Έλενα Παπαβασιλείου: «Όταν η μητέρα μου αντιμετώπισε πρόβλημα υγείας, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου»

Από τον Γιάννη Βίτσα

-Μίλησε μου για την σχέση σου με την μητέρα σου;

«Καταρχάς θα πρέπει να πω ότι γεννήθηκα πρώτη Γενάρη που αντιστοίχως είναι η ημέρα της γιορτής της. Επειδή είχαμε και πολύ μικρή διαφορά ηλικίας, ουσιαστικά, μεγαλώσαμε μαζί. Η μία έχει τεράστια αδυναμία στην άλλη»

-Ποια ήταν η πιο εύκολη και ποια αντιστοίχως η πιο δύσκολη κοινή στιγμή σας;

«Η μητέρα μου είναι δίπλα μου, στις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες στεναχώριες. Η πιο δύσκολη στιγμή μας, ήταν όταν αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας. Αγχώθηκα πάρα πολύ. Έχασα τη γη από τα πόδια μου. Είμαι ευτυχισμένη όταν βλέπω στα μάτια της να καθρεπτίζεται χαρά. Θέλω να νιώθει περήφανη για εμένα.»

-Ήταν αυστηρή, απαιτητική μητέρα ή ένας άνθρωπος ανοιχτός που, αν θες, που συζητούσατε με διάλογο τα πάντα...

«Πάντοτε ήθελε να συζητά μαζί μου ή με την αδελφή μου. Επιδιώκει να συζητά με τα παιδιά της. Θέλει να μαθαίνουμε, να έχουμε προσωπική βούληση και γνώμη. Παρόλα αυτά σε κάποια πράγματα θα την χαρακτήριζα αρκετά αυστηρή. Υπήρχαν θέματα τα οποία δεν διαπραγματευόταν, όπως για παράδειγμα η εκπαίδευση. Εξαιτίας του ότι η ίδια είχε τελειώσει πανεπιστημιακή σχολή, δε μπορούσε να φανταστεί ότι δε θα προσφέρει τα ίδιο μορφωτικό επίπεδο αντιστοίχως, στα δικά της παιδιά. Επίσης ήταν αυστηρή στις εξόδους μας. Ήθελε να ξέρει ποιοι είναι οι φίλοι μας. Διακοπές για παράδειγμα με άφησε να πάω για πρώτη φορά με την παρέα μου στα δεκαεννιά μου. Εν τέλει το θεωρώ σωστό. Και εγώ αντιστοίχως, όταν γίνω μητέρα, θέλω να γνωρίζω τους φίλους του παιδιού μου»

-Έχετε την κλασική σχέση μαμάς κόρης ή είστε πια φίλες;

«Στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια επεδίωκε να έχει απέναντι μας αποκλειστικά τον ρόλο της μητέρας. Τώρα θεωρώ ότι έχουμε κατακτήσει την ισσοροπία ανάμεσα στους δύο ρόλους σχέσεων τόσο της μητέρας, όσο και της φίλης»

-Τι αγαπάς περισσότερο σε εκείνη;

«Την αγαπώ και την θαυμάζω απεριόριστα. Της έχω εξομολογηθεί πάρα πολλές φορές, ότι θεωρώ πως είναι η καλύτερη μητέρα του κόσμου και ότι πιστεύω πώς δε θα μπορέσω να είμαι σαν και εκείνη αντιστοίχως όταν φέρω στον κόσμο παιδιά. Βεβαίως μου απαντά ότι έχω αμφιβολίες, επειδή δεν έχω γίνει ακόμα μητέρα και ότι, αντιστοίχως και εγώ, με τον ίδιο τρόπο θα λειτουργήσω. Πάντοτε στην πορεία της ζωής μου, ήταν αυτονόητο, ότι θυσίαζε τα πάντα για εμάς. Αυτό για εμένα είναι το μεγαλείο της μάνας και προσωπικά μένω άναυδη, απέναντι σ' αυτό το θαύμα. Η μητέρα μου ήταν παρούσα πάντοτε για όλα. Με άφηνε να παίρνω τις δικές μου αποφάσεις, αλλά ήταν δίπλα μου για οτιδήποτε είχα ανάγκη. Μου έδειχνε το δρόμο και αν παραπατούσα ήταν εκεί για να με πιάσει, να με κρατήσει. Πάντοτε ήξερα ότι τα παιδιά της ερχόμαστε πρώτα από οποιοδήποτε και οτιδήποτε στη ζωή της. Νιώθω τη ζεστασιά της, τη σιγουριά της, την χωρίς όρους αγάπη της. Όσο ζει θα είναι δίπλα μας»