To παραμύθι της εβδομάδας: Ενας καυγάς με τον Αγιο Βασίλη!

Της Πέγκυς Παπαδοπούλου

Ούτε καν βοήθησε τη μικρή του αδελφή να γράψει το δικό της γράμμα. Ουφ! Στο κάτω – κάτω ας την βοηθήσουν οι μεγάλοι. Όταν εκείνος ήταν πρωτάκι πολεμούσε δυο ολόκληρες μέρες μόνος του για να το γράψει! Και πρέπει να είχε κάνει και μερικά ορθογραφικά λάθη, αλλά τι σημασία είχε; Το δώρο που είχε ζητήσει εκείνη τη χρονιά το είχε πάρει.
Τώρα, για να λέμε και την αλήθεια, ο Μάνος πολύ λαχταρούσε να έχει κι αυτός ένα δώρο από τον Άγιο Βασίλη. Αλλά, καμιά φορά, τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα εύχεται κανείς. Κι ο Μάνος ήταν ήδη απελπισμένος.
Φυσικά και είχε μεγαλώσει, φυσικά και ήξερε πως τον Άγιο Βασίλη «βοηθούσαν» οι γονείς του κάθε χρόνο, και πως είτε έγραφε το γράμμα είτε όχι, ένα δώρο θα το' παιρνε. Αλλά του φαινόταν πως οι γιορτές θα ήταν πολύ "ξερές" αν δεν είχε κι αυτός κάτι να περιμένει, πως θα έχαναν το άρωμα και την γεύση τους, εκείνη τη γλυκιά γεύση της προσδοκίας και της αίσθησης πως όλα μπορούσαν να είναι μαγικά.

Πήγε λοιπόν για ύπνο θυμωμένος, πολύ θυμωμένος με τον εαυτό του ο Μάριος. Ούτε καν τολμούσε να ονειρευτεί πως αυτή τη χρονιά θα μπορούσε να τον θυμηθεί ο Άγιος Βασίλης. Γιατί; Μα, ήξερε πως δεν ήταν καθόλου καλό παιδί, μα καθόλου! Κι όπως όλοι γνωρίζουν, στα κακά παιδιά κανείς δεν θέλει να κάνει ένα δώρο.

Την επόμενη μέρα, άνοιξε τον κουμπαρά του, μέτρησε τα λεφτά του – δυο φορές, μην τύχει να κάνει και κανένα λάθος -, "ψάρεψε" την Ειρήνη, την αδελφή του, σαν τι θα ήθελε για δώρο, ξαναμέτρησε τα λεφτά του και λογάριασε πως μάλλον θα του έφταναν, κι έβαλε το μυαλό του να δουλέψει για να δει τι δώρα θα έπαιρνε και στους γονείς του με τα υπόλοιπα.
«Αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο άμα είσαι μικρό παιδί. Πρώτον γιατί δεν έχεις πολλά λεφτά, δεύτερον γιατί συνήθως δεν πηγαίνεις μόνος σου για ψώνια και τρίτον γιατί πρέπει να μην αφήσεις κανέναν παραπονεμένο!», σκεφτόταν καθώς μετρούσε. Έκανε όμως μια ... "συμμαχία" με τη γιαγιά. Κι έτσι, οι δυο τους, αφού φόρεσαν σκουφιά, κασκόλ, γάντια και τα καλά τους χαμόγελα, έφεραν μια γύρα στα μαγαζιά της γειτονιάς, για να βρουν τα ωραιότερα δώρα για την οικογένειά τους. Ο Μάνος μάλιστα, είχε γράψει μία λίστα, για να μην ξεχάσει τίποτε και κανέναν και την συμβουλευόταν συχνά – πυκνά.

Στο τέλος γύρισαν στο σπίτι κουρασμένοι και φορτωμένοι με ένα σωρό πράγματα. Αλλά κανέναν δεν άφησε ο Μάνος να δει τα ψώνια του. Κλείστηκε στο δωμάτιό του και βάλθηκε να τα τυλίγει στα υπέροχα, γιορτινά χαρτιά τους και να βάζει καρτούλες με το όνομα του καθενός επάνω.
Για την Ειρήνη είχε πάρει κορδέλες για τα μαλλιά και δυο υπέροχα, ασημένια κοκκαλάκια που λαμπύριζαν. Για τον μπαμπά είχε βρει ένα ζευγάρι γάντια – επιτέλους, μεγάλα, στο νούμερό του! Της μαμάς βρήκε ένα ζευγάρι πολύ αναπαυτικές παντόφλες, μιας και παραπονιόταν συχνά πως την πονούσαν τα πόδια της. Και της γιαγιάς .... αααα.... Αυτό ήταν το πιο δύσκολο από όλα! Γιατί έπρεπε να της ξεφύγει για να το πάρει κι αυτό δεν είναι εύκολο πράγμα μια που η γιαγιά τον κρατά σφιχτά από το χέρι. Ευτυχώς, σταμάτησε να χαιρετήσει μια γειτόνισσα, κι ο Μάνος βρήκε την ευκαιρία να τρυπώσει στο κατάστημα και να της πάρει την πιο όμορφη ποδιά της κουζίνας.

