«Γι' αυτό η θηλάζουσα είναι ηρωίδα» - Ένας μπαμπάς γράφει

«Δηλαδή αν πεινάσει το μωρό στο δρόμο, θα το θηλάσεις και θα σε βλέπουν οι άλλοι;»

«Εμένα η γιαγιά μου θήλαζε και τα γειτονόπουλα, όταν θήλαζε τα δικά της παιδιά, γιατί είχε πολύ γάλα», μα τι λένε σκεφτόμουνα... Ο χρόνος όμως, έδωσε όλες τις απαντήσεις.

Με το θηλασμό δεν ήμουν ο άμεσα εμπλεκόμενος. Η αποστολή μου ήταν να δημιουργήσω άνετο περιβάλλον. Ήμουν ο κουβαλητής, που δούλευα και άφηνα τη μητέρα απερίσπαστη να θηλάζει. Ήμουν ο κομπάρσος στο έργο «Θηλασμός» και όταν ήθελα να πρωταγωνιστήσω τα έκανα «θάλασσα»: «Έκλαψε , δεν ακούς το παιδί; Θέλει να θηλάσει. Αχ! Να είχα εγώ στήθος θα τα έκανα καλύτερα». Αγχωτικές ενέργειες δηλαδή, που σκοπό είχαν τάχα να βοηθήσουν τη γυναίκα μου, αλλά μάλλον προβλήματα δημιουργούσαν. Έπρεπε να είναι όλα τέλεια. Η εμμονή μου να είναι τελειομανής κούραζε εμένα και τα νεύρα της γυναίκας μου.

Σκηνές ευτυχίας και γαλήνης είχαμε, όπως όλοι μάλλον των οποίων ι γυναίκες θηλάζουν. Εγώ, όμως ήμουν φιλότιμος, πλην αγχωτικός μπαμπάς. Το διπτυχο που σου εξασφαλίζει τσακωμούς και φιλονικίες. Βοηθούσα και ...σιδέρωνα και έβαζα πλυντήριο και μαγείρευα και καθαριότητα έκανα. Τι να τα κάνει, όμως, αυτά η γυναίκα, όταν κατέστρεφα τα πάντα με τις βλακείες που έλεγα; Δεν είχα τέχνη και διπλωματία, όταν άκουγα ανοησίες, να τις προσπεράσω και να μην γίνω αφορμή για καυγάδες.

Τα τρίτα πρόσωπα μόνο απαιτήσεις και κριτική στάση είχαν απέναντί μας. Εδώ εγώ που δε θήλαζα και ήθελα ησυχία και ηρεμία. Πόσο μάλλον η θηλάζουσα που αναζητούσε στήριξη και εμψύχωση. Πώς να θηλάσει η μάνα, όταν έχει τσακωθεί με τον άνδρα της ή με τους τρίτους;

Αλλά και αυτές οι ερωτήσεις-παγίδες της θηλάζουσας: «είμαι όμορφη; Πώς με βρίσκεις;» και οι απαντήσεις που καυχιόμουν για την αντικειμενικότητά τους: «μα, αγάπη μου, αφού θηλάζεις, πώς να σε δω πιο σεξουαλικά; Το στήθος σου είναι μαστός τώρα!!!».

Γι' αυτό η θηλάζουσα είναι ηρωίδα. Θα πιεστεί, θα βάλει σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της, θα στερηθεί εξόδους, θα αφοσιωθεί. Η αφοσίωση του θηλασμού μπορεί να κρατήσει από 3 μήνες έως 3 ή και 4 χρόνια ακόμη. Εμείς θηλάσαμε (ωραίο το α' πρόσωπο πληθυντικού) αρκετά έως πολύ τα τέσσερα παιδιά μας. Τα λάθη και οι υπερβολές που έγιναν στον πρώτο θηλασμό δεν επαναλήφθηκαν στα επόμενα. Όλα έγιναν πιο ήρεμα και φυσικά. Συζητούσαμε, ακούγαμε ο ένας τον άλλο. Τελικά ο θηλασμός στηρίζεται στην καλή ψυχολογία της μάνας και ο πατέρας ας το έχει αυτό κατά νου και να πράττει και να μιλάει ύστερα από πολλή σκέψη. Θέλει τέχνη ο θηλασμός!

Μπάμπης, πατέρας του Κωνσταντίνου, του Λαυρέντη, της Βάσιας και της Χριστίνας.

*απόσπασμα από το βιβλίο Θηλασμός μια υπέροχη εμπειρία, της Δρ Άννας Πατσούρου, από τις εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες.