Γιάννης Τσιμιτσέλης: «Μακάρι οι άνθρωποι να ήταν σαν τον Πάντινγκτον, καλοσυνάτοι και ευγενικοί»

Ηθοποιός, παραγωγός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής. Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης δηλώνει πάνω απ΄όλα ηθοποιός, ωστόσο με ό,τι έχει καταπιαστεί τα τελευταία χρόνια, το αποτέλεσμα τον δικαίωσε.

Η τύχη ως γνωστόν ευνοεί τους τολμηρούς, ωστόσο, ο δημοφιλής ηθοποιός μετά από 25 χρόνια στον χώρο, γνωρίζει ότι η τύχη δεν αρκεί. Για τον ίδιο, πρωταρχικός στόχος δεν είναι - μόνο - η επιτυχία, την οποία ως γνωστόν δεν μπορεί να προβλέψει πόσο μάλλον να την εγγυηθεί ο οποιοσδήποτε, αλλά να πιστέψει στο project και να περάσει καλά. «Πηγαίνω με ασφάλεια στα πράγματα που επιλέγω. Γιατί ξέρω με σιγουριά πως θα περάσω καλά», λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του στο Mothersblog.gr με αφορμή την ταινία «Ο Πάντινγκτον στο Περού», στην οποία δανείζει τη φωνή του στον αξιαγάπητο αρκούδο.

Είναι η τρίτη φορά που συμμετέχει στη μεταγλώττιση των περιπετειών του Πάντινγκτον τον οποίο χαρακτηρίζει ως την καλή version του τέλειου ανθρώπου. Η αθωότητα, η ευγένεια και η καλοσύνη του αρκούδου είναι στοιχεία του χαρακτήρα του που τον κάνουν μοναδικό γι΄αυτό και θεωρεί ότι τα μηνύματα που περνά η ταινία στα παιδιά είναι πολλά με τον ίδιο να ξεχωρίζει την ουσία της οικογένειας και της ανιδιοτελούς αγάπης.

Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, όμως, είναι και πατέρας ενός 11χρονου κοριτσιού, της Εύας - η οποία σημειωτέον είδε την ταινία και πολύ της άρεσε - κι έχει τα ίδια άγχη και τις αγωνίες με όλους τους γονείς σχετικά με την «εξάρτηση» των παιδιών με την τεχνολογία και των αλλαγών που θα επιφέρει το Al στη ζωή τους (κυρίως). Κι επειδή γνωρίζει πως δεν μπορεί να πάει κόντρα στο ρεύμα των εξελίξεων και των τάσεων της εποχής, φροντίζει να είναι παρών στην καθημερινότητά της. Έχει πλέον τη δυνατότητα να ρυθμίζει τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις με τέτοιο τρόπο ώστε η δουλειά να μην είναι δικαιολογία για απουσία από σημαντικές στιγμές της ζωής της κόρης του.

Όσο για τα μελλοντικά του σχέδια; Να είναι υγιής και να μπορεί στην επόμενη δεκαετία να έχει κάνει 2-3 ταινίες.

Ακολουθεί η συνέντευξη του Γιάννη Τσιμιτσέλη:

Ερ. Δανείζετε τη φωνή σας στον πιο διάσημο αρκούδο, τον Πάντινγκτον για τρίτη φορά. Ποια είναι τα στοιχεία που σας αρέσουν στον συγκεκριμένο ήρωα;

Γ.Τσ. Είναι ένα πολύ καλοσυνάτο, ευγενικό αρκουδάκι και τόσο αθώο. Αποτελεί μια καλή version ας πούμε του τέλειου ανθρώπου. Από πλευράς χαρακτήρα, δηλαδή. Μακάρι οι άνθρωποι να ήταν σαν τον Πάντινγκτον.

