Despoina’s little stories: «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ!»

Όταν μπήκα στο γραφείο έκανα όλα όσα κάνω κάθε πρωί. Παρήγγειλα έναν latte decafeine με μαύρη ζάχαρη, άνοιξα τον υπολογιστή μου και σκέφτηκα: «Τι να γράψω σήμερα;».

Χθες δεν ήρθα στο γραφείο γιατί η Χριστίνα ήταν άρρωστη. Όπως και ο Βαγγέλης. Γενικώς είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα στο σπίτι και μάντεψε ποιος είναι ο πιο δύσκολος ασθενής από τους δύο; Χα! Ρητορική ερώτηση. Όλες γνωρίζουμε πόσο λιγόψυχοι και γκρινιάρηδες είναι οι άντρες όταν αρρωσταίνουν. Η Έλενα κι εγώ γλιτώσαμε. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Αλλά μέχρι να το μάθω θα έχω πάρει πτυχίο νοσηλευτικής. Στανταράκι!

Ξεκίνησα να γράφω με έναν αναστεναγμό και τη γνωστή ερώτηση «Τι να γράψω σήμερα;». Τώρα ξέρω τι θα γράψω: «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ», παρά τα ξενύχτια, την αυπνία, τους εμετούς ρουκέτες σε όλα τα κρεβάτια του σπιτιού, τα μεταμεσονύχτια πλυντήρια, το ανά μία ώρα τσεκάρισμα της θερμοκρασίας, τη διάχυτη μυρωδιά ξιδιού από τις κομπρέσες σε όλο το σπίτι, τα κλάματα, τις μύξες, τις γκρίνιες και μία φωνή να φωνάζει κάθε 5 λεπτά «Μαμάααααααααααα!».

Ναι είναι αλήθεια ότι ο Θεός δημιούργησε τις μαμάδες και τους έδωσε extra αντοχές και ανθεκτικότητα για να μπορούν να αντεπεξέρχονται σε αντιξοότητες και δύσκολες συνθήκες. Διότι αν με ρωτούσε κάποιος αν θα μπορούσα να αντέξω όλα αυτά πριν γίνω μαμά, απλώς θα γελούσα δυνατά.

Πώς θα άντεχα να πηγαίνω για δουλειά αν δεν είχα κοιμηθεί ούτε πέντε λεπτά συνεχόμενα το προηγούμενο βράδυ; Με τι ψυχραιμία θα διαχειριζόμουν τον πανικό βλέποντας ένα παιδί να κάνει συνεχόμενους εμετούς σε όλο το σπίτι χωρίς να μπορώ να το βοηθήσω; Και φυσικά το πιο ανησυχητικό, να έχεις να αντιμετωπίσεις υψηλούς πυρετούς που δεν πέφτουν αλλά και αυτές τις κακές σκέψεις που κάνουν όλες οι μαμάδες χωρίς να το θέλουν «Κι αν έχει κάτι το παιδί μου; Κι αν κάτι δεν πηγαίνει καλά;».

Μα τι λέω, αν δεν ήμουν μαμά δε θα είχα όλες αυτές τις έγνοιες. Θα είχα το μυαλό μου αποκλειστικά και μόνο στην προσωπική μου αυτοβελτίωση και στο εγώ μου. Όπως κάνουν δηλαδή όλοι οι άνθρωποι πριν αγαπήσουν κάποιον πιο πολύ από τον εαυτό τους. Θα ήμουν ξέγνοιαστη γιατί δε θα είχα μεγάλες οικονομικές υποχρεώσεις (σχολεία, φροντιστήρια κλπ) και θα με ένοιαζε πιο πολύ το παρόν και όχι τόσο το μέλλον. Θα ξενυχτούσα μόνο για διασκέδαση και θα έβαζα πλυντήριο μία φορά την εβδομάδα για τα απολύτως απαραίτητα. Πολύ πιθανό να μου μαγείρευε ακόμα η μαμά μου. Και φυσικά θα ήμουν με μία βαλίτσα στο χέρι γιατί θα ταξίδευα τον κόσμο με την πρώτη ευκαιρία…

Όμως, αν με ρωτήσει κάποιος τώρα, αυτή τη στιγμή που σχεδόν κρέμομαι πάνω από το πληκτρολόγιο, χλωμή και αδύναμη από την αυπνία, αν θα άλλαζα κάτι, θα γυρίσω το βλέμμα μου και ούτε καν θα μπω στον κόπο να απαντήσω τα αυτονόητα: Μαμά της Έλενας και της Χριστίνας και τα μυαλά στα κάγκελα! Για όσο αντέχω!

Μανούλες μου σας στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!

Καλή σας μέρα και περαστικά σε όλα τα άρρωστα παιδάκια!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter!