Το παραμύθι της εβδομάδας: Ένα πρωτότυπο δώρο!

Γράφει η Πέγκυ Παπαδοπούλου

Η δασκάλα των εικαστικών τους είχε βάλει να ζωγραφίσουν πινακάκια και κάρτες με ευχές, αλλά σε κανένα παιδί δεν έφτανε αυτό φυσικά. Κι όλοι μιλούσαν για λουλούδια, γλαστράκια, μπουκετάκια, αρκουδάκια με καρδούλες και τέτοια.

«Σαχλαμάρες!», έλεγε – από μέσα του – ο Αντώνης, γιατί "απ' έξω του" δεν θα ήθελε ποτέ να πληγώσει τους φίλους και συμμαθητές του. «Τόσα χρόνια, τα ίδια! Στο τέλος η μαμά θα βαρεθεί να τα βλέπει!». Αλλά όσο κι αν έσπαγε το δικό του κεφάλι, καλύτερη ιδέα δεν έβρισκε. Έκανε μια βόλτα σε όλα τα μαγαζιά της γειτονιάς τους, μα ούτε κι αυτό βοήθησε. Θα μπορούσε να βοηθήσει δηλαδή, εάν το όμορφο μενταγιόν με την καρδιά και το παιδικό χεράκι, που είδε στο κοσμηματοπωλείο δεν έκανε τόσο ακριβά! Του άρεσε, το κοίταξε ώρα αρκετή, και στο τέλος μάζεψε το κουράγιο του και μπήκε μέσα να ρωτήσει την τιμή. Μετά, έκανε τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο να κλείσει το στόμα του, και πέρασε το υπόλοιπο απόγευμα προσπαθώντας να βρει σαν πόσα χρήματα θα έπρεπε να βάζει κάθε μέρα στην άκρη για να καταφέρει ν' αγοράσει τέτοιο δώρο στη μαμά του την επόμενη χρονιά! Γιατί για φέτος ούτε λόγος....

Οπότε, αφού δεν του κατέβαινε καμία καλή ιδέα, ρώτησε την φίλη του την Ηρώ. Που, επειδή ακριβώς ήταν κορίτσι, μπορεί να είχε κάτι στο δικό της μυαλό που να τον βοηθούσε.
Η Ηρώ τον κοίταξε λιγάκι. «Τι πάει να πει "θες ένα δώρο διαφορετικό";» τον ρώτησε. «Σ' αυτή τη γιορτή, συνηθίζονται λουλούδια, γλυκά, τρυφερές καρδούλες, ζωγραφιές και φιλιά. Αν και εγώ πιστεύω πως η κάθε μαμά θα ήταν ευχαριστημένη και με τα σκέτα φιλιά, χωρίς όλα τ ' άλλα!»

«Θέλω να έχει κάτι να θυμάται αυτή τη γιορτή για πάντα!» επέμεινε ο Αντώνης.

«Ε, τότε, βγάλε μια φωτογραφία με το καλύτερό σου χαμόγελο και βάλ' τη σε μια όμορφη κορνίζα!»
Δεν ήταν άσχημη ιδέα αυτή της Ηρώς. Ήταν πράγματι "διαφορετική". Αλλά, υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι: ο Αντώνης δεν ήθελε να χαμογελάει αυτή την περίοδο. Τρία δόντια του είχαν αποφασίσει ν' αλλάξουν, κι είχε κατάφατσα τρία μεγάλα κενά – μέχρι να βγουν τα επόμενα! Άρα, δεν γινόταν λόγος για "χαμογελαστή φωτογραφία", αφού θα έμοιαζε με μικρό τερατάκι. Απαπαπαπα!

«Ε, τότε καημένε, μείνε στα φιλιά και τις αγκαλιές. Και πες της πως την αγαπάς πολύ. Στις μαμάδες αρέσει να το ακούνε αυτό!» είπε η Ηρώ όταν ο φίλος της ανέφερε τον προβληματισμό του για το ωραίο του χαμόγελο. Μα, σαν τον είδε πάλι κατσούφη, βιάστηκε να προσθέσει : «Ουφ, καημένε Αντώνη, μπορείς πάντα να σερβίρεις πρωινό στο κρεβάτι, όπως στις ταινίες! Να την ξεκουράσεις και λιγάκι!»