Μέχρι και τους φίλους του θυμήθηκε, και τους πήρε από ένα καταπληκτικό μηχανικό μολύβι, σαν αυτό που είχε ο ίδιος και τόσες φορές το περιεργάζονταν με θαυμασμό. Μετά, δεν είχε λεφτά ούτε καν για ένα κουλούρι, αλλά δεν τον πείραζε καθόλου. Ίσα – ίσα, που ένιωσε κάπως καλύτερα, ιδίως αφού κατάφερε να τα τοποθετήσει όλα κάτω από το μικρό τους δεντράκι – δίπλα σε ένα σωρό άλλα κουτιά που ήταν ήδη εκεί. Ήθελε να κάνει την Πρωτοχρονιά που ερχόταν αύριο, μια μέρα μαγική για όλους στην οικογένειά του! Πίστευε πως, βλέποντάς τους όλους ευχαριστημένους, θα ξεχνούσε την δική του δυστυχία. Που δεν θα είχε το δώρο του Άι Βασίλη φέτος.
Το βράδυ όμως, την ώρα που κοιμόταν, άκουσε κάποιον να βήχει απαλά στο δωμάτιό του. Έβγαλε το κεφάλι του από το πάπλωμα και είδε μια φιγούρα καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου του. Έτριψε τα μάτια του με νύστα – μήπως ήταν ο μπαμπάς; Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;

«Λοιπόν Μάνο, φέτος δεν μου έγραψες γράμμα, σωστά;» ρώτησε η φιγούρα.
Ο Μάνος ξανάτριψε τα μάτια του. Η φιγούρα ήταν ακόμη εκεί. Στρουμπουλή. Μεγάλη. Κι επειδή δεν ήταν τελείως στη σκιά, μπορούσε να δει το κόκκινο κουστούμι, τα λευκά μαλλιά κι ίσως ένα μικρό χαμόγελο που μόλις διακρινόταν. Ήταν ποτέ δυνατό να είναι αληθινό αυτό που του συνέβαινε; Ήταν ... δυνατό .. να είναι ο ....
«Και γιατί δεν μου έγραψες παρακαλώ;». Τώρα η φωνή είχε δυναμώσει κι ήταν λιγουλάκι πιο αγριωπή. Αυτό, ξύπνησε για τα καλά το Μάνο.
«Είσαι ο Άγιος Βασίλης;» κατάφερε να ρωτήσει όταν βρήκε τη φωνή του ο Μάνος
«Εμ, τέτοια μέρα, ποιος ήθελες να είναι;»
«Μα, εγώ.... Εγώ δεν είχα ζητήσει τίποτε φέτος!» Ο Μάνος ήταν έκπληκτος, όχι επειδή ο Άγιος Βασίλης ήταν μέσα στο ίδιο του το δωμάτιο, αλλά επειδή καθόταν εκεί δα, απέναντί του, και του μιλούσε.
«Γιατί; Γιατί δε μου ζήτησες τίποτε Μάνο;» είπε ο Άγιος Βασίλης παραπονιάρικα μάλλον.
Ο Μάνος ήθελε ν' ανοίξει η γη και να τον καταπιεί. Άλλο πράγμα είναι να σκέφτεσαι πόσα σφάλματα έχεις κάνει κι άλλο να τα λες φωναχτά – στον ίδιο τον Άγιο μάλιστα!
«Ώστε λοιπόν, δε με περίμενες φέτος... Χμ...». Ο Άγιος Βασίλης ξερόβηξε, σα για να καθαρίσει το λαιμό του. «Δεν έχεις κι άδικο! Η αλήθεια είναι πως δεν ήσουν και τόσο καλό παιδί όλη τη χρονιά....».

