Αληθινή ιστορία: «Γέννησα στα 45 μου, με φυσιολογικό τοκετό ένα υγιέστατο μωράκι!»

Θα έλεγα ότι η εγκυμοσύνη ήταν πραγματικά μια έκπληξη. Η ηλικία μου και μόνο το έκανε να φαίνεται κάπως απίθανο να γίνει και επιπλέον πιστεύαμε ότι λόγω της θεραπείας κατά του καρκίνου, ο άντρας μου είχε μείνει στείρος. Έχοντας ήδη έξι παιδιά ήμασταν αυτό που λέμε μία πλήρης οικογένεια και δε σκοπεύαμε να την μεγαλώσουμε!

Όμως μετά από μια περίεργη εβδομάδα, όπου η διάθεσή μου δεν ήταν καλή και έκλαιγα χωρίς λόγο, αποφάσισα να πάρω ένα τεστ εγκυμοσύνης. Αν και ήμουν σίγουρη πως θα είναι αρνητικό, ήθελα να αποκλείσω κάθε πιθανότητα. Και το τεστ βγήκε θετικό!

Άρχισα να κλαίω. Μα καλά, πως μπορούσε να συμβαίνει αυτό; Είμαι τόσο μεγάλη πλέον ηλικιακά που θα ήταν απίθανο να συλλάβω... Τηλεφώνησα αμέσως στη μαία μου που ήταν μαζί μου και στους τοκετούς των δύο παιδιών μου, της Λίλας και του Φιν και είχαμε έρθει τόσο κοντά που είχαμε γίνει φίλες. Ήξερε ότι ο άντρας μου Μάικλ, είχε καρκίνο και μου είχε σταθεί πολύ τότε. Έτσι, μόλις έμαθε τα νέα μου είπε πως έχω ένα μωρό θαύμα και ότι μια μέρα το μωρό μου θα κάνει κάτι πρωτοφανές!

Το πρώτο τρίμηνο ήταν δύσκολο. Εκτός από τη ναυτία που είχα, συνεχώς πίστευα ότι θα αποβάλλω και ότι δεν θα έχω μια ολοκληρωμένη εγκυμοσύνη. Όταν μπήκα στο δεύτερο τρίμηνο άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα, ήμουν πιο ήρεμη και δε σκεφτόμουν πλέον αρνητικά. Οι ναυτίες σταμάτησαν και άρχισαν οι κινήσεις του μωρού οι οποίες πια ήταν αισθητές. Ναι, αλήθεια θα έκανα άλλο ένα μωρό!

Αποφάσισα να μην κάνω καμία εξέταση για τυχόν ανωμαλίες στο παιδί, αν και το τελευταίο μωρό μου, ο Φιν τον οποίο γέννησα πριν 4 χρόνια γεννήθηκε με σύνδρομο Down. Δεν ήταν για εμένα δύσκολο να το αποφασίσω, πιστεύω ότι δε χρειαζόταν να μάθω κάτι παραπάνω. Στον Φιν το έμαθα μετά την γέννησή του και ήθελα να έχω την ίδια ευκαιρία και να ευχαριστηθώ την εγκυμοσύνη μου χωρίς κανένα άγχος και δυσοίωνες σκέψεις. Είμαστε μια δεμένη οικογένεια και ό,τι και να μας συνέβαινε θα μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε. Τελικά κάναμε μόνο ένα υπερηχογράφημα στα μέσα της εγκυμοσύνης για να αποκλείσουμε προφανείς φυσικές ανωμαλίες που θα απέκλειαν έναν ασφαλή τοκετό στο σπίτι και εκεί μάθαμε ότι το μωρό είναι κοριτσάκι!

Η εγκυμοσύνη πέρασε σχετικά γρήγορα, ίσως γιατί με άλλα έξι παιδιά να σε κρατούν απασχολημένη δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.

Στις 38 εβδομάδες περίπου και ενώ η μαία μου έλειπε από την πόλη, η πίεσή μου ανέβηκε πολύ ενώ ταυτόχρονα αρρώστησα από κάποια ίωση. Μιλάγαμε συνεχώς στα τηλέφωνα, κατάφερα να ρίξω την πίεση αλλά τις επόμενες εβδομάδες συνεχώς η πίεση είχε τα πάνω της και τα κάτω της.

Δυο ημέρες πρίν από την ημερομηνία της ΠΗΤ (πιθανή ημερομηνία τοκετού), ξύπνησα και είδα λίγο αίμα. Αυτό ήταν σημάδι ότι ο τοκετός δεν αργούσε. Την ίδια ημέρα είχα και ραντεβού με την μαία μου η οποία είδε πως είχα ήδη διαστολή 1cm. Δε σημαίνει και τίποτα αυτό βέβαια αλλά τουλάχιστον ικανοποίησε την περιέργεια μου!

Η πίεση συνέχισε να κάνει τα δικά της και τελικά δυο ημέρες μετά, ξεκίνησαν οι πραγματικές συσπάσεις. Δεν ήταν όμως συστηματικές και έτσι σκέφτηκα ότι έχω καιρό ακόμα, πήγα μέχρι το ζαχαροπλαστείο αγόρασα και μια τούρτα για να την έχω να γιορτάσουμε το γεγονός και γύρισα σπίτι.