Ο Αντώνης έβαλε σκεπτικός τα χέρια στις τσέπες κι έκοβε βόλτες στο προαύλιο του σχολείου. «Δεν ήταν άσχημη η ιδέα με τη φωτογραφία – αλλά τι να γίνει, δεν μπορώ να την εφαρμόσω αυτή τη χρονιά. Ίσως του χρόνου. Από την άλλη, πρωινό στο κρεβάτι, κι αυτό, καλή ιδέα είναι, μα μου φαίνεται πως θα πρέπει να ξυπνήσω από τα άγρια χαράματα, αν θέλω να της κάνω έκπληξη, αφού η μαμά πάντα σηκώνεται νωρίτερα από όλους μας. Χώρια που μπορεί να ακούσει τα χράτσα-χρούτσα στην κουζίνα και να νομίζει ότι είναι κανένας κλέφτης!» Χαμογέλασε με την ιδέα.

Και τότε, εντελώς απρόσμενα, του ήρθε η ιδέα του τι να κάνει δώρο στη μαμά του! Κάτι που θα του κόστιζε λιγάκι αλλά, τι να γίνει, μια μάνα έχει κανείς!

Έχοντας αγοράσει τα υλικά που του χρειάζονταν από το ίδιο εκείνο απόγευμα που είχε την λαμπρή ιδέα, ο Αντώνης στρώθηκε στη δουλειά. Έφτιαξε έναν μεγάλο πάπυρο – που ακόμη κλαίει τα λεφτουδάκια που έδωσε για δαύτον αλλά ντε και καλά αυτόν ήθελε – και ζωγράφισε τριγύρω μια "κορνίζα" με λουλούδια, στα χρώματα που τόσο άρεσαν στη μαμά του. Μετά, κατά συμβουλή της Ηρώς βεβαίως, η οποία τον εφοδίασε με τα απαραίτητα και του έδειξε και τον τρόπο, έβαλε μερικές πινελιές με γκλίτερ, κάτι που έκανε τα λουλούδια του να φαίνονται ακόμη και στο σκοτάδι.

Για δύο μέρες ήταν αναγκασμένος να δουλεύει το «πρωτότυπο δώρο» του μόνο όταν η μαμά πήγαινε για ψώνια και νόμιζε πως δεν θα τελείωνε ποτέ. Για να πούμε και την αλήθεια, ο Αντώνης καθυστερούσε ακόμη περισσότερο, θέλοντας να κάνει κι όμορφα γράμματα – κάτι για το οποίο έπρεπε να προσπαθήσει πολύ ομολογουμένως! Στον πάπυρό του αυτόν έγραψε όλα τα πράγματα που θα κάνει, όσα θέλει από εκείνην να κάνουν μαζί, κι όλα όσα δεν θα κάνει μεγαλώνοντας. Έτσι, για να ξέρει η μαμά και να ησυχάσει. Να ξέρει πως όσα του δίδαξε τα έμαθε καλά και πως δεν θα κινδυνεύει. Υπάρχει καλύτερο δώρο απ' αυτό για μια μητέρα; Μάλλον όχι!

Η μαμά του Αντώνη την Κυριακή, αντίκρισε ένα ρολό, όμορφα τυλιγμένο με γαλάζια κορδέλα, δίπλα στο φλιτζάνι με τον καφέ της. Μαζί με τη ζωγραφιά και την κάρτα που έφτιαξαν στο σχολείο, στα εικαστικά. Ο Αντώνης είχε καταφέρει να ξυπνήσει νωρίς, βάζοντας τρία διαφορετικά ξυπνητήρια. Ήταν σχεδόν σίγουρος πως μαζί μ' εκείνον ξύπνησε κι όλη η γειτονιά. Παρά λίγο να ξανακοιμηθεί περιμένοντας την καφετιέρα να βγάλει λίγο καφέ! Μετά κρύφτηκε και περίμενε να δει, από πρώτο χέρι, τις αντιδράσεις της μαμάς του.
Μα όλες οι μαμάδες του κόσμου, ίδιες φαίνεται πως είναι.