Ερ. Σας δυσκόλεψε κάτι στη διάρκεια της μεταγλώττισης;

Γ.Τσ. Η δυσκολία στη μεταγλώττιση είναι ουσιαστικά ο συγχρονισμός. Ο σκηνοθέτης μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές πρέπει να κάνει τη μετάφραση και να «κουμπώσει» τα ελληνικά λόγια πάνω στα αγγλικά, συνήθως. Είναι μια δυσκολία διαδικασία με κίνδυνο να χαθεί η αμεσότητα γιατί έχει άλλο ηχόχρωμα και μουσικότητα η αγγλική γλώσσα κι άλλο η ελληνική. Κάποια πράγματα που σε εμάς ακούγονται φυσιολογικά, στους Άγγλους ακούγονται παράξενα. Αλλά από εκεί και πέρα, ο σκηνοθέτης σε συνεργασία με τον μεταγλωττιστή ή με όποιον είναι εκφωνητής, προσπαθούν, είτε πρόκειται για καρτούν είτε για animation, για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Ερ. Ποιο είναι το μήνυμα της νέας ταινίας « Ο Πάντιγκτον στο Περού» και ποιο θα θέλατε εσείς να φτάσει στα παιδιά που θα δουν την ταινία;

Γ.Τσ. Οικογένεια είναι αυτός που σε μεγαλώνει, που σε ζει. Αυτός που σε αγαπάει και τον αγαπάς. Αυτό ήταν το μήνυμα που εισέπραξα από την ταινία. Μπορεί να αγαπήσεις έναν άνθρωπο από πολύ μικρή ηλικία ο οποίος δεν είναι ο βιολογικός σου πατέρας ή η βιολογική σου μητέρα και να σου έχει φερθεί εξαιρετικά. Για σένα αυτή είναι η οικογένεια. Κάποιος πιθανόν να θεωρεί οικογένεια τους φίλους ή τους γνωστούς που τον έχουν αγκαλιάσει. Οικογένεια είναι εκεί – και αυτοί- που σε αγαπάνε ουσιαστικά.

Όσον αφορά το μήνυμα που θα ήθελα να φτάσει στα παιδιά, αφορά τη σχέση που έχει ο Πάντινγκτον με τη θεία του τη Λούσι που τον μεγάλωσε. Δεν είναι η γιαγιά του, όμως αυτή τον έσωσε, του έδωσε αρχές και τον αγαπάει πάρα πολύ. Όμως κι από την πλευρά του ο αρκούδος, ανταποδίδει την αγάπη στη θεία Λούσι.

Ερ. Δεδομένου ότι πρόκειται για έναν πολύ γνωστό και δημοφιλή χαρακτήρα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του Πάντιγκτον που εξακολουθούν και γοητεύουν σήμερα τα παιδιά δεδομένου ότι είναι εκτεθειμένα σε τελείως διαφορετικά ερεθίσματα λόγω της τεχνολογίας και της ενασχόλησής τους από πολύ μικρή ηλικία με τα κινητά;

Γ.Τσ. Πρόκειται για ένα τεράστιο θέμα καθώς μαζί με τα καλά που έχει φέρει η τεχνολογία, υπάρχουν και πολλά κακά. Κι είναι όλα τόσο καινούργια που δεν μπορεί να αφομοιώσει καν η προηγούμενη γενιά στην οποία ανήκω κι εγώ. Μεγάλωσα χωρίς κινητό και από τη μία, προσπαθώ παρακολουθήσω τις αλλαγές και ταυτόχρονα προσπαθώ να αποφεύγω τις παγίδες που πέφτουν τα παιδιά. Αν και πιστεύω, πώς αν ήμασταν κι εμείς σήμερα 10 ετών δεν θα αφήναμε το κινητό από τα χέρια.

Αυτό δεν γινόταν και με τα ηλεκτρονικά ή με το Pac-Man που ένα νέο παιδί το θεωρεί ένα στοματάκι που τρώει τελίτσες; Εμείς, όμως, περνούσαμε ατελείωτες με αυτό το παιχνίδι.

