Ο μπαμπάς δεν είναι ούτε baby sitter ούτε βοηθός - Είναι γονιός

Η Rachel Toalson, συγγραφέας, ποιήτρια και μαμά 6 παιδιών εξηγεί γιατί οι γυναίκες επωμίζονται μεγαλύτερα βάρη όσον αφορά στη γονεϊκότητα- και όχι μόνο- και γιατί οι άντρες ως μπαμπάδες πρέπει να έχουν ίδιες υποχρεώσεις και τις ίδιες ευθύνες με τις μαμάδες.

Ξέρεις τι θα ήταν ωραίο; Να ζούσαμε σε έναν κόσμο που οι άντρες δεν τοποθετούνται σε βάθρο επειδή βοηθούν στη φροντίδα των παιδιών τους. Θα ήταν ωραίο να ζούμε σε έναν κόσμο που οι άνδρες θα φρόντιζαν τα παιδιά τους χωρίς αυτό να θεωρείται «εξαίρεση» ή άξιο χειροκροτημάτων.

Δεν κάνει babysitting ούτε με βοηθάει. Κάνει απλά τη δουλειά του όπως την κάνω κι εγώ όταν είναι εκείνος απασχολημένος.

Καταλαβαίνω ότι η κοινωνία μας προσπαθεί να χαράξει έναν πιο δίκαιο δρόμο και να βρει τις ισορροπίες της γύρω από την ισότητα των φύλων. Αγωνίζεται για να έχουν οι γυναίκες ίσα δικαιώματα με τους άνδρες στον επαγγελματικό χώρο, να μην απολύονται επειδή έχουν παιδιά ή να μπορούν να συνδυάζουν καριέρα και οικογένεια.

Ο μπαμπάς δεν είναι babysitter

Παραδοσιακά, οι άντρες ήταν οι «κουβαλητές» και οι γυναίκες οι «φροντιστές». Ο ρόλος των αντρών δεν ήταν να φροντίσουν τα παιδιά ή να μοιραστούν τις δουλειές του σπιτιού και σήμερα παλεύουν να ανταποκριθούν στον νέο τους αυτόν ρόλο.

Ωστόσο, νιώθω ότι θα έπρεπε να έχουμε κάνει περισσότερα και μεγαλύτερα βήματα σε αυτό το κομμάτι.

Ο άντρας μου και εγώ είμαστε πολύ ευτυχισμένοι μαζί. Μοιράζουμε όλες τις ευθύνες των παιδιών ανάλογα με το πρόγραμμά μας, από τις 6.30 το πρωί που ξυπνάνε μέχρι τις 8.00 που πάνε για ύπνο. Φυσικά τα Σαββατοκύριακα περνάμε χρόνο όλοι μαζί αλλά οι καθημερινές είναι αναγκαστικά μοιρασμένες: ένας γονιός για έξι παιδιά.

Εγώ ετοιμάζω το πρωινό, μαγειρεύω για το μεσημέρι, πλένω τα πιάτα που έμειναν από την προηγούμενη μέρα, φροντίζω τα παιδιά να βουρτσίζουν τα δόντια τους και να ντύνονται με τα κατάλληλα ρούχα, πηγαίνω τα τρία μεγαλύτερα στο σχολείο , περνάω το πρωινό με τα υπόλοιπα τρία στο σπίτι, κρατάω τα δίδυμα μακριά από μπελάδες, περνάω χρόνο με το μωρό, διαβάζουμε όλοι μαζί ιστορίες, παίζουμε και το μεσημέρι τα βάζω για ύπνο.

Ο σύζυγός μου αναλαμβάνει από τις 12.30 το μεσημέρι ενώ ακόμα κοιμούνται. Μόλις ξυπνήσουν τα πηγαίνει βόλτες για να παίξουν, παίρνει τα μεγαλύτερα παιδιά από το σχολείο και τα βοηθά με τα μαθήματά τους. Είναι ενήμερος για όλες τις σχολικές δραστηριότητες των παιδιών, πότε έχουν ραντεβού με τον παιδίατρο ή τι δώρο θα αγοράσει για το παιδικό πάρτι του Σαββάτου.

Φροντίζει να φάνε στην ώρα τους, καθαρίζει το τραπέζι , αλλάζει πάνα στο μωρό, κάνει τα παιδιά μπάνιο, τους διαβάζει ιστορίες και τα βάζει για ύπνο. Στο μεταξύ, τακτοποιεί τα παιχνίδια που είναι μέσα στη μέση και προσπαθεί να κρατάει το σπίτι σε μια τάξη.

Αν και εκτιμώ αφάνταστα όσα κάνει, δεν θεωρώ ότι είναι κάτι ιδιαίτερο. Απλά είναι γονιός όπως κι εγώ.

Ο κόσμος σοκάρεται όταν μαθαίνει πως μοιράζουμε έτσι τις δουλειές και μου λένε συνέχεια πόσο τυχερή είμαι που ο άντρας μου με βοηθάει. Ξέρετε όμως κάτι; Δεν αποφάσισα μόνη μου να κάνω 6 παιδιά. Ήταν και δική του επιθυμία και είναι αυτονόητο πως θα συμμετέχει ενεργά στην ανατροφή τους.

Ο άντρας μου ξέρει πως είμαι καλύτερη μητέρα όταν είμαι χαρούμενη. Ξέρει επίσης πως είμαι χαρούμενη όταν, εκτός από τα παιδιά, φροντίζω και τον εαυτό μου, τη δουλειά μου και τους φίλους μου. Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ για εκείνον.

Ωστόσο, όταν κάθεται με τα παιδιά επειδή πρέπει να εργαστώ ή να πάω για ένα ποτό με τις φίλες μου ή να πάω γυμναστήριο , δεν μου κάνει χάρη. Δεν κάνει babysitting ούτε με βοηθάει. Κάνει απλά τη δουλειά του όπως την κάνω κι εγώ όταν είναι εκείνος απασχολημένος.

^{Πηγή: mother.ly}