Το παραμύθι της εβδομάδας: «Κι αν ο Άη Βασίλης …;»

Από την Πέγκυ Παπαδοπούλου

Μα, αν δεν κάνει κρύο, πώς θα έρθουν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά; Οπότε, την ώρα που οι συμμαθητές του τουρτούριζαν, και περπατούσαν δυο και τρεις μαζί στο διάλειμμα για να "κόβουν" κάπως το κρύο, εκείνος τραγουδούσε τα κάλαντα, με την ωραία, λιγουλάκι φάλτσα, φωνή του! Τόσες μέρες με την λιακάδα, είχε αρχίσει να απελπίζεται. Λες να έρθει πάλι η άνοιξη και να μην προλάβουν να εμφανιστούν οι γιορτές; Απαπα!

Τον τελευταίο καιρό, ο Τάσος είχε πολλές τέτοιες ... "ανησυχίες". Κι όλα είχαν ξεκινήσει γιατί ο αδελφός του, αν και μικρότερος, επέμενε πως ο Άη - Βασίλης ΔΕΝ φέρνει δώρα στα παιδιά που δεν είναι καλά. Είχε ακούσει μια ιστορία, πως στην Ιταλία δεν υπάρχει Άη – Βασίλης παρά η μάγισσα Μπεφάνα, που άμα δεν είσαι καλό παιδί, σου δίνει ένα τσουβάλι κάρβουνα αντί για δώρο, και κατατρόμαξε.

Πες – πες, την τρομάρα την κόλλησε και ο Τάσος. Γιατί ... ε, πώς να το κάνουμε, την είχε κι εκείνος "λερωμένη τη φωλιά του". Ολόκληρη χρονιά, δεν ήταν καλό παιδί συνέχεια και κάθε μέρα! Και τις γλάστρες άφησε απότιστες – δύο φορές κι όχι μία! Πώς δεν γίνανε τοπίο της ερήμου! Και με τον αδελφό του μάλωσε – άσε που τον είχε ταράξει στην καρπαζιά. Στη γιαγιά μια φορά είπε "άσε με τώρα ρε γιαγιά" και: α)εκείνη στεναχωρήθηκε , β) η μαμά έγινε έξαλλη, γ) στεναχωρήθηκε ο ίδιος περισσότερο που μίλησε άπρεπα. Και εκείνη τη φορά που κλώτσησε την μπάλα του συμμαθητή του τόσο δυνατά που πέρασε πάνω από τα κάγκελα του σχολείου και ... "προσγειώθηκε" στην αυλή του γείτονα; Ωραία συμπεριφορά ήταν αυτή;

Κάτι οι τύψεις του για όλα τα μικρά ή μεγάλα σφάλματά του, κάτι ο καιρός που έδειχνε προς την άνοιξη αντί για την καρδιά του χειμώνα, συνδυαζόμενα με τις ανησυχίες του Νώντα – του μικρού αδελφού – τον έκαναν να έχει χάσει τον ύπνο του.

Καθότι, σαν παιδί κι ο Τάσος, είχε ζητήσει ένα δώρο, ένα ΜΕΓΑΛΟ δώρο, στον Άγιο Βασίλη. Και το περίμενε με λαχτάρα....
«Μια χαρά είναι το κρύο, μια χαρά!» σκεφτόταν, και ζύγιζε μέσα του κι όλες τις καλές πράξεις της χρονιάς που πέρασε, για να δει κατά πόσο κινδυνεύει να μην το πάρει το δώρο τελικώς. «Αλλά, μήπως, λέω ΜΗΠΩΣ θυμάσαι Άγιε μου Βασίλη ότι εγώ είμαι αυτός που βοηθά πάντα το Νώντα με τα μαθηματικά του; Και, ήμουν ο πρώτος από όλο το σχολείο που είπα πως πρέπει να συγκεντρώσουμε τρόφιμα, βιβλία και παιχνίδια για όσα παιδιά χρειάζονται την βοήθειά μας! Επίσης, ποτέ δεν αφήνω τα ρούχα μου πεταμένα δεξιά κι αριστερά. Και βάζω το πιάτο μου στο πλυντήριο. Τα ξέρεις αυτά καλέ μου Άγιε;»

Αργότερα, στο σπίτι, είχε πιάσει και τα δύο αδέλφια μια ακατάσχετη λογοδιάρροια. Τόσο πολύ μιλούσαν, που η μαμά και να μην ήθελε, δεν μπορούσε παρά να τους ακούσει.
«Κι αν τελικά όσα καλά πράγματα κάνουμε δεν είναι αρκετά;», ρώτησε ο Νώντας.

«Ποτέ δεν είναι αρκετά, τουλάχιστον αν μπορείς να κάνεις περισσότερα!» απάντησε ο Τάσος αλλά η σιωπή του Νώντα τον έκανε να δώσει αμέσως διευκρινίσεις: «Θέλω να πω πως μπορείς πάντα να βρίσκεις τον σωστό τρόπο συμπεριφοράς, να είσαι ευγενικός, να δείχνεις ενδιαφέρον για την οικογένεια και τους φίλους σου, να βοηθάς όπου μπορείς».

«Μπράβο το αγόρι μου!» σκέφτηκε η μαμά.
«Εντάκει τότε» είπε ο μικρός, που δεν τα έλεγε όλα ακόμη καλά, και το "ξ" ήταν κάπως "θαμπό όταν μιλούσε. «Αφού είμαστε πιο πολύ καλά παιδιά και λιγότερο κακά, θα έχουμε δώρο φέτος, σωστά;»

«Σωστά» είπε κι ο Τάσος αλλά δεν ακουγόταν σίγουρος. Η μαμά στην κουζίνα ήθελε να βάλει τα γέλια.
«Τι θα γίνει όμως αν χαλάσει το έλκηθρό του;»
«Να χαλάσει το έλκηθρο;»

«Ναι, όπως είχε χαλάσει το αυτοκίνητο του μπαμπά και το είχε πάει στο συνεργείο..... το έλκηθρο πού το πάνε άμα χαλάσει;»
«Ξέρω κι εγώ; Μάλλον θα το επισκευάζουν τα ξωτικά!»
«Ναι, αλλά άμα χαλάσει δεν θα μπορεί ο Άγιος Βασίλης να μοιράσει δώρα!». Αυτός ο Νώντας καμιά φορά, την καταστροφή φέρνει!

«Νομίζω πως πριν έρθει η Πρωτοχρονιά, θα του κάνουν έναν έλεγχο τα ξωτικά, να δουν αν είναι όλα εντάξει. Τέλος πάντων, δεν έχω ακούσει ποτέ να έπαθε καμία βλάβη!»
Αυτό σα να ικανοποίησε λίγο το Νώντα. Μα, σχεδόν αμέσως είχε άλλη απορία: «Κι αν αρρωστήσουν οι τάρανδοι;»

Κεραμίδα του ήρθε του Τάσου. «Ποιοι τάρανδοι;»
«Οι τάρανδοι που σέρνουν το έλκηθρο ντε.....». Ο Τάσος απορούσε που εκείνου δεν του είχε περάσει κάτι τέτοιο από το νου όταν ήταν μικρότερος. Απορούσε επίσης που ο Νώντας έλεγε "εντάκει" τσάτρα – πάτρα, αλλά "έλκηθρο" έλεγε μια χαρά.

«Γιατί να αρρωστήσουν δηλαδή;»
«Μα πώς, κάνει κρύο, κι εκεί που μένει ο Άγιος Βασίλης έχει πάντα χιόνι! Δεν μπορεί, όλο και κάποια ίωση μπορεί να περάσουν! Τότε τι θα γίνει με τα δώρα μας;»
Η μαμά από την κουζίνα είχε αρχίσει να γελάει. Αυτός ο μικρός της γιος, αλήθεια, σκέφτεται πράγματα που τα περισσότερα παιδιά δεν θυμούνται να ρωτήσουν καν! Και παίρνει κι ένα ύφος πολύ σοβαρό....

«Ούτε για άρρωστο τάρανδο έχω ακούσει ποτέ. Αλλά μπορεί να έχεις δίκιο, με το πολύ κρύο κάποιος μπορεί να αρρωστήσει! Ξέρεις κάτι όμως; Στο χωριό του Άη – Βασίλη, ζουν πολλοί τάρανδοι, κι είμαι σίγουρος πως θα του είναι εύκολο να βρει αντικαταστάτη. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον αυτό γίνεται!»
Η μαμά σκεφτόταν πως ο Τάσος, ο καλός της μεγάλος γιος, είχε εξαντλήσει την εφευρετικότητά του στις απαντήσεις προς το Νώντα. Ίσως να είχε ιδρώσει λιγάκι για να τα καταφέρει!

Ο Νώντας πάλι, ήταν ανακουφισμένος. Αφού οι τάρανδοι είναι πολλοί, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος!
Και καθώς γυρίζει ο Τάσος, ανακουφισμένος που τα κατάφερε να είναι καλός προς το αδερφάκι του, να παίξει με τους πειρατές του, ο Νώντας έχει άλλη μία φαεινή ερώτηση: «Κι αν τελειώσει το χαρτί περιτυλίγματος;»

«Τιιιιι;» Ο Τάσος .... φώναζε ...
«Πώς θα τυλιχτούν τα δώρα; Φτάνει το χαρτί περιτυλίγματος που έχουν; Μήπως πρέπει να τους στείλουμε με το ταχυβρομείο για να μην τους λείψει;» Άντε πάλιιιιι... Ο Τάσος σήκωσε τα μάτια του στο ταβάνι, σα να ζητούσε από τον καλό Θεό να του δώσει δύναμη να τα βγάλει πέρα με τον μικρό και από τον Άη – Βασίλη να μην ξεχάσει πόσο πολύ τον ανέχεται. Και εξακολουθεί να απορεί, πώς μπορεί ο Νώντας να λέει "περιτυλίγματος" μια χαρά και το ταχυδρομείο να το στραμπουλάει!