«Πάντως, δεν ήμουν και τελείως κακός!» Η φωνή του Μάνου βγήκε τσιριχτή και κάπως τρεμουλιαστή.
«Έτσι νομίζεις εσύ! Εγώ όμως έχω γνώμη διαφορετική». Κι ο Άι Βασίλης έψαχνε στις τσέπες του. «Να!», είπε στο τέλος, «εδώ έχω μια λίστα με όλα όσα έχεις κάνει την περασμένη χρονιά!».
Ουπς.... Άλλο και τούτο πάλι .... Εντάξει, ο Άγιος Βασίλης ξέρει ποιο παιδί είναι καλό και ποιο δεν είναι, γίνεται όμως να ξέρει και τόσες λεπτομέρειες; Πώς γίνεται αυτό;
«Για να δούμε λοιπόν». Ο Άγιος Βασίλης ξετύλιξε ένα μακρύ χαρτί.... Πολύ μακρύ...
«Αρκετές είναι οι φορές», τον κοιτούσε πότε – πότε καθώς διάβαζε την περιβόητη λίστα του πάνω από τα γυαλιά του, ακριβώς όπως έκανε η γιαγιά όταν ήταν άταχτος, «που είπες ψέμματα στους γονείς σου ότι έχεις τελειώσει τις εργασίες για το σχολείο σου, ενώ στην πραγματικότητα βαριόσουν να τις κάνεις κι έτσι πήγαινες την επόμενη μέρα αδιάβαστος. "Βαριόσουν"; Τι θα πει "βαριόσουν"; Αυτή η λέξη κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει σε καμία γλώσσα!».
«Μα... ήταν πολλές οι ασκήσεις», προσπάθησε να τα μπαλώσει ο Μάνος. Αλήθεια, πώς "τα μπαλώνεις" σε μια περίπτωση σαν αυτή;
«Πολλές ή λίγες, για το δικό σου το όφελος θα έπρεπε να τις κάνεις. Η μελέτη δεν έχει βλάψει ποτέ κανέναν!». Ο Άγιος Βασίλης αγρίεψε λιγουλάκι.

«Άλλη φορά πάλι, έκανες τον άρρωστο, για να μην πας στο σχολείο!» Τώρα είχε βγάλει τα χοντρά του γυαλιά και τα καθάριζε με το μαντήλι του – προφανώς είχε πολύ διάβασμα από αυτή τη λίστα ακόμη.
«Εεεε... όχι ακριβώς ... έμεινα σπίτι για να τελειώσω μία εργασία που δεν είχα προλάβει την προηγούμενη μέρα...». Ο Μάνος ήθελε να πει την αλήθεια, αλλά ο Άι Βασίλης τον έκοψε.
«Δεν είχες προλάβει γιατί έβλεπες τα αγαπημένα σου σήριαλ στην τηλεόραση!». Κούνησε το κεφάλι του με μια σχετική απογοήτευση ο Άγιος. «Τς ... τς... όσο πάει και χειροτερεύει το πράγμα ...», και δώστου και ξεδίπλωνε το μακρύ χαρτί. Μα, πόσα πράγματα είχε κάνει ο Μάνος πια; «Ξεχαρβάλωσες το πόδι της κούκλας της Ειρήνης. Χωρίς να σου έχει κάνει τίποτε η καημένη!»
«Δεν είναι αλήθεια αυτό! Απλώς πέταξα την κούκλα από το κρεβάτι μου που την είχε βάλει για ύπνο η αδελφή μου! Στην πορεία έσπασε το πόδι της, δεν το έκανα επίτηδες!» Α, όλα κι όλα, ο Μάνος υπερασπιζόταν τον εαυτό του.
«Και τις περισσότερες φορές αφήνεις το δωμάτιό σου χωρίς να το τακτοποιήσεις! Και τα ρούχα σου δεν προσγειώνονται στο καλάθι με τα άπλυτα, αλλά μένουν στιβαγμένα πίσω από την πόρτα σου, μέχρι κάποιος άλλος να τα πάει για πλύσιμο! Δεν σκέφτεσαι καθόλου τη μητέρα σου; Είναι δυνατόν να τα προλαβαίνει όλα;»
Το κεφάλι του Μάνου έπεσε ντροπιασμένο στο στήθος του. Δεν είχε κι άδικο ο Άγιος Βασίλης.

