Όταν τα άλλα παιδιά δεν παίζουν το παιδί σας

Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μεγάλες οικογένειες απολαμβάνουν ένα κοινωνικό πλεονέκτημα. Μαθαίνουν πώς να συνεργάζονται με ομάδες νωρίτερα - και πιο συχνά - από ό, τι τα μοναχοπαίδια ή τα παιδιά από μικρές οικογένειες. Περιτριγυρισμένα από αδέρφια ή ξαδέρφια, αυτά τα παιδιά γνωρίζουν από ομαδικότητα.

Τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας - σε κάθε άκρο του φάσματος της ιδιοσυγκρασίας - μπορούν επίσης να επηρεάσουν την ικανότητα του παιδιού να κάνει φίλους. Η ακραία ντροπαλότητα μπορεί να θεωρηθεί ως αδιέξοδο.

Αλλά με εξάσκηση και καθοδήγηση τα παιδιά ξεπερνούν τις κοινωνικές προκλήσεις και βελτιώνουν τις φιλικές τους δεξιότητες.

Ο Φρόιντ έλεγε ότι ακόμα και αν ένα χαρακτηριστικό δεν είναι γραμμένο στην προσωπικότητά μας, μέσω της καθημερινής εξάσκησης αυτό μπορεί να αλλάξει. Αν ένας αντικοινωνικός άνθρωπος από τη φύση του, αν κάθε μέρα λέει «καλημέρα» στους γύρω του έστω και με το ζόρι, θα έρθει η στιγμή που αυτό το «καλημέρα» θα βγει από τα χείλη του αβίαστα και με χαμόγελο!

Οι οικογένειες είναι το κλειδί. Όταν πρόκειται για κοινωνική ανάπτυξη, οι γονείς πρέπει να αναλάβουν την ηγεσία, διαμορφώνοντας τις δεξιότητες των σχέσεων. Όπως τα παιδιά μαθαίνουν μια γλώσσα ακούγοντας και μιμούμενοι τους γονείς τους, μαθαίνουν επίσης κοινωνικές τεχνικές, όπως η συζήτηση και η ανταλλαγή, παρακολουθώντας και ακούγοντας τον τρόπο που αλληλοεπιδρούν οι γονείς τους.

Βέβαια αξίζει να σημειώσουμε ότι αν ένα παιδί βιώσει από μικρή ηλικία την απόρριψη, αυτό δεν είναι κακό, καθώς έτσι μαθαίνει να έχει αντοχή στην ματαίωση. Αντοχή και όχι ανοχή. Το παιδί μαθαίνει από μικρό πως η ζωή είναι δύσκολη, αλλά είναι όμορφη, και πρέπει να είσαι δυνατός για να μπορέσεις να την περπατήσεις με αξιοπρέπεια. Η φιλία είναι σπουδαίο δώρο, καθώς οι φίλοι μας όπως λένε είναι η οικογένεια που διαλέγουμε.

Δεν μπορούμε να επιλέξουμε τους συγγενείς μας, ούτε μάλλον ποιον θα ερωτευτούμε, αλλά οι φίλοι μας είναι τα προσωπικά μας διαμάντια!

Eπίσης μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά είναι υπερβολικά, μπορεί να σας πει το παιδί σας "Είμαι ολομόναχος στο σχολείο", αλλά αυτό μπορεί να μην ισχύει και τόσο.

^{Photo by Kevin Gent on Unsplash}

Πώς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί να κάνει φίλους:

• Προσπαθήστε να συζητήσετε μαζί του προκειμένου να διαπιστώσετε τι συμβαίνει και πώς αισθάνεται το παιδί.
• Ενισχύστε τις κοινωνικές επαφές του παιδιού σας (π.χ. θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα ομαδικό άθλημα, κινηθείτε σε χώρους όπου μπορεί να έρθει σε επαφή με άλλα παιδιά, οργανώστε παιδικά πάρτυ).
• Βοηθήστε το στις επαφές του με τους άλλους κάνοντας εσείς «το πρώτο βήμα» (π.χ. βρείτε αφορμή για κουβέντα με τη μαμά ενός συνομήλικου παιδιού ενώ είστε στην παιδική χαρά).
• Δώστε «το καλό παράδειγμα» και διδάξτε την αξία της φιλίας με το να επιδιώκετε οι ίδιοι φιλικές επαφές με τους ανθρώπους γύρω σας.
• Τονώστε την αυτοπεποίθησή του, επιβραβεύοντάς το και αφήνοντάς το να αναλάβει πρωτοβουλίες.
• Προσπαθήστε να μην είστε επικριτικοί όταν «δεν μπορεί να ξεκολλήσει από δίπλα σας», αλλά οδηγήστε το σταδιακά προς την ανεξαρτητοποίηση, ωθώντας το να δρα μόνο του (π.χ. να ζητήσει μόνο του να πάρει σειρά στην τσουλήθρα ή να μοιραστεί μια μπάλα, να ζητήσει μόνο του στο ταμείο τον χυμό του κλπ.)
• Βοηθήστε το παιδί να καταλάβει πως δεν χρειάζεται να έχει την αποδοχή όλων, όπως άλλωστε και το ίδιο κάνει τις δικές του επιλογές στις παρέες.
• Δείξτε του πώς να βάζει όρια σε αυτούς που τον ενοχλούν, λέγοντας π.χ. «Δεν μου αρέσει αυτό που κάνεις και για αυτό δε θέλω να μένω άλλο μαζί σου», ή «Σταμάτα να με ενοχλείς». Όσο το παιδί αδιαφορεί, δε θα έχει νόημα και για τους άλλους να συνεχίσουν τα πειράγματα.
• Η ολοκληρωτική αποδοχή είναι πάντα το αντίδοτο.