Despina’s little stories: «Μαμά συγγνώμη που σε κατηγορώ άδικα!»

Η μέρα ήταν γεμάτη. Γενέθλια, τηλεφωνήματα, μηνύματα, μία τούρτα στο γραφείο, μία τούρτα στο σπίτι, αγκαλιές, φιλιά, δώρα! Αφότου έφυγαν και οι τελευταίοι καλεσμένοι από το σπίτι μας ξεκίνησε το κυνήγι του ύπνου… «Κορίτσια, πιτζάμες, δόντια και στα κρεβάτια σας!».

Όπως αντιλαμβάνεστε ποτέ δεν γίνονται τόσο απλά και αβίαστα τα πράγματα στη δική μας οικογένεια. Πρέπει να το πω 10 φορές, να παρακαλέσω λίγο, να τάξω κάτι και φυσικά να κυνηγήσω. Η διαδικασία του ύπνου ειδικά όταν μαζί με το 7χρονο πρέπει να ετοιμάσεις και ένα δίχρονο, δεν είναι εύκολη. Αντιθέτως θα έλεγα, κάποιες φορές –ειδικά όταν η μαμά είναι εξαντλημένη- είναι σχεδόν ψυχοφθόρα.

Η Έλενα ήταν από παιδί εύκολα διαχειρίσιμη και πολύ συνεργάσιμη θα έλεγα. Ποτέ δεν μου δημιούργησε κάποιο πρόβλημα. Αντιθέτως, ήταν τόσο καλή και υπάκουη που μπορούσα να την παίρνω μαζί μου ακόμα και σε επαγγελματικά ραντεβού. Σε αντίθεση με τη Χριστίνα η οποία κάνει για 3 παιδιά. Είναι πολύ απαιτητική και διεκδικητική, φωνακλού και ζωηρή.

Επομένως η διαδικασία ύπνου πάντα ξεκινάει από το βαρύ πυροβολικό με αποτέλεσμα πολλές φορές να «ρίχνω» την Έλενα που χρειάζεται κι αυτή τα χάδια της και τις αγκαλιές της πριν αποκοιμηθεί. Κάθε βράδυ της υπόσχομαι «αύριο θα κοιμηθούμε μαζί!» και κάθε βράδυ το αναιρώ γιατί η Χριστίνα με χρειάζεται. Μέχρι να αποκοιμηθεί η Χριστίνα, αποκοιμιέται και η Έλενα… μόνη της.

Χθες λοιπόν, η Χριστίνα ως δια μαγείας κοιμήθηκε στο λεπτό. Τόσο κουρασμένη ήταν. Πετάχτηκα από το κρεβάτι της σαν ελατήριο και καθώς περπατούσα στον διάδρομο για να πάω στο δωμάτιο της Έλενας, παρακαλούσα να είναι ακόμη ξύπνια.

Μόλις με είδε στην πόρτα να την περιεργάζομαι σαν γάτα που στέκεται στα νύχια της, μου είπε «Μαμά… θα έρθεις να κοιμηθείς μαζί μου;». Βούτηξα κυριολεκτικά στο κρεβάτι της σαν 7χρονη που κάνει για πρώτη φορά sleep over σε συμμαθήτριά της. Με έσφιξε στην αγκαλιά της και άρχισε να κλαίει με αναφιλητά. «Μανούλα μου συγνώμη…», δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιον λόγο μου ζητούσε συγνώμη, αλλά το μαξιλάρι της ήταν βρεγμένο. «Γιατί μου ζητάς συγνώμη μωρό μου; Δεν μου έχεις κάνει κάτι!», της απάντησα. «Συγνώμη που σε κατηγορώ ότι δεν κρατάς τον λόγο σου όταν υπόσχεσαι. Καταλαβαίνω ότι δεν τα προλαβαίνεις όλα. Καταλαβαίνω πόσο κουράζεσαι κάθε μέρα με τη δουλειά και με εμάς. Συγνώμη που σε κατηγορώ μανούλα μου… Είναι πολύ άδικο!».

Δεν μπορούσα να πιστέψω την ωριμότητα που έβλεπα μπροστά στα μάτια μου. Μία ωριμότητα που σπάνια τη συναντάς σε 7χρονα. Συγκινητική ωριμότητα. Αποστομωτική. Και παράλληλα ενοχική. Πώς κατάφερα με τη δική μου ασυνεπή συμπεριφορά να βάλω σε αυτό το τριπάκι ένα παιδί που -όπως ΟΛΑ τα παιδιά του κόσμου- έχει τη φυσική ανάγκη να δικαιολογεί και να εξιδανικεύει τη συμπεριφορά της μαμάς τους; Ω Θεέ μου. Εγώ το προκάλεσα αυτό. Άθελά μου.

Λίγο πριν κλείσει τα ματάκια της μου είπε «Μαμά δε θέλω να πάθεις ποτέ τίποτα κακό. Σ’ αγαπώ!». Και τότε το άγχος έγινε τριπλάσιο. Σας έχει τύχει ποτέ να σας πουν σ’ αγαπώ κι εσείς να αγχωθείτε; Κι αν πάθω κάτι και δεν καταφέρω να εκπληρώσω την επιθυμία της; Κι αν αρρωστήσω; Πόσα βασανιστικά ερωτηματικά κατακλύζουν καθημερινά το μυαλό μου. Πόσα άγχη, τύψεις και ενοχές για το αν τελικά και κατά πόσο τους αξίζω για μαμά…

Μετά τη δεύτερη εγκυμοσύνη, όλοι οι προβληματισμοί μου πολλαπλασιάστηκαν. Πλέον έχω δύο πλασματάκια να φροντίζω. Δύο πλασματάκια που με έχουν απόλυτη ανάγκη. Πρέπει, οφείλω να είμαι γερή και δυνατή. Αυτός ο ψυχαναγκασμός με έκανε βαθιά ασθενοφοβική. Κάνω check up κάθε τρεις και λίγο, επισκέπτομαι συχνά γιατρούς και το παραμικρό σύμπτωμα είναι ύποπτο για μένα. Ακούω περιπτώσεις νέων γυναικών που νοσούν βαριά και τρέμω στη σκέψη ότι αυτό μπορεί να συμβεί και σε μένα. Όχι όμως για εμένα. Για τις μικρές μου. Η μητρότητα με έκανε τον πιο γεμάτο και ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη, όμως παράλληλα με έκανε ακόμα πιο ψυχαναγκαστική σε βαθμό που κάποιες φορές αρρωσταίνω χωρίς να είμαι άρρωστη. Σωματοποιώ όλα μου τα προβλήματα και μιζεριάζω.

Σκέφτομαι ότι τελικά ίσως να μην ευχαριστιέμαι στο έπακρο τις χαρές που μου έστειλε ο Θεός. Είναι πραγματικά τρελό, να σου χαρίζουν ευτυχία κι εσύ να νιώθεις βάρος και άγχος. Θέλω να απελευθερωθώ. Θέλω να ζήσω όμορφα, ήρεμα και ξέγνοιαστα. Αυτός είναι ο στόχος μου για το 2019. Μακάρι να τον πετύχω!

Μανούλες όλου του κόσμου σας αγαπώ…

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter!