Έχω ανάγκη ν΄ακούσω: «μαμά, κάνεις καλή δουλειά»

Δεν χρειάζεται να ακούω για τα μάτια μου που ανοιγοκλείνουν.

Έχω ανάγκη ν΄ακούσω «κάνεις καλή δουλειά».

Δεν χρειάζεται να ακούσω ότι δεν θα είναι έτσι για πολύ.

Έχω ανάγκη ν’ ακούσω «τα μικρά σου είναι τόσο ευλογημένα που σε έχουν».

Δεν χρειάζεται να ακούσω ότι τα χρόνια περνούν.

Έχω ανάγκη ν’ ακούσω ότι «απόλαυση σαν αυτή δεν τελειώνει».

Δεν χρειάζεται να ακούσω ότι δεν μπορώ να επιστρέψω αυτή τη φορά.

Έχω ανάγκη ν΄ ακούσω «κάθε περίοδος είναι διαφορετική».

Δεν χρειάζεται να ακούσω ότι θα μου λείψουν αυτές οι μέρες.

Έχω ανάγκη ν’ ακούσω «το αύριο είναι πολύ όμορφο, επίσης».

Το γνωρίζω, εντάξει; Το γνωρίζω.

Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τον χρόνο.

Κανείς μας δεν μπορεί.

Παρακολουθώ λοιπόν τις ρυτίδες να ξεθωριάζουν και βλέπω τα ταλαντευόμενα βήματά τους να τους απομακρύνουν από κοντά μου και κουνώ το χέρι καθώς πηγαίνουν στο σχολείο, ζητωκραυγάζω όταν η μπάλα πάει στα δίχτυα, τα αγκαλιάζω και ισιώνω το πάπλωμα στο κρεβάτι στο νέο τους διαμέρισμα - και το ξέρω.

Αυτό λοιπόν που χρειάζομαι, πραγματικά, είναι ένα χέρι στον ώμο μου και μια φωνή στο αυτί μου που να καταπραΰνει τον ξέφρενο αγώνα με τον χρόνο.

Αυτόν που αγάπησε τα 18 καλοκαίρια και κάθε φθινόπωρο και άνοιξη και χειμώνα επίσης. Αυτόν που θυμάται την καλοσύνη του σήμερα στοιβαγμένη δίπλα στον πανικό.

Αυτόν που γνωρίζει την γλυκόπικρη πραγματικότητα του κεφαλαίου 1, αλλά μπορεί επίσης να μου πει για το θαύμα του κεφαλαίου 2.

Δεν μπορώ να έχω τα μάτια μου ανοιχτά για πάντα. Προσπαθώ - αλλά δεν μπορώ.

Και θα ήθελα πολύ να ξέρω ότι δεν πειράζει - γιατί κάθε αναλαμπή με φέρνει σε μια άλλη εποχή που είναι επίσης καλή και όμορφη.

Ελεύθερη απόδοση από Instagram / thelabormama