Το συγκλονιστικό γράμμα της Άννας Ανδριανού προς τον πατέρα της

«Θλιμμένη μέρα σήμερα. Έφτιαξα τις ντουλάπες... Άνοιξα και την δικιά σου, είδα ξανά τα ρούχα σου... Αυτά τα λιτά, τα ελάχιστα που είχες. Ποτέ δεν κρατούσες τίποτα περιττό. Ούτε στις ντουλάπες σου, ούτε στις σκέψεις σου, ούτε στη ζωή σου. Κοίταξα λοιπόν τα δύο αγαπημένα σου τζηνς, τα δύο πουλόβερ, τα τέσσερα πουκάμισα. Το μαύρο παλιό σου δερμάτινο μπουφάν. Το μαύρο παλτό που εγώ σου χάρισα σχεδόν με το ζόρι μία μέρα που έκανε κρύο.... Τα ροκάδικα t shirts με τις αστείες στάμπες που σου αγόραζα για να σε διασκεδάσω, όταν έπαψες πια να περπατάς, τις φόρμες που σου φορούσα στο σπίτι... Τις τελευταίες πιτζάμες, που φορούσες στο νοσοκομείο τους τελευταίους μήνες, όλα μου φώναζαν το όνομά σου... Όλα τα γνώριζα και με γνώριζαν. Όλα με πονούσαν. Τα ξανάφησα όπως ήταν. Πήρα μόνο το κασκόλ σου να τυλίγομαι και να σε μυρίζω...Να σε νιώθω κοντά μου ξανά. Θα βάλω καινούργιο λουράκι στο ρολόι σου και θα το φοράω... Είμαι η συνέχεια σου... Είσαι αυτός που όχι μόνο με γέννησε, αλλά με έφτιαξε αυτή που είμαι. Καληνύχτα μπαμπά. Η μάλλον καλημέρα. Γιατί τώρα είναι μία νέα μέρα. Ξημερώνει για εσένα κάπου. Κι εγώ σ' αγαπώ και σε περιμένω. Γιατί πίστεψα τα τελευταία λόγια σου «Δε ξέρω αν θα υπάρχω με κάποιον τρόπο μετά το θάνατο, αλλά αν υπάρχω... Σου δίνω το λόγο που πώς θα κάνω τα πάντα να σε ξαναβρώ»... Κι εσύ πάντα κρατούσες τις υποσχέσεις σου. Περιμένω».