Αύγουστος: Είναι ένας μήνας σαν τους άλλους τελικά;

Ο Αύγουστος έχει το σχήμα από το ηλιοτρόπιο, τη μυρωδιά από το σύκο, τον ήχο από τα γέλια των παιδιών, τη γεύση από τον ελληνικό καφέ με τον παππού στην βεράντα.

Αλλά μπορεί εσύ να νιώθεις ότι μέσα σου έχεις πρωτοβρόχια, και μουσκεμένα φύλλα, και αρώματα από κοκκινόχωμα και μανιτάρια.

Ο Αύγουστος για εμένα είναι κάτι σαν την Πρωτοχρονιά, ή σαν τα γενέθλια. Είναι ένας μήνας γιορτινός, που πρέπει να τον ζήσεις στο έπακρο, λες και χάθηκαν οι Αύγουστοι (τώρα αν θέλουμε να μιλήσουμε ρεαλιστικά κανένας μήνας δεν είναι δεδομένος).

Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που δεν τιμούν τον Αύγουστό τους όπως του πρέπει.

Υπάρχουν μάνες που έχουν κουραστεί, που οι οικογενειακές διακοπές τις έχουν εξαντλήσει, και που ζηλεύουν στα κρυφά την ομορφιά της ξέγνοιαστης και ανέμελης νιότης.

Υπάρχουν βιοπαλαιστές που κλωτσάνε κάθε ξημέρωμα το ιδρωμένο τους σεντόνι, και εύχονται να τελειώσει γρήγορα αυτός ο μήνας, γιατί ο αθηναϊκός Αύγουστος, μοιάζει με την κόλαση του Δάντη.

Υπάρχουν άνθρωποι, στα νοσοκομεία, άνθρωποι που κλαίνε μόνοι τους, άνθρωποι που κλαίνε με άλλους ανθρώπους αλλά είναι ακόμα πιο μόνοι τους.

Είναι ένας μήνας σαν τους άλλους τελικά;

Ο ρεαλισμός μου, μου λέει ότι είναι, δεν θα γινόταν διαφορετικά.

Αλλά ο ρομαντισμός μου και η υπερβολή μου, μου ψιθυρίζουν ότι αυτός ο μήνας είναι ένα λυχνάρι, που είναι έτοιμο για τρίψιμο και θαύματα. Που ο κυνισμός του καθενός συνθλίβεται κάτω από την αυγουστιάτικη σελήνη. Και που καθόλου άδικα τόσοι ποιητές, λογοτέχνες, συνθέτες, και ζωγράφοι, έχουν ερωτευτεί τον μήνα που το αρχικό του είναι ίδιο της Αγάπης.

Κάπου μέσα μου το πιστεύω πως ακόμα και η μεγαλύτερη πίκρα μπορεί να γελάσει εμπρός στον Αύγουστο.

Εσείς τι λέτε;

Είναι ο μήνας των θαυμάτων, των επουλώσεων, της κάθαρσης και της λαχτάρας;

Ή απλά μια εισαγωγή για έναν χειμώνα τόσο ίδιο με τους προηγούμενος, τόσο επίπεδου, τόσο αβάσταχτα και μίζερα τακτοποιημένου;