Πρέπει λοιπόν να βρούμε έναν τρόπο αξιοποιήσουμε σωστά τη τεχνολογία, να υπάρχει ένα μέτρο και μια παρακολούθηση. Γιατί όσο εξελίσσεται και το AI, αρχίζει το πράγμα και γίνεται λίγο τρομακτικό, όχι μόνο για τα παιδιά, για όλους μας.

Και για να απαντήσω στη ερώτησή σας σχετικά με τα στοιχεία του αρκούδου που γοητεύουν τα παιδιά, είναι σίγουρα η καλοσύνη του, η διάθεσή του να βοηθήσει τους ανθρώπους γύρω του, να βρει λύσεις. Πολλές φορές είναι αρκετά γκούφι. Λόγω ηλικίας, λόγω αφέλειας, βλέπει τα πάντα πιο αθώα. Αλλά σίγουρα θα τους αρέσει το κώλυμα που έχει με τη μαρμελάδα την οποία βάζει ακόμα και στα σάντουιτς καθώς και η σκηνή που οδηγεί ένα ολόκληρο πλοίο μόνος του, χωρίς να έχει ξαναμπεί ποτέ σε πλοίο και χωρίς να έχει οδηγήσει ποτέ πλοίο!

Ερ. Η κόρη σας είναι 11 ετών. Έχει δει τις προηγούμενες ταινίες του Πάντινγκτον κι αν ναι, πώς αντέδρασε ακούγοντας τη φωνή σας;

Γ.Τσ.Τις έχει δει τις ταινίες και της άρεσε που άκουγε τη φωνή μου. Βέβαια, στην πρώτη ταινία ήταν 5-6 ετών, αρκετά μικρή. Τώρα, πλέον, που είναι 11 ετών τη χάρηκε περισσότερο γιατί είναι πλέον στο στάδιο που δεν βλέπει καρτούν.

Ερ. Υπάρχουν στιγμές από την καθημερινότητα με την κόρη σας που σας εμπνέουν στην καλλιτεχνική σας πορεία;

Γ.Τσ. Σαφέστατα. Όταν έχεις ένα παιδί, εκτός ότι αλλάζουν κατά πολύ οι προτεραιότητές σου, βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Γίνεσαι ευσυγκίνητος σε πράγματα που δεν σε ακουμπούσαν πριν ή με τα οποία δεν είχες ασχοληθεί ποτέ. Βιώνεις τα πράγματα διαφορετικά. Μπαίνεις σε αεροπλάνο και αρχίζεις και φοβάσαι γιατί πλέον υπάρχει κάποιος κάποιος άνθρωπος πίσω που θες οπωσδήποτε να τον ξαναδείς και να σε ξαναδεί. Έχω επηρεαστεί πάρα πολύ από την κόρη μου όχι μόνο όσον αφορά την επαγγελματική αλλά και την προσωπική μου ζωή. Ο ρόλος του πατέρα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήξερα. Γιατί όσο και να τον περιγράψεις σε κάποιον, δεν θα τον καταλάβει.

Ερ. Να υποθέσω ότι επηρεάζει και τον τρόπο που διαχειρίζεστε τις επαγγελματικές σας υποχρεώσεις; Δηλαδή επιδιώκετε να υπάρχει χρόνος για την κόρη σας;

Γ.Τσ. Ναι, εννοείται. Δεν γίνεται αλλιώς. Πολλές φορές δηλαδή όταν είμαι σε μια δουλειά και ξέρω ότι έχω κάποια υποχρέωση σε σχέση με σχολική γιορτή ή δραστηριότητα της Εύας θα το ρυθμίσω με τέτοιο τρόπο ώστε να παραστώ. Φυσικά και το παιδί προηγείται.

Το καλό είναι ότι το 99% των ανθρώπων το κατανοεί απόλυτα. Πάρα πολλοί είναι γονείς και ξέρουν πόσο σημαντικές είναι κάποιες στιγμές για τα παιδιά. Αλλά και για εμάς τους ίδιους.