Κλαίνε και γελάνε μαζί. Και δεν ξέρεις εάν θέλουν να σ' αγκαλιάσουν ή να σε κατσαδιάσουν την ίδια ώρα. Η μαμά του Αντώνη είχε έναν λόγο παραπάνω να είναι συγκινημένη. Γιατί είδε πως ο γιος της κατάλαβε όλες τις διδαχές της, είχε άφθονο χιούμορ, και τις έδωσε κι αρκετές υποσχέσεις, πράγμα που δείχνει πόσο ώριμο παιδί έχει γίνει. Όλ' αυτά μαζί.
Κι ιδού τι έγραφε ο Αντώνης στο πρωτότυπο δώρο – πάπυρο:

«Μαμάκα μου,
Να το ξέρεις, σε αγαπώ πολύ! Πιο πολύ από ότι σου λέω ... αλήθεια!
Και γι' αυτό, μεγαλώνοντας, θα κάνω όλα τα πράγματα που μου έχεις μάθει εσύ, χωρίς διαμαρτυρίες μάλιστα.

Έτσι, από αύριο κιόλας, θα πλένω τα δόντια μου προσεκτικά, πρωί και βράδυ. Φυσικά, θα επισκέπτομαι τον οδοντίατρο δύο φορές το χρόνο αλλά να του πεις να μη με πονάει!
Θα τρώω τόσα γλυκά όσο να μην με πιάσει πονόκοιλος. Εξαίρεση : ό,τι έχει σοκολάτα, όπου δεν υπάρχει περιορισμός.

Θα κουβαλάω ένα ελαφρύ μπουφανάκι μαζί μου ακόμη και το κατακαλόκαιρο. Μερικές φορές τα βράδια, κοντά στη θάλασσα, έχει υγρασία και ανατριχιάζω. Αλλά, μέχρι εκεί. Μακρύ παντελόνι το καλοκαίρι δεν θα φοράω!

Επειδή κατάλαβα πόσο πολύτιμα είναι για την διατροφή μου τα φρούτα και τα λαχανικά, θα προσθέσω περισσότερα στην καθημερινή μου ζωή. Αλλά, μαμά, σε παρακαλώ, μη μαγειρεύεις μπάμιες περισσότερες από δυο φορές το χρόνο – θα βρούμε άλλον τρόπο να παίρνω τα περίφημα ιχνοστοιχεία τους! Δε γίνεται να φάω περισσότερο μπρόκολο;

Δεν θα σου καταστρέφω τον κήπο αφού πια θα παίζω μπάλα στην πλατεία με τους φίλους μου. Μεγάλωσα και μπορώ να πηγαίνω στην πλατεία που είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας. Δεν θα πάθω τίποτε. Κι εμένα μου αρέσει να έχουμε όμορφα λουλούδια! Απλά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει αυτά να είναι "ευαίσθητα" στις μπαλιές μου.

Θα φορώ με καμάρι τα πουλόβερ που μου πλέκεις. Με μια συμφωνία όμως: στο εξής, θα μοιάζουν περισσότερο με τα πουλόβερ του μπαμπά. Μεγάλωσα! Παπάκια, σκυλάκια και γατάκια είναι για τα μωρά, οπότε, σε παρακαλώ, πλέξε μου κάτι με ρίγες.

Το ίδιο ισχύει και για τα σκουφιά μου. Να διαλέξουμε μαζί τα χρώματα για σιγουριά. Και, να ξέρεις, τις περισσότερες φορές, φτάνει και περισσεύει η κουκούλα του μπουφάν μου – τουλάχιστον όταν δεν κάνει πολύ κρύο! Δεν είναι ανάγκη να τα φοράω και τα δύο....

