Επτά ενοχλητικά πράγματα που κάνουν τα παιδιά, αλλά τελικά είναι για το καλό τους

Το κλαψούρισμα, η γκρίνια, τα συνεχόμενα «όχι», η ανεξάντλητη ενέργεια τους, είναι κάποιες από τις αγαπημένες τους συνήθειες, που δοκιμάζουν τις αντοχές μας. Και μας ενοχλούν, οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Ωστόσο, αυτά που μας ενοχλούν, στην πραγματικότητα κάνουν καλό στο παιδί και μπορεί να μας ακούγεται κάπως περίεργο, αλλά η γκρίνια, ο θυμός, τα «όχι» του, το βοηθούν στην περαιτέρω ανάπτυξή του, σε συναισθηματικό, κοινωνικό, αλλά και πνευματικό επίπεδο.
Ιδού, ποια είναι τα πιο ενοχλητικά πράγματα που κάνει ένα παιδί και πώς το ωφελούν:

Ξεσπάσματα θυμού

Τα ξεσπάσματα θυμού είναι από τις συνηθισμένες συμπεριφορές ενός παιδιού. Είτε στο σπίτι είτε έξω, αν δεν περάσει το δικό του, δεν το έχει σε τίποτε να ξεσπάσει, προκειμένου να περάσει το δικό του. Τη μία στιγμή, θα κλάψει, θα φωνάξει, θα κλωτσήσει και την άλλη θα σου χαμογελάσει και θα γίνει πάλι χαρούμενο. Και μπορεί η εναλλαγή των συναισθημάτων, σχεδόν, να τρομάζει τους γονείς, όμως είναι ακριβώς απαραίτητη για τη συναισθηματική του εξέλιξη. Σύμφωνα με τους ειδικούς, μέσα από τα ξεσπάσματα θυμού το παιδί μαθαίνει τα συναισθήματα του. Είναι ένα υπέροχο εσωτερικό ταξίδι στο συναισθηματικό του κόσμο, όπου θα ανακαλύψει πώς να εκφράζει και πώς να διαχειρίζεται, όσα νιώθει

Προκαλούν ένα χάος

Παιδί και ακαταστασία για πολλά χρόνια, αποτελούν ένα αχτύπητο δίδυμο. Τα παιδιά – υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις – είναι σε ένα μόνιμο χάος. Παιγνίδια σκορπισμένα σε όλα τα μήκη και πλάτη του σπιτιού, βιβλία, χρώματα από εδώ και από εκεί, λερώνονται με κάθε τι που τρώνε. Μία έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Developmental Science, εξηγεί ότι όλο αυτό το χάος, αποδεικνύεται εκπαιδευτικό για τα παιδιά, κυρίως για εκείνα, κάτω των 3 χρόνων. Κι αυτό, διότι έτσι μαθαίνουν τα αντικείμενα και την ονομασία τους, γρηγορότερα. Εδώ, που τα λέμε, όταν ακούνε: «λέρωσες με γιαούρτι τη μπλούζα σου» σχεδόν κάθε μέρα, θα μάθουν τη λέξη «γιαούρτι».

Κλαίνε με το παραμικρό

Είναι ενοχλητικό το να κλαίει με το παραμικρό. Ωστόσο, όπως τονίζουν οι ειδικοί, το κλάμα λειτουργεί θεραπευτικά για το παιδί. Με το κλάμα το παιδί ξαλαφρώνει, αφού έτσι μειώνεται το επίπεδο των ορμονών του στρες στο σώμα του. Γι’ αυτό την επόμενη φορά, αφήστε το να κλάψει. Του κάνει καλό.

Επιμένουν να τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά

Είναι κουραστικό, να διαβάζεις ξανά και ξανά το ίδιο βιβλίο. Αλλά το παιδί αυτό ζητάει. Και η επανάληψη, έχετε υπόψη, του κάνει καλό. Ειδικά, τα παιδιά μικρότερης ηλικίας, τα βοηθά πολύ, καθώς ακούγοντας τις ίδιες λέξεις και τις ίδιες φράσεις, ξανά και ξανά, αναπτύσσεται η ομιλία τους, αλλά και εμπλουτίζεται το λεξιλόγιο τους.

Λένε πάντα «όχι»

«Θέλεις λίγο φρούτο; - Όχι», «Θέλεις να ζωγραφίσουμε; - Όχι». «Θέλεις να πάμε για μπάνιο; - Όχι». Όπως καταλαβαίνετε, το «όχι» είναι η αγαπημένη τους λέξη. Και η πιο ενοχλητική συνήθεια για τους γονείς. Ωστόσο, όπως τονίζουν οι ειδικοί, μέσα από την άρνηση αυτή το παιδί αυτοπροσδιορίζεται. Και μπορεί να λέει συνέχεια όχι, όμως, μέσα από αυτή τη διαδικασία ανακαλύπτει συγχρόνως τι είναι αυτό που του αρέσει και τι δεν του αρέσει. Διαμορφώνει και επιβεβαιώνει την ανεξαρτησία του καθώς και την αντίληψη του εαυτού του.

«Αγκιστρώνονται» πάνω σας

Είναι εκείνες οι φορές που θέλετε να βγείτε έξω και το παιδί σάς κρατάει από το πόδι και δε σας αφήνει να φύγετε. Δε θέλει να μείνει με κανέναν άλλον, εκτός από εσάς. Ωστόσο, ένα παιδί που είναι «αγκιστρωμένο» πάνω στη μαμά ή το μπαμπά, είναι ένα παιδί που νιώθει ασφάλεια με τους γονείς του. Και αυτό είναι και καλό και σημαντικό. Επίσης, με το να σας κρατάει το πόδι ή να σας αγκαλιάζει και να μη σας αφήνει να φύγετε, είναι για κείνο ένας τρόπος επικοινωνίας να εκφράσει τα συναισθήματά του και πόσο ασφαλές νιώθει κοντά σας.

Είναι απίστευτα υπερκινητικά

Δεν κάθεται σε ένα σημείο, παραπάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Συνεχώς κάνει κάτι. Έχει απίστευτη ενέργεια και αναρωτιέστε πού τη βρίσκει και πώς δεν κουράζεται. Ωστόσο, θα πρέπει να ξέρετε πώς όλη αυτή η κινητικότητα, κρατά το παιδί υγιές για μια ζωή. Μάλιστα, σύμφωνα με μία μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal, τα παιδιά που ήταν υπερκινητικά, ως ενήλικες ζύγισαν λιγότερο από τους ενήλικες εκείνους που ως παιδιά δεν κινούνταν.