«Ξυπνάς πάντα τελευταίος και με τα χίλια ζόρια. Προσπαθείς να αποφύγεις το βούρτσισμα των δοντιών σου λες και θα σου κάνει κακό. Βλέπεις όποια εκπομπή θέλεις εσύ στην τηλεόραση αγνοώντας την Ειρήνη». Καθώς τα έλεγε αυτά, ο Άγιος Βασίλης μετρούσε με τα δάκτυλά του. Ο Μάνος φοβόταν πως θα "τελείωναν" τα δάκτυλα του Αγίου πριν τελειώσουν τα δικά του σφάλματα ... Κι έτσι πετάχτηκε, χωρίς να το καταλάβει.
«Για όλα αυτά, και για μερικά ακόμη που μάλλον θα τα ξέρεις ήδη, γι' αυτό δεν σου έστειλα γράμμα φέτος. Όπως ξέρουμε όλοι μας, φέρνεις δώρα μόνο στα πολύ καλά παιδιά. Μπορεί να είμαι μικρός ακόμη, όμως ξέρω δυο πράγματα: το ένα είναι αυτό!», του είπε με θάρρος.
«Και το άλλο ποιο είναι για να έχουμε καλό ρώτημα;»
«Ότι ΔΕΝ υπάρχεις!» Μπαμ! Το είπε, το είπε. Του είχαν ζαλίσει τα αυτιά όλοι οι φίλοι του πως δεν υπάρχει. Θα πρέπει να έχουν δίκιο, έστω κι αν τον έβλεπε τώρα ολοζώντανο στο δωμάτιό του. Για μια στιγμή, κανείς τους δεν μίλησε. Μετά ο Άγιος Βασίλης χαμήλωσε τη φωνή του, και σχεδόν συνωμοτικά τον ρώτησε: «Και πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχω; Μήπως δεν έχεις πάρει δώρα από μένα όλες τις προηγούμενες χρονιές; Μήπως δεν έχει πάρει η Ειρήνη ή τα άλλα παιδιά;».

Πολύ θα ήθελε ο Μάνος να ξανα-χωθεί κάτω από το πάπλωμα. Αλλά δε γινόταν. Έπρεπε να πει και τα υπόλοιπα.
«Ο Θανάσης λέει ότι οι γονείς μας προσπαθούν να μάθουν τι θέλουμε, διαβάζουν το γράμμα που σου γράφουμε και φροντίζουν αυτό που ονειρευόμαστε να μπει κάτω από το δέντρο. Ο Θανάσης λέει πως είμαστε τόσα πολλά παιδιά πάνω στη γη που έτσι κι αλλιώς, και να ήθελες δηλαδή, δεν θα προλάβαινες. Και πως σίγουρα θα έκανες κι ένα σωρό λάθη!» Μονορούφι τα είπε ο Μάνος.
«Αλήθεια; Και θα μπορούσε αυτός ο Θανάσης να μας πει αν ξέρει πραγματικά έστω κι ένα παιδί που ξέχασα, έστω κι ένα λάθος που έχω κάνει;» Αν δεν ήταν ο ίδιος ο Άγιος Βασίλης αλλά κάποιος άλλος, θα πίστευε κανείς πως ετοιμαζόταν να κάνει πολύ μεγάλο καυγά.
Εδώ τώρα ο Μάνος τίποτε δεν είχε να πει. Τίποτε. Ντρεπόταν αλλά ήθελε να μάθει και την αλήθεια. Αν δε ντρεπόταν, μια χαρά θα έστηνε κι αυτός καυγά για τούτο το θέμα. Οπότε μάλλον ο Άγιος Βασίλης θα τον ξέγραφε μια και καλή και διά παντός από τα κατάστιχά του. Γιατί, ποιο παιδί θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο; Αν είναι δυνατόν! Όμως, ο Μάνος, ήθελε στ' αλήθεια να μάθει. Ποιος έχει δίκιο; Ο Θανάσης και η παρέα του που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και μάλιστα έχουν κι ένα σωρό επιχειρήματα πάνω σε αυτό; Ή όσοι επιμένουν για την ύπαρξή του;
Πέρασε λίγη ώρα με τον καθένα στις σκέψεις του. Στο τέλος ο Άγιος Βασίλης σηκώθηκε και φαινόταν έτοιμος να φύγει. Και σαν κάπως πικραμένος.

