«Το παιδί μου έχει μαθησιακές δυσκολίες. Πρέπει να ανησυχώ;»

Μαθησιακές δυσκολίες μπορεί να συναντήσει ο καθένας μας. Πολλές φορές, μάλιστα, μπορεί να είναι και διδακτικές δυσκολίες, δηλαδή να μην είναι συμβατός ο μαθητής με το δάσκαλο κι έτσι να δυσκολευτεί να μάθει ή ο δάσκαλος να μην έχει καλή μεταδοτικότητα. Τέτοιου είδους δυσκολίες είναι συνηθισμένο φαινόμενο, έχουν τύχει σε όλους μας. Είναι διαφορετικές από τις ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες περιλαμβάνουν και τη γνωστή δυσλεξία, αλλά και τη δυσαριθμησία, τη δυσαναγνωσία και την ειδική διαταραχή γραπτής έκφρασης. Επίσης, είναι διαφορετικές από τις γενικές μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες αφορούν όσους αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα στις γνωστικές τους λειτουργίες, λόγω νοητικής υστέρησης, αισθητηριακών ή κινητικών προβλημάτων, σοβαρών προβλημάτων υγείας και χρόνιων νοσημάτων ή ψυχικών διαταραχών.

Η διάσπαση προσοχής και η υπερκινητικότητα είναι δείγμα προβληματικού παιδιού;
Πολλές φορές, το παιδί που αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες, στην πραγματικότητα βιώνει μεγάλο άγχος και εσωτερική ένταση. Φοβούνται πάρα πολύ την απόρριψη από το οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον και την αποτυχία. Αυτός ο φόβος εκδηλώνεται με διάσπαση προσοχής και διαταραχή συγκέντρωσης.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την ψυχολογική πίεση που ασκείται σε ένα μαθητή με μαθησιακές δυσκολίες, καθώς βιώνει συνεχώς τη ματαίωση. Φανταστείτε ότι κάθε προσπάθεια που κάνει προκειμένου να πετύχει μια ικανοποιητική επίδοση συνοδεύεται από ψυχολογική πίεση. Πόσο εύκολο είναι γι' αυτό το παιδί να πετύχει στην προσπάθειά του και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του περιβάλλοντός του; Φαύλος κύκλος, λοιπόν.

Δυστυχώς, όμως, ακούω όλο και πιο συχνά, εκπαιδευτικούς να αναφέρουν τη διάσπαση προσοχής και την υπερκινητικότητα ως τόσο σοβαρά προβλήματα που χρειάζονται ειδικό παιδοψυχολόγο. Αυτό δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Φυσικά και υπάρχουν κάποιες τέτοιες περιπτώσεις, αλλά είναι ελάχιστες.

Πώς μπορώ, σαν εκπαιδευτικός και σαν γονιός, να βοηθήσω στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης του παιδιού;

Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες για να άρουν τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει το παιδί και να ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή του. Έτσι, θα το βοηθήσουν να ενταχθεί ομαλά στο σχολικό και κοινωνικόπεριβάλλον.

Ο εκπαιδευτικός και ο γονιός μπορούν να προσφέρουν σημαντική βοήθεια, τόσο με το να προσφέρουν καθημερινά την υποστήριξή τους με τρόπο διακριτικό στην αντιμετώπιση των γνωστικών αδυναμιών, όσο και με το να προσφέρουν συνεχώς την ενθάρρυνσή τους, αξιοποιώντας τα δυνατά σημεία του μαθητή. Αντιθέτως, η αρνητική κριτική, οι μειωτικοί χαρακτηρισμοί, η έλλειψη κατανόησης και επιμονής, εμποδίζουν την ομαλή ένταξη του παιδιού στο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον και δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα, αποδυναμώνουν τα κίνητρα για τη μάθηση και ενισχύουν το άγχος, τους φόβους και τις ανησυχίες του παιδιού.
Ο Αϊνστάιν είχε πει:
Καθένας από εμάς είναι μια ιδιοφυΐα.
Αν, όμως, κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να ανέβει ένα δέντρο
το ψάρι θα ζήσει όλη του τη ζωή πιστεύοντας ότι είναι χαζό.

Δήμητρα Δάμτσα , Εκπαιδευτική Ψυχολόγος

Για οποιαδήποτε απορία μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στο ddamtsa@gmail.com καθώς και στο προσωπικό μου blog www.counselling-edu.blogspot.gr