Πόπη Τσαπανίδου: Με πονάει που τα παιδιά μου δε γνώρισαν τον πατέρα τους

«Δεν είναι εύκολο πράγμα να μεγαλώνεις παιδιά και ταυτόχρονα να τρέχεις δεξιά-αριστερά για να καταφέρεις να έχεις ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι. Κάθε μέρα είχε τρικλοποδιές. Κάθε μέρα προσπαθούσα να τις κάνω να νιώθουν ασφάλεια. Ότι μπορούν να ακουμπήσουν σε μένα χωρίς να πέσουμε όλοι μαζί. Γιατί υπήρχε φόβος να πέσουμε όλοι μαζί. Και αν υπάρχει ένα πράγμα που έχω ζηλέψει σε αυτή τη ζωή είναι ότι τα δικά μου παιδιά δεν τα μεγάλωσα με τον τρόπο που ονειρευόμουν. Το έχω παράπονο ότι δεν κατάφερα να δω πως είναι να μεγαλώνεις παιδιά με έναν άνθρωπο που θα τον λένε "μπαμπά". Και χαίρομαι όταν βλέπω οικογένειες που είναι μαζί και αγαπημένες. Γιατί το γεγονός ότι η δική μου δεν είχε πλήρη σύνθεση αποτελεί θέμα για μένα. Δεν το συζητώ, το αντιμετωπίζω».

Επίσης, δήλωσε πως τώρα νιώθει να περνάει την δική της εφηβεία αφού τα βάσανά της όλα αυτά τα χρόνια ήταν αρκετά για να την αφήσουν να ζήσει όπως θέλει: «Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι πως περνάω τώρα την εφηβεία μου. Γιατί δεν πέρασα ποτέ μου. Ήταν ένα στάδιο της ζωής μου που αναγκάστηκα να προσπεράσω. Γενικά, όλη η ζωή μου είναι τρελή. Και δύσκολη. Έτσι ήρθαν τα πράγματα».

Ωστόσο η όμορφη παρουσιάστρια από μικρή ήταν πιο υπεύθυνο άτομο και δεν έκανε ότι τα συνηθισμένα παιδάκια. Η ίδια παραδέχεται: «Δεν υπήρξα ποτέ "ροζ" ή γατούλα. Η αλήθεια είναι ότι άρχισα να χάνω την αθωότητά μου από τότε που ήμουν 6 χρονών. Όλο αυτό το μωρουδίσιο και το ανέμελο. Είναι σαν να γεννήθηκα υπεύθυνο άτομο. Από μικρή, αντί να βγαίνω και να παίζω, καθόμουν και πάλευα με τον εαυτό μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την προσπάθειά μου, πριν πάω καν νηπιαγωγείο, να καταφέρω να γράψω το Β και το Δ. Τα μπέρδευα τρελά, ούτε να τα πω δεν μπορούσα εύκολα. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει μάλλον να είμαι δυσλεκτική. Δεν το έψαξα ποτέ επισήμως, αλλά έχω όλα τα συμπτώματα».