Γράφει ο Δημήτρης Μαλλάς
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ "ΑΚΟΥΣ" ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ
Όταν οι συνάδελφοι από το Mothersblog.gr μού ζήτησαν να γράψω ένα κείμενο για τη σχέση μου με τον πατέρα μου, αλλά και για τη σχέση μου με την κόρη μου, όντας εγώ πατέρας, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν: «Επιτέλους, αρχίζουμε να ασχολούμαστε και με το ρόλο του πατέρα σε μία οικογένεια». Εκεί που αγχώθηκα ήταν όταν με ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να βρω και φωτογραφίες που είμαι μαζί με τον πατέρα ή/και την κόρη μου. Ο αρχικός φόβος επιβεβαιώθηκε όταν άρχισα να ψάχνω το ψηφιακό αρχείο μου: Οι κοινές φωτογραφίες είναι ελάχιστες!
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ασχολήθηκα με το να έχω φωτογραφίες με τον πατέρα μου. Ούτε με την κόρη μου. Πολύ απλά, γιατί οι αναμνήσεις που έχω και για τους δύο είναι αρκετά δυνατές. Και τώρα που κάθομαι και το σκέφτομαι λίγο παραπάνω, ο πατέρας μου με έχει επηρεάσει πολύ περισσότερο από όσο πίστευα. Όπως και ότι πολλές φορές που δεν τον άκουσα, θεωρώντας ότι τα ξέρω όλα, το μετάνιωσα, έχοντας, όμως ήδη κάνει τις λάθος επιλογές…
ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ, ΟΙ ΖΕΜΠΕΚΙΕΣ & ΤΑ... ΛΑΔΑΔΙΚΑ
Ο πατέρας μου ήταν αυτός που μου έμαθε ότι είναι καλό να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Ήμουν 9 χρονών όταν με πήγε σε ένα γήπεδο μπάσκετ και μου έμαθες να ντριπλάρω, να πασάρω και να σουτάρω. Και καθόταν και έπαιζε μαζί μου για ώρες. Και για πολλά χρόνια παίζαμε μαζί μπάσκετ. Αυτή είναι από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω από τα εφηβικά μου χρόνια: Να πηγαίνουμε για μπάσκετ οικογενειακώς (σ.σ. ο μικρός μου αδερφός προστέθηκε αργότερα στην οικογενειακή ομάδα, αλλά ήταν ο καλύτερος στο μπάσκετ) ήταν μία ιεροτελεστία. Πηγαίναμε όλοι μαζί, μαλώναμε στο γήπεδο για το αν έκανε ο ένας στον άλλο φάουλ, αλλά στο τέλος φεύγαμε με μία αίσθηση ικανοποίησης για τις ώρες που περάσαμε μαζί. Την ίδια αίσθηση που είχαμε όταν πηγαίναμε στο γήπεδο να δούμε παρέα τον αδερφό μου να παίζει στην τοπική ομάδα της συνοικίας μας και καταλήγαμε να μαλώνουμε με τους αντίπαλους φιλάθλους και τους διαιτητές για ένα λάθος -κατά τη γνώμη μας- σφύριγμα!
Επίσης, και εγώ και ο αδερφός μου λατρεύουμε να βλέπουμε τον πατέρα μας να χορεύει ζεϊμπέκικο. Όταν από το ηχείο ακουστούν οι πρώτες νότες από τα Λαδάδικα ή το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας είναι η καλύτερη μας. Γιατί θα σηκωθεί ο μπαμπάς και εμείς θα είμαστε από κάτω για να του βαράμε παλαμάκια. Και το γουστάρουμε τρελά αυτό!
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑ 2 ΓΙΟΥΣ
Με τον πατέρα μου είχαμε κατά καιρούς πολλές διαφωνίες. Όπως όλα τα παιδιά με τους γονείς τους. Αλλά καμία που να χαλάσει τη σχέση που έχουμε μεταξύ μας. Ο πατέρας μου ποτέ δεν με πίεσε να κάνω κάτι. Το αντίθετο ήταν και είναι δίπλα μου σε ότι τον έχω χρειαστεί. Από απλά πράγματα μέχρι και τα πιο σημαντικά. Το γεγονός ότι στήριξε και στηρίζει τις επιλογές μου είναι ίσως αυτό που μετρά περισσότερο. Και ειλικρινά αισθάνομαι περήφανος για αυτόν τον άνθρωπο που με μεγάλωσε μαζί με τη μητέρα μου όσο καλύτερα μπορούσε.
Η καλύτερη στιγμή μου είναι όταν βλέπω πόσο περήφανος είναι αυτός για εμένα και όσα έχω πετύχει στη ζωή μου. Λατρεύει να του λένε, για παράδειγμα, ότι διάβασαν ένα άρθρο του γιου του, ακόμη και αν δεν καταλαβαίνει το περιεχόμενο του άρθρου. Και είναι το ίδιο περήφανος και για τον αδερφό μου και όσα κι εκείνος έχει πετύχει. Εκτιμώ πως αυτό είναι που κάνει και τον ίδιο περισσότερο χαρούμενο από οτιδήποτε άλλο…
ΕΓΩ & Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ
Την ίδια σχέση θέλω και εγώ να έχω με την κόρη μου που είναι 12 ετών. Είναι, βέβαια, λίγο δύσκολο να πάμε μαζί να παίξουμε μπάσκετ -αν και το έχουμε προσπαθήσει- αλλά έχω αποφασίσει -και το τηρώ- να είμαι δίπλα της, να τη στηρίζω στις όποιες επιλογές και να την καθοδηγώ όσο καλύτερα μπορώ.
Δεν θα πω ότι δεν κάνω λάθη.
Αλλά νομίζω ότι προσπαθώ να τη μεγαλώσω σωστά και να της δώσω σωστές κατευθύνσεις.
Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο ρόλος του πατέρα;
