Δεν έχω ανάγκη ν’ ακούσω ότι ο χρόνος περνά γρήγορα, το γνωρίζω

Δεν χρειάζεται να ακούσω για το ανοιγοκλείσιμο των ματιών.

Θέλω ν’ ακούσω «κάνεις καλή δουλειά».

Δεν έχω ανάγκη ν’ ακούω ότι δεν θα είναι έτσι για πολύ καιρό.

Θέλω να ακούσω «τα μικρά σου είναι ευλογημένα που σε έχουν».

Δεν έχω ανάγκη ν’ ακούσω ότι ο χρόνος περνά γρήγορα.

Θέλω να ακούσω ότι «μια τέτοια απόλαυση δεν τελειώνει ποτέ».

Δεν έχω ανάγκη ν’ ακούσω ότι δεν μπορώ να ξανακερδίσω αυτόν τον χρόνο.

Πρέπει ν’ ακούσω ότι «κάθε περίοδος είναι ξεχωριστή».

Δεν έχω ανάγκη ν’ ακούσω ότι θα μου λείψουν αυτές οι μέρες.

Πρέπει να ακούσω πως «και το αύριο είναι πολύ όμορφο».

Μεγαλώνετε τόσο γρήγορα μωρά μου...

Το ξέρω, εντάξει; Το ξέρω.

Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τον χρόνο. Δεν μπορώ να σταματήσω να ανοιγοκλείνω τα μάτια.

Κανείς μας δεν μπορεί.

Έτσι βλέπω να μεγαλώνουν, να φεύγουν από μένα, και συγκινούμαι όταν με χαιρετούν καθώς πηγαίνουν στο σχολείο και ζητωκραυγάζω όταν η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα και τα αγκαλιάζω με κάθε ευκαιρία, και ισιώνω το πάπλωμα στο κρεβάτι τους κοιτάζοντάς τα…

Ξέρω…

Και αυτό που χρειάζομαι, στην πραγματικότητα, είναι ένα χέρι στον ώμο μου και μια φωνή στο αυτί μου να με καθησυχάσει για τον χρόνο που κυλά ξέφρενα.

Μαμά, δεν πειράζει αν κάποιες φορές στεναχωριέσαι για τον χρόνο που περνά τόσο γρήγορα

Και μου θυμίζει όλες τις στιγμές χαράς και πανικού.

Δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά για πάντα. Προσπαθώ - αλλά δεν μπορώ.

Και θα ήθελα να ξέρω ότι αυτό είναι εντάξει - γιατί κάθε ανοιγοκλείσιμο των ματιών με φέρνει σε μια άλλη εποχή που είναι επίσης καλή και όμορφη.