Ερ. Το θετικό είναι πως και οι μπαμπάδες σήμερα έχουν πιο ενεργό ρόλο στην ανατροφή του παιδιού σε σχέση με το παρελθόν, δεν συμφωνείτε;

Γ.Τσ. Φυσικά, γιατί από τη στιγμή που, καλώς, οι γυναίκες ασχολήθηκαν με πάρα πολλά επαγγέλματα, επήλθε η ισότητα μετά από πάρα πολλά χρόνια. Τώρα, πλέον, οι γυναίκες κάνουν καριέρα στα πάντα όπως και οι άντρες, δουλεύουν σε όλες τις δουλειές όπως και οι άντρες οπότε ο χρόνος δεν είναι όπως ήταν κάποτε που λέγανε «εντάξει θα είναι η γυναίκα στο σπίτι και ο άντρας στη δουλειά». Τώρα, αν και οι δύο γονείς εργάζονται η ανατροφή των παιδιών είναι 50-50 ενώ σε αρκετές περιπτώσεις οι άντρες μπορεί να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί τους στο σπίτι.

Ερ. Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με την σκηνοθεσία πέρα από την υποκριτική;

Γ.Τσ. Ήταν ένα πείραμα. Η σκηνοθεσία προέκυψε μετά από 24-25 χρόνια που είμαι σε αυτόν τον χώρο. Και επειδή έχω κάνει αρκετές ταινίες και αρκετά σήριαλ, ένιωσα ότι ήρθε η ώρα. Πάντα παρατηρούσα όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου, με τους ανθρώπους που συνεργαζόμουν. Οπότε, έχοντας ήδη κάνει την ταινία «…Για πάντα» ως παραγωγός ήθελα να κάνω ακόμα μία, όχι όμως μόνο πάλι ως παραγωγός αλλά και ως σκηνοθέτης. Έτσι προέκυψε η ταινία «Κουραμπιέδες από χιόνι». Ωστόσο, το επάγγελμά μου είναι ηθοποιός. Η σκηνοθεσία και η παραγωγή είναι κάτι το οποίο λειτουργούν συμπληρωματικά. Δεν είναι η βασική μου δουλειά. Οπότε θέλω να είμαι καλά και να μπορώ κάθε 2-3 χρόνια να κάνω και μια ταινία.

Ερ. Παράλληλα, έχετε δοκιμαστεί και στον ρόλο του παρουσιαστή, της ταξιδιωτικής εκπομπής Fishy αλλά και ενός ριάλιτι, του Tempting Fortune. Σας αρέσει να δοκιμάζετε νέα πράγματα ή είναι μια δική σας ανάγκη για κάτι διαφορετικό;

Γ.Τσ. Και τα δύο θα έλεγα. Το Fishy, στο οποίο ήμουν και πάλι παραγωγός, ήταν ένα project που το είχα σκεφτεί ουσιαστικά επειδή μου αρέσει το ψάρεμα και δεν είχα χρόνο να ψαρεύω. Έτσι, συνδύασα δουλειά και ψάρεμα μαζί και το απόλαυσα.

Το Tempting Fortune, από την άλλη, ήταν μια πρόταση η οποία με δελέασε πάρα πολύ. Επιπλέον, ήταν μια παραγωγή στην οποία μπορούσα να βασιστώ και παρότι δεν ήξερα ακριβώς τι θα κάνω, γνώριζα ότι μπορώ να προσφέρω πράγματα. Είχα λόγο σ' αυτό που συνέβαινε, σ' αυτό που γινόταν. Ομολογώ ότι πέρασα πάρα πολύ ωραία. Ήμουν 40 μέρες εκτός Ελλάδας και το έζησα όλο από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη εμπειρία για μένα. Και χωρίς να πεινάω …( γέλια).

Ερ. Το γεγονός ότι έχετε περάσει όμορφα σε κάθε τι νέο που δοκιμάζετε είναι θέμα τύχης ή επειδή κάνετε μόνο πράγματα που θέλετε;

Γ.Τσ. Πηγαίνω με ασφάλεια στα πράγματα που επιλέγω. Γιατί ξέρω με σιγουριά πως θα περάσω καλά. Το αν θα έχει επιτυχία είναι άλλο πράγμα και κανείς πιστεύω δεν μπορεί να το γνωρίζει.