Μετά από λίγες ώρες άρχισαν τακτικές συσπάσεις και φυσικά πιο έντονες. Πήγα με τον Μάικλ στο κρεβάτι, προσπαθούσα λίγο να κοιμηθώ αλλά κάθε τόσο ξυπνούσα από τον πόνο. Μέχρι το πρωί όμως τα πράγματα είχαν ηρεμίσει και δεν είχα πλέον τόσες συσπάσεις. Σκέφτηκα «ας πάρει η μικρή τον χρόνο της και όταν είναι έτοιμη ας γεννηθεί».

Βγήκαμε έξω με τον Μάικλ για κάποιες δουλειές, πιο πολύ για να περάσει η ώρα και να μην κάθομαι σπίτι, γυρίσαμε, τάισα τα παιδιά και μετά πήγαμε μια βόλτα. Ενώ ήμασταν έξω με πήρε η μαία μου τηλέφωνο να μιλήσουμε γιατί ανησυχούσε για την πίεσή μου. Μου μίλησε για κινδύνους που συνδέονται με την μητρική υπέρταση, όπως η αποκόλληση του πλακούντα. Γι' αυτό επέμενε ότι θα ήταν καλύτερα το μωρό να γεννηθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται, ακόμα και την ίδια μέρα! Ξαφνικά με έπιασε φοβία. Αποκόλληση πλακούντα; Τώρα μου μπήκαν άλλες σκέψεις στο μυαλό, το ενδεχόμενα να πεθάνει το μωρό ή ακόμα και εγώ η ίδια.

Εμπιστεύομαι την Σου, την μαία μου. Την ξέρω εδώ και χρόνια, είμαστε τόσο κοντά. Γυρίσαμε στο σπίτι και ετοιμαστήκαμε. Όταν με εξέτασε είχα διαστολή 5 αλλά οι συσπάσεις ήταν αραιές. Της ζήτησα να μου σπάσει τα νερά αλλά δεν ήθελε μέχρι να είμαι σε κανονική κατάσταση τοκετού. Χρησιμοποιήσαμε καστορέλαιο, το οποίο έχω ξαναχρησιμοποιήσει και πραγματικά είχε αποτέλεσμα. Η Σου μου έφτιαξε ένα χυμό με βάση το καστορέλαιο και το ήπια. Οι συσπάσεις ακόμα ήταν αραιές και όχι έντονες μέσα όμως σε διάστημα μισής ώρα άρχισαν να είναι έντονοι και να έρχονται ανά λεπτό. Άρχισα να κάθομαι σε στάσεις που με βολεύουν περισσότερο μέχρι που οι συσπάσεις έρχονταν η μία μετά την άλλη και άρχισα να πανικοβάλομαι.

Ετοιμάστηκα να μπω μέσα στην πισίνα για να γεννήσω ενώ αισθανόμουν πλέον πως το μωρό έρχεται. Το ζεστό νερό πραγματικά με ανακούφισε πολύ. Ευχόμουν να γεννήσω αμέσως όμως οι συσπάσεις δεν σταματούσαν και συνεχίζονταν χωρίς να σταματάνε. Βγάλαμε τα κορίτσια από το δωμάτιο ώστε να συγκεντρωθώ καλύτερα, τα νερά μου έσπασαν όσο ήμουν στο νερό και ξαφνικά το σώμα μου ανέλαβε την κατάσταση και άρχισα να σπρώχνω. Ένιωθα κανονικά το μωρό, ειδικά το κεφάλι του όσο προχωρούσε με το κάθε σπώξιμο και αν και μου φάνηκε αιώνας, έσπρωξα μόλις σε δύο συσπάσεις και γεννήθηκε η κόρη μου στις 6:46 το πρωί!

Η Σκάρλετ όπως την ονομάσαμε γεννήθηκε με αυχενικό βραχίονα, δηλαδή το χέρι της ήταν στο πρόσωπο και βγήκε με κεφάλι και χέρι την ίδια στιγμή. Η Σου βγήκε και φώναξε τα άλλα μου παιδιά τα οποία έπαιζαν έξω και δεν το πίστευαν ότι τελικά γέννησα τόσο γρήγορα και ήρθαν στο δωμάτιο να γνωρίσουν την αδελφή τους. Έκατσα ακόμα λίγο μέσα στην πισίνα με το μωρό αγκαλιά μου, ο Μάικλ έκοψε τον ομφάλιο λώρο και εγώ περίμενα να βγεί ο πλακούντας.

Βγήκα από το νερό ξάπλωσα στο κρεβάτι και έβαλα την Σκάρλετ στο στήθος μου και ήξερε ακριβώς τι να κάνει. Αφού θήλασε για λίγο, ξεκίνησε η εξέταση του νεογέννητου. Γεννήθηκε 3.400 κιλά, 50 εκατοστά, και ήταν πανέμορφη και υγιής.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, παρατήρησα το ταλαιπωρημένο μου πρόσωπο και τις ρυτίδες μου και σκέφτηκα όλα όσα μου έχει φέρει η ζωή και πόσο έκπληκτη είμαι που το σώμα μου μπορεί ακόμα να φέρει εις πέρας μια εγκυμοσύνη, έναν τοκετό και πόσο ευγνώμων είμαι για όλα όσα έχω!»