Αν αυτό δεν είναι «μαγεία» για μια μαμά, τότε τι είναι;

Να μην έχω τα «πρέπει» και τα «μη» της να μου ορίζουν τη ζωή. Τη δική μου ζωή! Άλλωστε είχα κλείσει τα 18 και όπως όλα τα έφηβα κορίτσια, έτσι και εγώ, ήθελα να κάνω την επανάστασή μου.

Την επανάσταση την έκανα! Κάπου στα 20 άρχισα να μένω μόνη μου. Να κάνω κουμάντο στο δικό μου πορτοφόλι. Να τρώω ό,τι θέλω, να πηγαίνω όπου θέλω, να δουλεύω μέχρι το βράδυ. Εξάλλου υποχρεώσεις δεν είχα. Το σπίτι μου, ήταν πάντα καθαρό. Επέστρεφα στο σπίτι αργά το βράδυ και έτσι δεν προλάβαινε να λερωθεί.

Στα 23 παντρεύτηκα, δημιούργησα τη δική μου οικογένεια και κάπως έτσι οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν. Όχι, δεν έχω παράπονο καθόλου! Μεγάλωνα (και μεγαλώνω) μόνη μου με τον σύζυγό μου το παιδί. Δεν έχω τη γιαγιά (πεθερά και μαμά) ή τον παππού (πεθερό και μπαμπά) να με βοηθούν. Δεν ήξερα καν τι πάει να πει βοήθεια από γιαγιά και παππού για την ακρίβεια.

Άκουγα από τις φίλες μαμάδες καθώς τα χρόνια περνούσαν και η κόρη μου μεγάλωνε, πράγματα όπως: «Έχω τη μαμά μου στο σπίτι μου κρατάει τα παιδιά που είναι άρρωστα» ή «Θα αφήσω τα παιδιά το βράδυ στη μάνα μου για να βγούμε» ή «Θα πάμε για καφέ ναι, ήρθε η μαμά μου και μου σιδερώνει» ή το υπέροχο, «Θα περάσω από τη μαμά μου να πάρω φαγητό για να φάμε!» και πίστευα ότι η σωστή μάνα ήμουν εγώ που τα έκανα όλα μόνη μου! Ανεξάρτητα! Χωρίς να έχω τη μαμά μου αργότερα να μου χτυπάει το «Αν δεν ήμουν εγώ δεν θα είχε μεγαλώσει το παιδί!»...

Λάθος, λάθος, λάθος! Όλα λάθος τα είχα στο μυαλό μου. Και ήρθε η στιγμή που χρειάστηκα και εγώ τη βοήθεια της μαμάς μου 6 χρόνια μετά τη γέννηση της μικρής. Όσο μακριά και αν έμενε. Σήκωσα το ακουστικό, την πήρα τηλέφωνο, είπαμε τα δικά μας, τη ρώτησα πώς περνούσε στις διακοπές της (ήταν 20 Αυγούστου) και στο τέλος της είπα: «Μαμά, σε χρειάζομαι! Δεν έχω ποιος να μου κρατήσει το παιδί. Δουλεύω, δουλεύει και ο Ηλίας και τα σχολεία ανοίγουν στις 12 Σεπτέμβρη! Δεν "βγαίνω" για νταντά. Θα έρθεις;». Πριν συνειδητοποιήσω πότε μου είπε το «ναι», ήρθε!

Και εκείνες τις υπέροχες μαγικές εβδομάδες, ανακάλυψα πως τελικά είναι όμορφο να έχεις τη βοήθεια της μαμάς σου. Γυρνούσα από το γραφείο και έβρισκα το σπίτι καθαρό, το νεροχύτη μαζεμένο, το καλάθι με τα άπλυτα ρούχα άδειο, τα ασιδέρωτα - σιδερωμένα και πάνω από όλα; Το παιδί μου ευτυχισμένο!

Περιττό να σας πω, πως όταν πέρασε η περίοδος που την είχα ανάγκη, επέστρεψε στο σπίτι της και εγώ έμεινα πίσω. Είχα βγει από την ρουτίνα μου. Με είχε κακομάθει ξανά.Τα άπλυτα μου φαινόντουσαν βουνό, το μαγείρεμα αγγαρεία, το σιδέρωμα ταλαιπωρία και ο νεροχύτης ένας εφιάλτης χωρίς τέλος.

Τώρα πια η κόρη μου είναι 8,5 ετών. Η μαμά μου ζει στο εξωτερικό και η αλήθεια είναι ότι τώρα που έφυγε κατάλαβα το πόσο σημαντική είναι στη ζωή μου. Όχι για τις δουλειές. Αλλά γιατί με προσέχει όπως και τότε που ήμουν έφηβη. Όπως και τότε που ήθελα να φύγω από το σπίτι γιατί πίστευα ότι δεν την έχω ανάγκη.

Αυτές τις μέρες ήρθε πάλι να με δει και πριν λίγο έλεγα στα κορίτσια στη δουλειά, τη Νίκη, τη Στέλλα και τη Χριστίνα, πόσο όμορφο είναι να γυρνάς σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στο γραφείο, να βρίσκεις ταϊσμένη την οικογένειά σου, το καλάθι με τα άπλυτα άδειο, τα σιδερωμένα ρούχα στη θέση τους, το νεροχύτη καθαρό, μαρούλια έτοιμα και πλυμένα στο ψυγείο, κοτόπουλο βρασμένο και φρούτα επειδή κάνεις δίαιτα και έναν καναπέ έτοιμο, στρωμένο, με ίσια ριχτάρια να σε υποδεχτεί να απλώσεις τα κουρασμένα σου ποδαράκια.

Για εμένα αυτή είναι η μαγεία τη μητρότητας ή για την ακρίβεια όπως είπε και η Στέλλα, η μαγεία της διαχρονικής μητρότητας!

Μια μάνα ποτέ δεν παύει να φροντίζει το παιδί της. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είτε έχει δημιουργήσει τη δική του οικογένεια, είτε όχι, στα μάτια της, το παιδί της, θα παραμένει ένα παιδί που έχει ανάγκη τη φροντίδα της με κάθε τρόπο!