Η τσάντα του σχολείου θα ετοιμάζεται – εγώ θα την ετοιμάζω – από το βράδυ. Αμέσως μόλις τελειώσω τα μαθήματά μου. Κατάλαβα πολύ καλά πως δεν είναι σωστό να τρέχω σαν παλαβός το πρωί και να ξεχνάω τα πράγματά μου τις περισσότερες φορές. Χώρια που θα κερδίσω ένα τεταρτάκι ύπνου παραπάνω!
Τηλεόραση και τάμπλετ και υπολογιστής: δεκάλεπτο το απόγευμα, αφού τελειώσω τη μελέτη μου, αν δεν θα έχω πάει τόσο καλά στο σχολείο. Σε διαφορετική περίπτωση – και θα είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις αφού σκοπεύω να γίνω ο πρώτος μαθητής – κερδίζω το δικαίωμα απεριόριστης χρήσης – χωρίς παρατηρήσεις παρακαλώ!

Το δωμάτιό μου στο εξής θα είναι εντελώς τακτοποιημένο. Κι εσύ δεν θα χρειάζεται να ψαχουλεύεις στα πράγματά μου για να βρεις τα άπλυτα ρούχα, αφού θα τα βάζω στα σίγουρα στο καλάθι.

Θα πηγαίνω να ψωνίσω μικροπράγματα όταν με στέλνεις με μεγαλύτερη προθυμία. Καταλαβαίνω ότι είσαι κι εσύ κουρασμένη και σίγουρα δεν μπορείς να τα προφταίνεις όλα. Για καλό και για κακό πάντως, θα κάνουμε μαζί τη λίστα του σουπερμάρκετ μην τύχει και ξεχάσεις τίποτε και τρέχω εγώ μετά.

Τις Κυριακές, θα βλέπουμε μαζί, ΜΑΖΙ μαμά μου, μια ταινία. Καθιστοί οι δυο μας στον καναπέ. Με ποπ-κορν ή πατατάκια. Ό,τι θες εσύ. Αλλά δεν θα σηκωθείς ούτε μια φορά από το πλάι μου γιατί θα έχεις ξεχάσει ρούχα απλωμένα ή γιατί θα πρέπει να κοιτάξεις το φαί. Αυτές οι δυο ώρες είναι εντελώς δικές μας και δεν θα τις χάνω με τίποτε και για τίποτε. Ούτε εσύ!

Και, επειδή σε αγαπάω πολύ, - στο ξαναείπα αλλά τι πειράζει; - θα διαβάζω και εξωσχολικά βιβλία. Είναι πολύ βαρετό το διάβασμα γενικώς, και μου φτάνει που έχω το κεφάλι μου σκυμμένο πάνω σε ένα βιβλίο όλη την εβδομάδα, δεν μου χρειάζεται άλλο. Αλλά, για να σου κάνω το χατίρι, θα διαβάσω τα βιβλία που μου προτείνεις και θα τα συζητήσουμε μετά. Αυτό όμως, να ξέρεις, παίρνει χρόνο. Οπότε, μη μου αγοράζεις βιβλία με πολλές σελίδες!
Είδες μαμά; Θα γίνω άλλος άνθρωπος για το χατίρι σου! Αλλά θα μείνω πάντα ο μικρός σου γιος που σε αγαπάει! Και του χρόνου μαμά!»

Η μαμά του Αντώνη έκλαιγε και γελούσε μαζί. Όπως δηλαδή κάνουν όλες οι μανάδες του κόσμου όταν συγκινούνται από το βλαστάρι τους. Κι ο Αντώνης κρυφοκοιτάζει τις αντιδράσεις της, όπως κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου. «Τελικά μάλλον της αρέσει το δώρο μου», σκέφτηκε, «μένει τώρα να κάνω όλα όσα της υπόσχομαι – κι είναι τόσα πολλά! Γιατί, Θεούλη μου, δεν είχα την ιδέα να κόψω τον πάπυρο, να γίνει πιο κοντός και να γράψω λιγότερες προτάσεις; Θα είχα δώσει έτσι λιγότερες υποσχέσεις!»

Ο Αντώνης κατάλαβε το λάθος του κάπως αργά. Η μαμά του κοιτούσε το γράμμα του με αγάπη κι εκείνος παρακαλούσε τον καλό Θεό να τον βοηθήσει να κρατήσει τις υποσχέσεις του και να είναι συνεπής σε όσα είπε. Γιατί οι μαμάδες έχουν άλλο ένα κοινό γνώρισμα – όλες! Δεν ξεχνούν ποτέ τι τους υποσχέθηκες .....