«Όταν μεγαλώσω, θέλω να κάνω μια δουλειά όπου θα κερδίζω πολλά λεφτά»- Παιδιά υλιστές ή αγχωμένα;

Η δουλειά δεν είναι μόνο κάτι που αντικατοπτρίζει ένα ωραίο μέλλον στα μάτια των νηπίων, είναι επίσης μια περίπλοκη πραγματικότητα, όπου τα παιδιά υπολογίζουν τους κινδύνους και τις δυσαρέσκειες μέσα από το βίωμα των γονιών. Και το άγχος τους εντείνεται από το γεγονός ότι η εργασία είναι γι΄αυτά μια έννοια εξαιρετικά αφηρημένη.

Επίσης, τα παιδιά καλούνται να είναι συνεπείς στη δική τους δουλειά στο σχολείο, προκαλώντας τους πολλές φορές σύγχυση.
Πραγματικά,τι πίεση με τους βαθμούς, τις εργασίες, τις απαιτήσεις των γονιών για επιτυχία! Και αυτό είναι κάτι που ξεκινά από το δημοτικό,μερικές φορές και από το νηπιαγωγείο. Καταλαβαίνουν λοιπόν, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, ότι τα περιμένει μια ζωή σκληρής δουλειάς, ότι στο εξής θα πρέπει πάντα να ξεκλέβουν χρόνο από τη δουλειά να για να παίζουν , ότι η σοβαρότητα θα προσπαθεί διαρκώς να επιβληθεί εις βάρος της παιχνιδιάρικης διάθεσης.

Πίσω λοιπόν από τη δήλωση «Θέλω μια δουλειά όπου θα κερδίζω πολλά λεφτά» δεν κρύβεται το θέλγητρο του κέρδους, η επιθυμία να είναι κάποιος πλούσιος ώστε να μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του πολλά πράγματα, όσο η έντονη συνείδηση της αβεβαιότητας: Στα μάτια των μικρών παιδιών, τα χρήματα δεν είναι πολλές φορές παρά ένα μέσο για να αποφύγει κάποιος ορισμένες ξεκάθαρες κοινωνικές απειλές.

«Αν ο μπαμπάς δεν βρει δουλειά, δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, δεν θα μπορούμε να ζήσουμε;»,αναρωτιούνται. Φοβούνται για τους γονείς τους και για τους εαυτούς τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό τους ότι τα χρήματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την οικονομική πραγματικότητα. Η επιθυμία τους για μια επικερδή εργασία οφείλεται στην επιθυμία τους να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Απόσπασμα του βιβλίου «Τα παιδιά μας, αυτοί οι μικροί φιλόσοφοι», των Nicole Prieur- Isabelle Gravillon, εκδόσεις Μεταίχμιο.