Η μαμά δαγκώνει τα χείλη της στο άκουσμα και αυτής της ερώτησης. Γελάει τόσο πολύ που τα μάτια της δακρύζουν. Τι σου είναι τα παιδιά!

Ο Τάσος αποφασίζει να βάλει τέλος στις απορίες του Νώντα. Μια και καλή γιατί ο μικρός είναι ικανός να έχει μία καινούρια απορία κάθε λεπτό της ώρας!
«Σε νοιάζει;» τον ρωτά λίγο επιθετικά.
«Για τα δώρα;»
«Όχι, για το αν θα είναι και πώς θα είναι τυλιγμένα τα δώρα!»

Ο Νώντας το σκέφτηκε λίγο. Αποφάσισε πως το χαρτί τελικώς το πάμε στην ανακύκλωση. Άρα, δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το δώρο. «Όχι», είπε στο τέλος.

«Καλώς! Γιατί, αλήθεια, πολλά πράγματα σε προβληματίζουν, αλλά δεν είναι ανάγκη. Κανείς τάρανδος δεν πρόκειται να αρρωστήσει, το έλκηθρο λειτουργεί μια χαρά όλα αυτά τα χρόνια, κι αν ένα δώρο δεν είναι τυλιγμένο σε πολύχρωμα χαρτιά, σκοτιστήκαμε! Το σημαντικό είναι πως πάντα, κάθε χρόνο, ό,τι και να γίνει, όποιος κι αν βοηθήσει, είτε είναι ξωτικό είτε όχι, όλα τα παιδιά έχουν από ένα δώρο αυτές τις μέρες»

«Πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος;»
«Τι επιμονή που έχει αυτό το παιδί», σκεφτόταν η μαμά.
«Θα σου πω. Εμείς, έχουμε τη μαμά. Και το μπαμπά δηλαδή, αλλά νομίζω ότι η μαμά τα οργανώνει καλύτερα τα πράγματα. Το ίδιο κάνουν κι όλες οι άλλες μανούλες. Ακόμη κι αν τύχουν στον Άγιο Βασίλη όλα τα στραβά και τα ανάποδα και οι κακοτυχίες του κόσμου, οι μανούλες πάντα έχουν ένα δώρο για τα παιδιά τους. Πάντα! Μπορεί να μην είναι μεγάλο, μπορεί να μην είναι ακριβώς αυτό που ονειρεύεσαι, πάντως, όλες οι μητέρες παίρνουν ένα δώρο στο παιδί τους. Το τυλίγουν με την αγάπη τους. Το δίνουν με όλη τους την καρδιά. Είναι το πιο σπουδαίο δώρο από όλα, ακριβώς γιατί είναι της μαμάς. Μπορείς πάντα να κρατήσεις το χέρι της, να πέσεις στην αγκαλιά της, να παίξεις ή και να τσακωθείς ακόμη μαζί της, αλλά το δικό της δώρο είναι μοναδικό!»

«Αλήθεια; Θα μας πάρει κι η μαμά δώρο;» ο Νώντας είναι πολύ χαρούμενος.
«Ναι. Πάντα το κάνει. Μπορεί να είναι ένα ζευγάρι κάλτσες, αλλά να είσαι σίγουρος πως θα είναι οι πιο ζεστές κάλτσες που έχεις φορέσει ποτέ σου!»
«Ωωωω! Κι άμα δεν τα καταφέρει ο Άγιος Βασίλης, θα έχουμε τουλάχιστον αυτό, σωστά!»

«Ακριβώς!» Ο Τάσος ένιωσε περήφανος με τη χαρά του μικρού του αδελφού. «Κοίτα Άγιε μου Βασίλη, αυτό δεν είναι μία καλή πράξη;» έλεγε από μέσα του!

Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός του Νώντα, που πλέον είχε το ένα δώρο – τουλάχιστον! – σίγουρο, που μπήκε τρέχοντας την κουζίνα, αγκάλιασε τη μαμά και είπε: «ευχαριστώ μαμά για το υπέροχο δώρο!». Κι ας μην είχε έρθει ακόμη η Πρωτοχρονιά ....