Κάθε φορά μαμά που χάνεις την υπομονή σου, σκέψου αυτό

Στεκόμουν στην ουρά του ταμείου με το μωρό στην αγκαλιά, το 2χρονο παιδί μου στο καρότσι και τα τρία μεγαλύτερα παιδιά μου γύρω από τα πόδια μου.

Τοποθετώντας τα πράγματα στις τσάντες άκουσα την υπάλληλο να μου λέει: « μπράβο για την υπομονή σας».

Γέλασα και απάντησα: «ευχαριστώ, αλλά δεν με βλέπεις στο σπίτι!»

Ως μαμά πέντε παιδιών, είμαι συνηθισμένη στα σχόλια των ανθρώπων. Οι περισσότεροι χαμογελούν με οίκτο κι άλλοι με συμπάθεια.

Αυτό το σχόλιο της κοπέλας ήταν μακράν ένα από τα καλύτερα.

Για την ακρίβεια ήταν ένα καταπληκτικό κομπλιμέντο που με έκανε να σκεφτώ, γιατί κάποιοι άγνωστοι (ακόμα και φίλοι) να υποθέσουν ότι έχω περισσότερη υπομονή από μια άλλη μαμά;

Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να χάσω πολύ εύκολα την ψυχραιμία μου.

Πραγματικά, μερικές φορές, μπορεί να είμαι σαν ένα παιδί που εκρήγνυται όταν δεν προλαβαίνω ή όταν έχω ζητήσει για 20η φορά από τα μεγαλύτερα παιδιά μου να καθαρίσουν.

Φωνάζω περισσότερο από όσο θα ήθελα σε μια προσπάθεια να αναλάβω την ευθύνη, και απαντώ με αναστεναγμούς και γουρλώνοντας τα μάτια όταν ένα από τα παιδιά μου με καλεί να το βοηθήσω σε κάτι που ξέρω ότι είναι ικανό να κάνει μόνο του.

Το κομπλιμέντο που μου έκανε αυτή η γλυκιά ταμίας μου υπενθύμισε ένα «μυστικό» που έχω για να είμαι μια υπομονετική μαμά κι όχι μόνο όταν βρίσκομαι σε δημόσιο χώρο.

Υποκρίνομαι ότι κάποιος με παρακολουθεί και βλέπει πώς συμπεριφέρομαι και πώς αντιδρώ.

Αυτό με βοηθάει να μη νιώθω ότι έχω άλλη συμπεριφορά στο σπίτι και άλλη εκτός. Θέλω να είμαι στοργική και ευγενική σε όσες περισσότερες στιγμές μπορώ.

Ξέρω ότι δεν μπορώ να είμαι τέλεια, αλλά ξέρω ότι μπορώ να προσπαθήσω περισσότερο.

Θέλω να είμαι η ίδια μαμά όταν είμαι στο σπίτι του φίλου μου, στο ιατρείο, στο παντοπωλείο.

Θέλω να μιλάω στα παιδιά με ήρεμη φωνή και με περισσότερη υπομονή γιατί ξέρω ότι θα έχει καλύτερα αποτελέσματα και στη δική τους συμπεριφορά.

Θέλω να τους μιλάω και να κατεβαίνω στο ύψος των ματιών τους κι όχι να στέκομαι από πάνω τους για να φαίνομαι τεράστια και κυριαρχική.

Αυτή είναι η μαμά που θέλω να είμαι ακόμα κι όταν οι πόρτες είναι κλειστές.

Είναι πολύ πιο εύκολο για μένα να καταβάλλω επιπλέον προσπάθεια όταν γνωρίζω ότι μπορεί κάποιος να με βλέπει…

Στην πραγματικότητα κάποιος σας παρακολουθεί πάντα, και δεν είναι άλλος από τα παιδιά σας.

Είμαστε τα πρότυπά τους. Τους δείχνουμε πώς να έχουν υπομονή και να διαχειρίζονται τις δύσκολες καταστάσεις.

Παρακολουθούν πώς αντιδρούμε , βλέπουν τα ελαττώματά μας και τα δυνατά μας σημεία.

Ας τους δείξουμε πώς να φιλτράρουν τα λόγια τους για να μην πληγώνουν τους άλλους.

Ας τους μάθουμε πώς να ζητούν αυτό που θέλουν χωρίς να το απαιτούν.

Ας τους δείξουμε πώς να λύνουν τα προβλήματα και να συμβιβάζονται όταν πρέπει.

Αυτή η ψευδαίσθηση ότι «κάποιος παρακολουθεί» με κρατά υπό έλεγχο , όχι με παρανοϊκό τρόπο, αλλά με έναν τρόπο που με οδηγεί να γίνω καλύτερη μαμά.

Πηγή: mother.ly