Πλέον, στο επάγγελμά μας επειδή γνωριζόμαστε μεταξύ μας δεν είμαστε δα και …ατελείωτοι, ξέρουμε πολύ καλά τι είναι ο καθένας. Όταν πρωτοξεκίνησα, πήγαινα εκεί που μου λέγανε και πήγαινα με χαρά και προσπαθούσα. Δεν γνώριζα όμως αν θα περάσω καλά ή όχι. Από ένα σημείο και μετά όμως, μπορείς να επιλέξεις τους συνεργάτες σου, ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις τον άλλον κι όλο αυτό να λειτουργήσει θετικά ως προς το σύνολο.

Ερ. Παιδικό θέατρο θα κάνατε;

Γ.Τσ. Πάρα πολύ δύσκολα γιατί με δυσκολεύει το πρωινό ξύπνημα. Η Κατερίνα ( Γερονικολού), ας πούμε, ξυπνάει στις 7.30 για να πάει να παίξει στο θέατρο. Εγώ δεν ξέρω αν είχα στην αίθουσα 100 παιδάκια να φωνάζουν από τις 9 το πρωί, πως θα το διαχειριζόμουν. Γι΄αυτό και θεωρώ τους νηπιαγωγούς στους παιδικούς σταθμούς και τους δασκάλους στο δημοτικό, ήρωες.

Ωστόσο, μ' αρέσει πολύ να βλέπω παιδικό θέατρο. Γιατί σε κάνει να νιώθεις παιδί. Και μ' αρέσουν πολύ και οι αντιδράσεις των παιδιών. Είναι τόσο αστείες. Ειδικά των πιο μικρών παιδιών.

Ερ. Θεωρείτε κι εσείς ότι το παιδικό κοινό είναι δύσκολο;

Γ.Τσ. Σαφέστατα είναι δύσκολο. Όταν πας σε μια παιδική παράσταση και ακούς φασαρία κατά πάσα πιθανότητα η παράσταση δεν έχει κερδίσει τον ενδιαφέρον των παιδιών. Αν δεις πάλι κοιτάζουν αποσβολωμένα προς τη σκηνή, καταλαβαίνεις ότι το στοίχημα έχει κερδηθεί. Και ναι, είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις ένα παιδί να σε προσέξει. Και το βλέπουμε από τα παιδιά μας. Κάθονται να ζωγραφίσουν 5-10 λεπτά και βαριούνται, θέλουν να κάνουν κάτι άλλο.

Ερ. Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια; Έχουμε να περιμένουμε κάτι;

Γ.Τσ. Συμμετέχω στον δεύτερο κύκλο της σειράς « Το Δίχτυ» που προβάλλεται στην ΕΡΤ, του αείμνηστου Μανούσου Μανουσάκη με τον οποίο είχα μιλήσει μαζί του πριν «φύγει», καθώς και στην κωμωδία «Για μια Ζωή!» που παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Πειραιώς 131. Υπάρχουν παράλληλα, κάποιες προτάσεις που συζητάω και θέλω να δω χρονικά κατά πόσο μπορώ να τις κάνω. Οργανώνομαι σιγά-σιγά.

Ερ. Και μια τελευταία ερώτηση. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος που έχετε θέσει για το μέλλον, τόσο σε προσωπικό όσο και επαγγελματικό επίπεδο;

Γ.Τσ. Προσωπικά θέλω να είμαι καλά και να έχω υγεία. Αυτό για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Υγεία λοιπόν. Επαγγελματικά, θα ήθελα μέσα στην επόμενη δεκαετία να έχω κάνει σίγουρα δύο-τρεις ταινίες. Αυτός είναι ο στόχος. Τα υπόλοιπα, αφήνω τη ζωή και το επάγγελμα να με αιφνιδιάζει.

Η ταινία « Ο Πάντιγκτον στο Περού» προβάλλεται από σήμερα στους κινηματογράφους