Μία αθώα ψυχή «χάθηκε» σήμερα στα νερά του Αιγαίου. Πόσες ακόμη πια;
Είναι από τις ειδήσεις που τις διαβάζεις και κάνουν την καρδιά σου να σταματήσει.
Πρώτα, είδα τον τίτλο. «Νεκρό το τρίχρονο αγοράκι που αγνοούνταν μετά τη σύγκρουση σκάφους του Λιμενικού με λέμβο». Το στομάχι μου σφίχτηκε. Διάβαζα το άρθρο χωρίς να αναπνέω, να ανοιγοκλείνω μάτια, ή να κάνω την οποιαδήποτε κίνηση. Έπειτα, έμεινα απλά να κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή.
«Γιατί πάλι, ρε γαμώτο;» σκέφτηκα και η ηλικία του παιδιού αντηχεί στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Τριών. Μόνο τριών ετών. Θα μου πεις, έχει σημασία η ηλικία; Μία ανθρώπινη ζωή χάθηκε, όμως πάντα, όταν είναι παιδί, πονάει λίγο περισσότερο.
Αυθόρμητα το μυαλό μου ταξιδεύει τέσσερα χρόνια πίσω, στον Σεπτέμβριο του 2015. Τότε, η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν Κουρντί που κείτονταν μπρούμυτα σε μία παραλία της Αλικαρνασσού, ήταν σε κάθε κανάλι, σε κάθε εφημερίδα και ειδησεογραφικό site. Μια εικόνα που αν έχεις δει, σίγουρα δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Ο τρίχρονος Αϊλάν, έφυγε με τον αδερφό και τους γονείς του από τη Συρία, αναζητώντας μία καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Κάπου κοντά στην Κω, η βάρκα που τους μετέφερε – και για την οποία είχαν πληρώσει ναύλα 2.050 ευρώ έκαστος - αναποδογύρισε και τα δύο παιδιά με την 35χρονη μητέρα τους, έχασαν τη ζωή τους.
Σήμερα χάθηκε ένα ακόμα παιδί. Το όνομά του δεν έχει δοθεί ακόμα στη δημοσιότητα, όμως τι σημασία έχει; Είναι μία ακόμα αθώα ψυχή που χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα, θυσιάστηκε στο βωμό του πολέμου.
Τα συναισθήματά μου είναι τα ίδια που είχα και τότε. Θλίψη και θυμό.
Θλίψη γιατί τόσοι άνθρωποι -μωρά, παιδιά, ηλικιωμένοι- χωρίς να έχουν φταίξει πουθενά, αναγκάζονται να αφήσουν την πατρίδα τους, τα σπίτια τους, τους φίλους και τους συγγενείς τους, απλά και μόνο για να ζήσουν το αύριο και τελικά χάνουν τις ζωές τους στο βυθό της θάλασσας. Θυμό γιατί κάποιοι εκμεταλλεύονται την αγωνία για ζωή αυτών των ανθρώπων και γιατί είμαι σίγουρη ότι αυτό δεν είναι το τελευταίο παιδί που «χάνεται».
Θυμό όμως, αισθάνομαι και με τον εαυτό μου. Ναι, όλοι έχουμε εκατό χιλιάδες πράγματα στο μυαλό μας, προβλήματα που μας απασχολούν, σκέψεις που μας προβληματίζουν. Συχνά χανόμαστε μέσα σε αυτά και νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Δεν είμαστε όμως και τα δικά μας προβλήματα δεν είναι τα πιο σημαντικά. Για αυτό θυμώνω. Δεν εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Νομίζουμε ότι είναι δεδομένα και όμως, δεν είναι. Ας χαρούμε λοιπόν λίγο παραπάνω τις απλές, καθημερινές στιγμές, τη ρουτίνα για την οποία γκρινιάζουμε και ας εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε γύρω μας, με τα καλά και τα κακά τους. Και εκεί είναι που λέω μέσα μου
«Θεέ μου, άσε τις δικές μου προσευχές και άκου τις δικές τους…»
Πηγή φωτογραφίας: creativeresistance.org / πηγή κεντρικής φωτογραφία: apimagies.com
