.

Η αλήθεια είναι πως έχουμε κάνει όλες και όλοι ως γονείς μεγαλύτερα ή μικρότερα epic fails με τα παιδιά μας, κι αυτό γιατί το παιδί δεν έρχεται με εγχειρίδιο χρήσης, μαθαίνεις όσο εκείνο μαθαίνει και μεγαλώνει. Η μία μου κόρη κόντεψε να ξεφύγει με φουσκωτό αεροπλανάκι και την μικρή την έχω χάσει για 30 δευτερόλεπτο ανάμεσα σε ξαπλώστρες το καλοκαίρι, ενώ είχα τα μάτια μου ανοιχτά και δεν απολάμβανα ηλιοθεραπεία ή κοκτέιλς on the beach. Mου έχει φύγει το μωρό έξι μηνών από το κρεβάτι με βαρελάκια ενώ του άλλαζα πάνα και το έτερο παιδί μου φορτώθηκε με γύψο στο πόδι στο ντάλα καλοκαίρι, επειδή του έπεσε συρτάρι στο πόδι, κι ενώ ήμασταν μισό μέτρο μακριά.

Το να μου δίνει συμβουλές κάποιος που γκρινιάζει ανελέητα αν βρεθεί στην παραλία δίπλα σε παιδάκια, απλά και μόνο στην θέα τους, με ξεπερνά.

Είναι αλήθεια επίσης, πως στην εποχή μας οι γονείς δεν πρέπει να κάνουν λάθη, κι ας είμαστε οι γονείς που κοπιάζουμε περισσότερο από κάθε γενιά που προηγήθηκε στην Ελλάδα, να τα κάνουμε όλα πιο σωστά για τα παιδιά. Άκουσα και το επικό «στην εποχή μας δεν κοιτούσαμε τα κινητά αλλά τα παιδιά μας» και γέλασα, από κυρία που στην ηλικία της η ζώνη ασφαλείας, το κάθισμα αυτοκινήτου, το αντηλιακό στο μωρό, αποτελούσαν ανοησίες και έβγαινε με τα πιτσιρίκια στη θάλασσα στις ώρες αιχμής του ήλιου.

Άκουσα επίσης το επικό «δεν κάνουν όλοι για γονείς, αν δεν μπορούν να τα φροντίσουν γιατί κάνουν παιδιά». Είναι αλήθεια. Στην εποχή μας, μια μαμά δεν μπορεί να γκρινιάξει, θα φάει κράξιμο, ό,τι κι αν πει. Δεν θηλάζει, φταίει. Θηλάζει για καιρό, πάλι φταίει. Φτάσαμε να περνάμε επιλόχειο και να μην το ομολογούμε ούτε στον εαυτό μας, να μην προετοιμάζουμε τις νέες μαμάδες για όσα θα τους συμβούν, μην τυχόν και μας θεωρήσουν κακές μητέρες.

Η σημερινή μαμά είναι πιο μόνη από ποτέ και επιπλέει μόνη πάνω σε φουσκωτό μονόκερο σε όλη τη διάρκεια της μητρότητας. Και μην μου πεις για το πώς τα κατάφερναν οι γιαγιάδες μας. Οι γυναίκες στις προηγούμενες γενιές είχαν ένα χωριό να τις βοηθάει, οι περισσότερες έμεναν με τις πεθερές, τις κουνιάδες, τις μητέρες, τις αδερφές τους και μοιράζονταν όχι μόνο τις δουλειές αλλά και το συναισθηματικό φορτίο του να μεγαλώνεις ένα παιδί.

Κι αν οι γονείς του τρίχρονου έπιναν καφέ, εγώ θα τους πω και μπράβο. Το burn out των γυναικών εν μέσω πανδημίας αποτυπώνεται σε δεκάδες έρευνες από τον Μάρτιο και μετά. Το διάστημα αυτό, οι μητέρες σε πρώτο βαθμό και οι πατεράδες, έπρεπε να είναι ταυτόχρονα γονείς, παραγωγικοί εργαζόμενοι, παιδαγωγοί και διασκεδαστές και καταλαβαίνεις πως το να κάνεις 3 και 4 δουλειές μαζί, καθιστά το καλοκαίρι την μόνη ευκαιρία να κάνεις ένα μπάνιο στη θάλασσα και να ξεκουραστείς. Αν στο μισάωρο που κάνεις μπάνιο, ο άνεμος σου πάρει το παιδί πάνω στο φουσκωτό μονόκερο, κάνεις κάβα τύψεις για μια αιωνιότητα και μια ημέρα.

Από όλα τα παραπάνω, βγάζω τέσσερα συμπεράσματα:

Συμπέρασμα πρώτο: Η νονά της μεγάλης μου κόρης έλεγε πάντα πως τα παιδιά τα φυλάει ο Θεός. Η εικόνα του τρίχρονου που βγήκε σώο και αβλαβές, επιβεβαιώνει περίτρανα τη νονά.

Συμπέρασματα δεύτερο: Νόμιζα πως οι τσούχτρες που είχαν γεμίσει τη θάλασσα στο Αντίρριο πριν δύο χρόνια, είχαν εξαφανιστεί. Φαίνεται πως μετακόμισαν στα στενά του Twitter και Instagram γωνία.

Συμπέρασμα τρίτο: Αν για κάθε post που έγινε για το τρίχρονο στο φουσκωτό, δίναμε 1 ευρώ στον Γιάννη που δίνει μάχη με τον καρκίνο, θα είχε ήδη ξεκινήσει η θεραπεία του στο εξωτερικό.

Συμπέρασμα τέταρτο: Ένας γνωστός έλεγε πάντα «όσο υπάρχουν άνθρωποι». Εγω λέω μπα, «όσο υπάρχουν μονόκεροι»!

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/