Δασκάλες σωστά Διαμάντια

Η πρώτη και βασική διαπίστωση που έκανα στη φετινή καραντίνα διαρκείας της τηλε- εκπαίδευσης με την παράλληλη τηλε-εργασία ήταν μία: Δεν θα γινόμουν ποτέ δασκάλα και ευτυχώς που χάλασα το όνειρο της μαμάς που που πάντα ήθελε να με δει σε κάποια τάξη να διδάσκω.

Η δεύτερη διαπίστωση που έκανα είναι πως έχουμε δασκάλες διαμάντια. Δεν θα μιλήσω για τις δασκάλους γιατί στην μέχρι τώρα καριέρα μου ως μαμά δύο μικρών κοριτσιών, δεν έτυχε να έχουμε έναν άντρα παιδαγωγό.

Στον αποχαιρετισμό με την δασκάλα από το Πρωτάκι μου (Διάβασε το Γράμμα στο Πρωτάκι μου), πέρα από την ευχή που μου έδωσε να είναι πάντα η κόρη μου τόσο yolo και τόσο zen, με ευχαρίστησε και για την υποστήριξη εκείνα τα δύσκολα μεσημέρια του Νοέμβρη, του Δεκέμβρη, του Φλεβάρη, του Μάρτη και του Απρίλη.

Μην φανταστείς πως παρείχα κάποια υποστήριξη έμπρακτη, δεν ήμουν από εκείνες τις μαμάδες της τηλε- εκαπίδευσης που ήθελαν να μιλήσουν περισσότερο από τα παιδιά στη Webex.

Έχω όμως φροντίσει με ένα βλέμμα, με ένα χαμόγελο, με μια χειρονομία, να δώσω κουράγιο σε αυτά τα κορίτσια που τους έλαχε να είναι δασκάλες των παιδιών μου και άλλων παιδιών φέτος, μέσα από οθόνες, με τη σύνδεση να μην γίνεται, με τα μικρόφωνα μα μην ανοίγουν, με τις κάμερες να μην συνδέονται, με είκοσι παιδιά να θέλουν να πουν τα δικά τους.

Έχουν υπάρξει απογεύματα που μιλάμε με τις υπόλοιπες μαμάδες και παραδεχόμαστε με μια φωνή το πόσο τυχερές ήμασταν που στη δύσκολη αυτή χρονιά είχαμε τέτοιες δασκάλες.

Διαμάντια δασκάλες, σε δημόσια σχολεία, που έκαναν φέτος το ακατόρθωτο.

Δεν ξέρω πόση υπομονή, κέφι και μεράκι μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, για να ακούει με τον ίδιο ενθουσιασμό την ανάγνωση από 20 διαφορετικά παιδιά, να παίζει ακορντεόν από το σπίτι του στο μάθημα της μουσικής, να βρίσκει κουράγιο πρώτος για να πείσει εξάχρονα, πεντάχρονα, ακόμα και νήπια, πως και μάθημα θα κάνουν και ωραία θα περάσουν και σύντομα θα επιστρέψουν στα θρανία τους.

Αν ένα παιδί, σε προνήπιο δημόσιου σχολείου, κρατάει ως πιο ωραία ανάμνηση του του σχολείου φέτος, τον πίνακα με πιτσιλιές σαν του Jackson Pollock που έφτιαξαν όλα τα παιδιά μαζί, με ποδιές και τέμπερες με τη δασκάλα τους, κάτι πάει πολύ καλά!

Τύχη και ευτυχία να ξέρεις πως εκεί έξω, θα βρεις παιδαγωγούς που δεν θα τρέμει η ψυχή σου να τους εμπιστευτείς το παιδί σου. Δασκάλες που σκουπίζουν τα δάκρυα, που παίρνουν αγκαλιές από καρδιάς, που θέλουν να διδάξουν, που δεν κοιτάζουν το ρολόι για να κλείσουν το μάθημα, που αγαπάνε το παιδί σου σαν να ήταν δικό τους. Δασκάλες τρυφερές αλλά και αποτελεσματικές, που τα παιδιά θα θυμούνται όχι μόνο για το χρώμα των ματιών τους αλλά για τη χαρισματική τους αύρα.

Γεωργία, Μαρία, Ιωάννα, Θάλεια, Έφη, σας ευχαριστώ, φέτος, πιο πολύ από ποτέ.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/