Στήριξη και βοήθεια στους φοιτητές με αναπηρία από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Η συγκεκριμένη υπηρεσία ξεκίνησε να λειτουργεί το 2010 ως ένα έργο που χρηματοδοτήθηκε από την Επιτροπή Ερευνών του Πανεπιστημίου, στο πλασίο στοχευμένων δράσεων. Ύστερα από δύο χρόνια πετυχημένης λειτουργίας, το 2012, δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές μία μόνιμη υπηρεσία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας για την υποστήριξη αυτών των φοιτητών.

Tώρα, μέσω δράσεων γίνεται προσπάθεια υλοποίησης τριών κυρίως στόχων:

α) καταγραφή των αναγκών των φοιτητών/τριών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ή/και αναπηρίες (ΦμεΑ) και των διδασκόντων τους,

β) ενημέρωση,

και γ) η υποστήριξή τους.

Μιλώντας στο ΑΠΕ, η Μάγδα Νικολαραΐζη, επίκουρη καθηγήτρια ειδικής αγωγής-αγωγής κωφών στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, για ό,τι αφορά τις κτιριακές υποδομές στην πρόσβαση σε αυτές των Ατόμων Με Αναπηρία, τόνσε ότι στη χώρα μας γενικά δεν εξασφαλίζεται η προσβασιμότητα στα άτομα με αναπηρία, τόσο σε εσωτερικούς όσο και σε εξωτερικούς χώρους.

«Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ως γνωστόν αυτές υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα και δυστυχώς ο κανόνας είναι "το μη προσβάσιμον". Τόσο οι εσωτερικοί όσο και οι εξωτερικοί χώροι, είναι γεμάτοι από εμπόδια. Ενδεικτικά, τα πεζοδρόμια δεν έχουν συχνά ράμπες, οδηγούς όδευσης για άτομα με αναπηρία όρασης, ηχητικές σημάνσεις, ενώ υπάρχουν σπασμένα πλακάκια, μοτοσυκλέτες ή/και αυτοκίνητα και τραπεζοκαθίσματα σε σημεία που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από πεζούς. Σχετικά με τα κτίρια, οι πόρτες μπορεί να είναι στενές, δεν υπάρχουν πάντα τουαλέτες για άτομα με κινητικές αναπηρίες ή ασανσέρ ούτε ενδείξεις σε braille».
Ειδική αναφορά, έκανε η κυρία Νικολαραΐζη και στην εκπαίδευση.

«Οι μαθητές", επισημαίνει, "αντιμετωπίζουν πλήθος εμποδίων στην κτιριακή, μαθησιακή και κοινωνική τους πρόσβαση κατά τη φοίτησή τους στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η κατάσταση είναι χειρότερη γιατί ελάχιστα ιδρύματα παρέχουν υπηρεσίες υποστήριξης των φοιτητών με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Δεν υπάρχει ένα σαφές νομοθετικό πλαίσιο σχετικά με το περιεχόμενο και τη μορφή των υπηρεσιών, ούτε προβλέπεται η χρηματοδότηση τέτοιων υπηρεσιών».

Στο ερώτημα αν οι οι Έλληνες πολίτες ευαισθητοποιημένοι, απαντά: «εάν ο Έλληνας πολίτης ήταν ευαισθητοποιημένος δεν θα πάρκαρε μπροστά σε ράμπες, πάνω στα πεζοδρόμια και δεν θα έκλεινε τις θέσεις πάρκινγκ για άτομα με αναπηρία, ούτε θα κάλυπτε με τραπεζοκαθίσματα το μεγαλύτερο μέρος του πεζοδρομίου».

Παρ' όλο που πολλά άτομα έχουν περισσότερες γνώσεις σχετικά με την αναπηρία, στην καθημερινότητα τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζουν την άγνοια και την έλλειψη της ευαισθητοποίησης από πολλά άτομα, προσθέτει η επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Σε ό,τι αφορά δε, τη σαφώς καλύτερη εικόνα που παρουσιάζουν ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης που έχουν εφαρμόσει ειδικές πολιτικές και έχουν πάρει ειδικά μέτρα για τα Άτομα με Αναπηρία, καταρχήν, διευκρινίζει,«οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν σαφείς νόμοι που εφαρμόζονται και σέβονται το άτομα με αναπηρία και όταν τυχόν δεν τηρούνται, τότε επιβάλλονται σοβαρά πρόστιμα. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, δεν υπάρχει κάποιο πρόστιμο για τα μηχανάκια που κλείνουν τα πεζοδρόμια. Επίσης, συχνά τα τραπεζοκαθίσματα καλύπτουν ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του πεζοδρομίου και δεν μένει ελεύθερος χώρος για κανέναν πεζό με ή χωρίς αναπηρία».\