«Πρέπει να πηγαίνω. Όπως είπες κι εσύ Μάνο, είναι πάρα πολλά τα παιδιά που περιμένουν τα δώρα τους. Σε όλον τον κόσμο. Πρέπει να προλάβω. Πριν φύγω όμως, θα ήθελα να σου πω τούτο: Όταν αγαπάς, Μάνο, δεν κάνεις ποτέ λάθη. Τα προλαβαίνεις όλα. Δεν αφήνεις κανέναν παραπονούμενο. Όταν αγαπάς, είσαι πάντα διαθέσιμος γι' αυτούς που αγαπάς. Έχεις χρόνο να τους ακούσεις. Κι αφού τους αγαπάς, σε αγαπούν κι οι άλλοι με την σειρά τους».
«Θες να πεις καλέ μου Άγιε Βασίλη πως επειδή αγαπάς όλα τα παιδιά γι' αυτό προλαβαίνεις και πηγαίνεις σε όλα χωρίς να κάνεις ποτέ λάθος σε αυτό που σου έχουν ζητήσει;» Ο Μάνος τον κοιτούσε τώρα καλά – καλά. Με μια μικρή, τόση δα ελπίδα να φουντώνει μέσα του. Μπορεί ο Θανάσης να είχε κάνει λάθος.
«Ακριβώς! Και δεν έχει καμιά σημασία που είμαι γέρος. Ούτε το πώς πάω εκεί που πάω. Αν μου βγάλεις την κόκκινη στολή, στείλεις τους τάρανδους για βοσκή, και παρκάρεις το έλκηθρό μου, εγώ πάλι θα βρω τον τρόπο να δείξω την αγάπη μου. Σε όλους!»
«Ακόμη και σε αυτούς που δεν είναι εντελώς καλά παιδιά;» Αυτό είχε μεγάλη αγωνία να το ρωτήσει ο Μάνος.
«Κανείς δεν είναι εντελώς ΚΑΚΟΣ. Άρα, μπορεί να είναι έστω και "λίγο ΚΑΛΟΣ". Κι άμα είσαι "λίγο καλός" Μάνο, μπορείς να γίνεις "καλύτερος". Και, με λίγη περισσότερη προσπάθεια, μπορείς να γίνεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλός. Αρκεί να θυμάσαι να προσπαθείς και να αγαπάς. Σου φαίνεται δύσκολο αυτό;» Ο Άγιος Βασίλης έκανε την ερώτηση ενώ τακτοποιούσε το μεγάλο σάκο του στην πλάτη.

«Όχι», παραδέχτηκε ο Μάνος, κι ήθελε να τρέξει να χωθεί στη μεγάλη αγκαλιά του Άι Βασίλη και να ζητήσει συγνώμη για όλα τα λάθη του της προηγούμενης χρονιάς. Και για τον τρόπο που του είχε μιλήσει. Και για τον Θανάση που δεν ήξερε τι του γίνεται. Και για τα μαλλιά της Ειρήνης που της τα τράβηξε μια φορά και την έκανε να κλάψει.
Σα να το κατάλαβε ο Άγιος Βασίλης, λίγο πριν χαθεί από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, γύρισε και του είπε: «γράψε εκείνο το γράμμα, Μάνο. Έχεις ακόμη χρόνο. Και να θυμάσαι να προσπαθείς και να αγαπάς!»
Την στιγμή που πετάχτηκε από το κρεβάτι του ο Μάνος για να πάει κοντά του, ο Άγιος Βασίλης έδωσε μια και έφυγε βιαστικός, κουνώντας το χέρι του.
Ο Μάνος έκλεισε την πόρτα κι έμεινε λίγη ώρα να κοιτάζει τον ουρανό. Μετά άναψε το φως του γραφείου του και έγραψε με προσοχή το γράμμα, όπως του είχε ζητήσει ο Άγιος Βασίλης. Στην αρχή, κατέγραψε όλες τις μικρές κατεργαριές του που ίσως ο Άγιος να μην είχε στη λίστα του.

Μετά, υποσχέθηκε να μην τις ξανακάνει την καινούρια χρονιά. Στο τέλος ζήτησε δώρα. Για τους γονείς και την αδελφή του, τη γιαγιά, ακόμη και για το Θανάση. Για τον εαυτό του δεν ζήτησε τίποτε. Σκέφτηκε πως του έφτανε που είχε προσπαθήσει να κάνει ευτυχισμένους αυτούς που αγαπάει.
Το γράμμα του αυτό δεν το έβαλε σε φάκελο. Ξανάνοιξε την μπαλκονόπορτα, άπλωσε το χέρι του και το άφησε να στροβιλιστεί στον αέρα. Είχε την εντύπωση πως έτσι θα έφτανε συντομότερα στον προορισμό του. Την Πρωτοχρονιά, μαζεύτηκαν όλοι, με τις πιτζάμες ακόμη, γύρω από το δέντρο για να δουν τα δώρα τους. Κάθε κουτί ήταν κι ένα μικρό πανηγύρι, ευκαιρία για αγκαλιές, φιλιά και ευχές. Ο Μάνος ήταν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Τα δώρα του άρεσαν σε όλους! Η Ειρήνη στολίστηκε με τα χτενάκια που στραφτάλιζαν και καμάρωνε. Αυτή τη φορά της τράβηξε τα μαλλιά πολύ απαλά, ίσα για να την πειράξει. «Τους αγαπάω και προσπαθώ!» Αυτό ήταν το δώρο του Άι Βασίλη για εκείνον...