Δουλειές του σπιτιού - Κι όμως τα παιδιά μπορούν να μας βοηθήσουν

Πρόσφατα μια γειτόνισσα που είδε τα παιδιά μου να βγάζουν τα σκουπίδια, απόρησε ρίχνοντας μου ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα. Κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω έρθει αντιμέτωπη με τέτοιου είδους βλέμματα δημοσίως. Ξέρω, πως είμαστε το κακό παράδειγμα π.χ. στις παιδικές χαρές, γιατί τα παιδιά μου λερώνονται πολύ, ανεβαίνουν στις τσουλήθρες ανάποδα και πλατσουρίζουν στις λάσπες, με αποτέλεσμα να λαμβάνω συχνά τέτοιου είδους αποδοκιμαστικά βλέμματα.

Για να μην μακρηγορώ, όμως, το θέμα σήμερα είναι οι δουλειές του σπιτιού! Σε ποιο βαθμό είναι στ’αλήθεια ικανά τα παιδιά να βοηθούν και για ποιο λόγο να τα αφήσω να το κάνουν; Είναι πράγματι ωφέλιμο, γι’αυτά; Ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος είναι για να εξοικονομήσετε και εσείς οι ίδιοι χρόνο! Αυτό το λέω φυσικά μεταξύ σοβαρού και αστείου, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι τι καλά που μοιραζόμαστε όλοι τις δουλειές στο σπίτι! Ο δεύτερος και πιο σημαντικός είναι η αυτοπεποίθησή τους.

Η μοντεσσοριανή φιλοσοφία μας λέει πως όσο πιο πολλές εργασίες αναλαμβάνουν τα παιδιά, τόσο πιο πολύ συμβάλλουμε εμείς ως γονείς στο να οικοδομηθεί η αυτοπεποίθησή τους. Είναι λογικό εξάλλου, όταν το παιδί αντιλαμβάνεται πως είναι ικανό να φέρει μια δουλειά εις πέρας, να αισθάνεται και όμορφα που τα κατάφερε! Να νιώθει περήφανο για τον εαυτό του και ότι με τον τρόπο του συμβάλλει και συνεισφέρει και αυτό στην μικρή κοινωνία του σπιτιού.

Ας γυρίσουμε λοιπόν πίσω στην κυρία – γειτόνισσα που ήταν έτοιμη να μου κάνει παρατήρηση για τα παιδιά και τα σκουπίδια…

Όχι, δεν έβαλα τον Γιώργο και την Άννα να βγάλουν τα σκουπίδια, αντιθέτως! Μόνοι τους αναζητούν καθημερινά τρόπους, ώστε να γίνουν χρήσιμοι στην οικογένεια. Βλέποντάς με να βγάζω τα σκουπίδια κάθε βράδυ, κάποια στιγμή μου τέθηκε η ερώτηση: «Μαμά να τα βγάλω εγώ σήμερα;», «Φυσικά και να το κάνεις» απάντησα στον γιο μου και από τότε η δουλειά αυτή έγινε εξολοκλήρου μέλημα των παιδιών. Αφήνοντας λοιπόν το παιδί να συμμετέχει στις καθημερινές δουλειές του σπιτιού, αμέσως του δίνω την ευκαιρία να εμπλακεί, αποκτώντας ευθύνες που αφορούν την οικογένειά μας. Πόσο σημαντικό είναι αυτό στ’αλήθεια! Με αυτόν τον τρόπο αισθάνεται υπεύθυνο για τη δουλειά του και συνεπώς περήφανο για όσα κατάφερε. Αποκτά αυτοπεποίθηση και αυτονομία!

Ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο και μακροπρόθεσμα…

Πρώτα το μικρό παιδί, γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό και γι’αυτό τον λόγο του είναι πολύ σημαντικό το «εγώ του». Στη συνέχεια έρχεται, βεβαίως, η οικογένεια στην ιεραρχία της σημαντικότητας και έπειτα το σχολείο. Τέλος, το παιδί ως ενήλικας πια, καλείται να εισαχθεί στην κοινωνία. Πώς λοιπόν προσδοκούμε από αυτόν τον νέο να αναλάβει ευθύνες, όταν πριν δεν έχει μάθει να το κάνει για τη μικρότερη κοινότητα, δηλαδή αυτή του σπιτιού ή ακόμη και του σχολείου; Αν όμως το παιδί αισθανθεί από νωρίς χρήσιμο και καλλιεργήσει κοινωνικές δεξιότητες που θα του χρειαστούν στην ενήλικη ζωή του, όπως το να επικοινωνεί καθαρά, να διαπραγματεύεται και να συνεργάζεται, να είναι ευέλικτο και να αναλαμβάνει ευθύνες, τότε πραγματικά μπορούμε να ελπίζουμε και να ‘μαστε αισιόδοξοι για το μέλλον του!

Συμπέρασμα; Τα θαυμάσια παιδιά μας, όχι μόνο είναι ικανά να μας βοηθήσουν με τις δουλειές του σπιτιού, αλλά είναι και απαραίτητο να συμμετέχουν σε αυτές και μάλιστα να το κάνουν τακτικά! Έτσι θα τα στηρίξουμε, ώστε να είναι καλά εφοδιασμένα για το μέλλον, αλλά και θα συμβάλουμε στη δημιουργία μιας μελλοντικά καλύτερης κοινωνίας, προετοιμάζοντας τους νέους για αυτήν!

Πέγκυ Τζάννε

Μη διστάσεις να μοιραστείς τις σκέψεις σου μαζί μου! Θα με βρεις στο Instagram και TikTok