Δεκαέξι επιχειρήματα υπέρ της συνεπιμέλειας

του Edward Kruk Ph.D.

Από καιρό έχω υποστηρίξει ότι μια πιο επικεντρωμένη στο παιδί προσέγγιση για την επίλυση διαφορών γονικής μέριμνας μετά το χωρισμό και το διαζύγιο είναι απαραίτητη για τη μείωση της βλάβης στα παιδιά και τη διασφάλιση της ευημερίας τους. Συνήθως, όταν οι γονείς δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε θέματα γονικής μέριμνας, παραπέμπουν την υπόθεσή τους σε δικαστή για επίλυση. Στη συνέχεια, το δικαστήριο εφαρμόζει το κριτήριο του «βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού» στη λήψη αποφάσεων σχετικά με τις μελλοντικές ρυθμίσεις διαβίωσης των παιδιών. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι αυτό το κριτήριο είναι εξαιρετικά αόριστο και απροσδιόριστο, βασισμένο σε προβολικές εικασίες σχετικά με το ποιος γονέας θα μπορούσε στο μέλλον να είναι ο «καλύτερος» γονέας, και συνεπώς υπόκειται σε δικαστική προκατάληψη και σφάλμα. Δίνεται απεριόριστη διακριτική ευχέρεια, σε δικαστές που δεν έχουν εκπαιδευτεί στην ανάπτυξη των παιδιών και την δυναμική της οικογένειας, και αυτό οδηγεί σε απρόβλεπτα αποτελέσματα που βασίζονται σε ιδιοσυγκρασιακές προκαταλήψεις και υποκειμενικές αξιολογικές κρίσεις.

Το τρέχον σύστημά μας για την επίλυση διαφορών επιμέλειας τέκνων σπάνια λαμβάνει υπόψη είτε τις ανάγκες των παιδιών από τη δική τους οπτική γωνία, είτε την τρέχουσα έρευνα σχετικά με τα αποτελέσματα της επιμέλειας των παιδιών. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα νέο κριτήριο, ένα κριτήριο «του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού από την οπτική γωνία του παιδιού» και μια προσέγγιση για τον προσδιορισμό της επιμέλειας των παιδιών που να βασίζεται σε μια ισχυρή βάση εμπειρικής έρευνας.

Το πρόσφατο άρθρο μου στο American Journal of Family Therapy, “Επιχειρήματα υπέρ ενός Τεκμηρίου Ίσης Γονικής Ευθύνης σε περίπτωση Διαφωνίας για την Επιμέλεια Τέκνου”, σκιαγραφεί δεκαέξι διαφορετικά επιχειρήματα υπέρ ενός τεκμηρίου κοινής γονικής ευθύνης (τεκμήριο συνεπιμέλειας) σε περίπτωση διαφωνίας για την επιμέλεια τέκνου, τα οποία παρουσιάζονται από μια παιδοκεντρική προοπτική, με κλινικά και εμπειρικά στοιχεία προς υποστήριξη κάθε επιχειρήματος που αντιπαραβάλλεται με τα αντικρουόμενα στοιχεία. Η εναλλακτική της κοινής γονικής ευθύνης αντιμετωπίζει τα προβλήματα που σχετίζονται με τη δικαστική μεροληψία και το σφάλμα. Τα δεκαέξι επιχειρήματα έχουν ως εξής:

1. Η συνεπιμέλεια ή καλύτερα κοινή ανατροφή διατηρεί τις σχέσεις των παιδιών και με τους δύο γονείς
2. Η κοινή ανατροφή διατηρεί τις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά τους
3. Η κοινή ανατροφή μειώνει τη γονική σύγκρουση και αποτρέπει την οικογενειακή βία
4. Η κοινή ανατροφή αντικατοπτρίζει τις προτιμήσεις και τις απόψεις των παιδιών σχετικά με τις ανάγκες και το βέλτιστο συμφέρον τους
5. Η κοινή ανατροφή αντικατοπτρίζει τις προτιμήσεις και τις απόψεις των γονέων σχετικά με τις ανάγκες και το βέλτιστο συμφέρον των παιδιών τους
6. Η κοινή ανατροφή αντικατοπτρίζει τις ρυθμίσεις φροντίδας τωνπαιδιών πριν από το διαζύγιο
7. Η κοινή ανατροφή βελτιώνει την ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού
8. Η κοινή ανατροφή μειώνει τη γονική εστίαση στην «μαθηματικοποίηση του χρόνου» και μειώνει τις δικαστικές διαμάχες
9. Η κοινή ανατροφή παρέχει ένα κίνητρο για δια-γονική διαπραγμάτευση, διαμεσολάβηση και ανάπτυξη σχεδίων ανατροφής
10. Η κοινή ανατροφή παρέχει μια σαφή και συνεπή κατευθυντήρια γραμμή για τη λήψη δικαστικών αποφάσεων
11. Η κοινή ανατροφή μειώνει τον κίνδυνο και την επίπτωση της γονικής αποξένωσης
12. Η κοινή ανατροφή επιτρέπει την επιβολή των αποφάσεων γονικής μέριμνας, καθώς οι γονείς είναι πιο πιθανό να συμμορφωθούν με μια απόφαση ίσης γονικής ευθύνης.
13. Η κοινή ανατροφή αντιμετωπίζει τις επιταγές της κοινωνικής δικαιοσύνης σχετικά με την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών
14. Η κοινή ανατροφή αντιμετωπίζει τις επιταγές της κοινωνικής δικαιοσύνης σχετικά με τη γονική εξουσία, την αυτονομία, την ισότητα, τα δικαιώματα και τις ευθύνες
15. Το μοντέλο διακριτικής ευχέρειας σε σχέση με το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού / αποκλειστικής επιμέλειας δεν υποστηρίζεται εμπειρικά
16. Ένα μαχητό νομικό τεκμήριο κοινής ευθύνης για την ανατροφή (τεκμήριο κοινής επιμέλειας) υποστηρίζεται εμπειρικά

Πολλά από αυτά τα ευρήματα έρχονται σε αντίθεση με την ξεπερασμένη-πλέον έρευνα και επικρατούσα πρακτική σοφία στον τομέα του διαζυγίου.

Ωστόσο, υπάρχει μια αναδυόμενη συναίνεση στην ερευνητική κοινότητα διαζυγίου ότι στη μεγάλη πλειονότητα των επίμαχων περιπτώσεων επιμέλειας τέκνων, όπου η οικογενειακή βία δεν αποτελεί παράγοντα, οι ανάγκες και τα συμφέροντα των παιδιών εξυπηρετούνται καλύτερα διατηρώντας ουσιαστικές σχέσεις με τους δύο γονείς τους. Τα παιδιά χρειάζονται και θέλουν και τους δύο γονείς στη ζωή τους, πέρα ​​από τους περιορισμούς των σχέσεων «επικοινωνίας» και των ρυθμίσεων «πρωτοβάθμιας φροντίδας». Η κοινή ανατροφή είναι μια βιώσιμη και επιθυμητή εναλλακτική από την άποψη αυτή, και «προς το συμφέρον του παιδιού από την οπτική γωνία του παιδιού».

_{Σχετικά με τον Συγγραφέα}

_{Ο Edward Kruk, Ph.D. , είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας, με ειδίκευση στην παιδική και οικογενειακή πολιτική.}

_{Απόδοση στα Ελληνικά : Δημήτρης Καραβασίλης / αρχικό κείμενο: https://www.psychologytoday.com/intl/blog/co-parenting-after-divorce/201204/sixteen-arguments-in-support-co-parenting}

_{πηγή: Ενεργοί Μπαμπάδες}